ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Χρυσόστομος Σμύρνης, κήρυξ Οικουμενισμού (1)







ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ:Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ







Τὴν 26 Ἰανουαρίου πραγματοποιήθηκε –στὴν αἴθουσα «Κορδᾶτος» τοῦ Πανεπιστημίου Βόλου– Ἡμερίδα μὲ θέμα «Ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ οἱ ἐκφραστές του. Ἀπὸ τὸν Χρυσόστομο Σμύρνης στὸν μητροπολίτη Περγάμου (Ἰωάννη Ζηζιούλα)».





Ἐντύπωση προκάλεσαν, στοὺς ἀγνοοῦντες ἀκροατές, τὰ στοιχεῖα ποὺ προσεκόμισε ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς γιὰ τὸν πονηρὸ καὶ ἀντι-εκκλησιαστικὸ τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος ἁγιοποίησε τὸ 1992 τὸν ἕως τότε Ἐθνομάρτυρα Χρυσόστομον Σμύρνης. Ἕναν ἱεράρχη ποὺ διακρινόταν γιὰ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὴν πατρίδα, ἀλλ’ ὄχι γιὰ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ ὁμολογία, ἀφοῦ κατηγορήθηκε ὡς Μασῶνος καὶ Οἰκουμενιστής.





Πολλὰ ἀπὸ τὰ στοιχεῖα αὐτὰ εἶχαν στὴν διάθεσή τους οἱ Ἐπίσκοποι ποὺ τὸν ἁγιοποίησαν, ἀλλ’ ἀρνήθηκαν πεισμόνως νὰ καθυστερήσουν τὴν ἁγιοποίηση καὶ νὰ τὰ ἐξετάσουν, ὡσὰν νὰ ἦταν εὔκολο νὰ τὴν ἀναιρέσουν, ἂν τὰ στοιχεῖα αὐτὰ ἀποδεικνύονταν σωστά· λὲς καὶ ἡ ἁγιοποίηση εἶναι κάτι ποὺ γίνεται κάθε μέρα! Ἔτσι, παρὰ τὶς ἀμφισβητήσεις, παρὰ τὶς ἀμφιβολίες ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι(!) παραδέχτηκαν ὅτι ὑπάρχουν, προχώρησαν στὴν ἁγιοποίηση, σὰν νὰ ἐφοβοῦντο ὅτι, ἐὰν χρονοτριβοῦσαν στὴν ἐξέταση τῶν στοιχείων, ἡ ἁγιοποίηση αὐτὴ δὲν θὰ προχωροῦσε ποτέ! Ἐνήργησαν σὰν κάτι νὰ τοὺς πίεζε, κάποιοι νὰ τοὺς κατηύθυναν! Τὴν ὕπαρξη ἀμφισβητήσεων ὁμολόγησε ὁ μητροπολίτη Πατρῶν Νικόδημος στὴν εἰσήγηση γιὰ τὴν ἁγιοποίηση τοῦ Χρυσοστόμου· ὁ ἴδιος (ὁ μητροπολίτης Πατρῶν Νικόδημος Βαληνδρᾶς), ἂν καὶ ἐκφράζει τὶς ἀμφιβολίες του, ἔγραψε καὶ τὴν ...Ἀκολουθία τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης!!!





Ἐπειδὴ μερικοὶ πιστοὶ ζήτησαν νὰ πληροφορηθοῦν, ποιά ἦσαν τὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ ἀποδεικνύουν τὶς οἰκουμενιστικὲς ἰδέες τοῦ ἁγιοποιηθέντος Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, θὰ δημοσιοποιήσουμε τὰ σημαντικότερα ἐξ αὐτῶν. Περιέχονται στὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ: «Ὁ Ἐθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης καὶ ἡ παράνομη κατάταξίς του στὴ χορεία τῶν Ἁγίων». Τὰ στοιχεῖα εἶναι πράγματι συγκλονιστικά.





Τὰ ἄρθρα καὶ οἱ ἐπιστολὲς τοῦ ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους –ἐλαφρᾶ τῇ καρδίᾳ– ἁγιοποιηθέντος Ἐθνομάρτυρος, περιέχουν προχωρημένες πρακτικὲς περὶ συμπροσευχῶν, περὶ «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καὶ «θεωρίας τῶν κλάδων» κ.λπ., θέσεις ποὺ ἀκόμα καὶ σήμερα, ποὺ τὰ πράγματα περὶ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν προχωρήσει τόσο πολύ, οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν τὶς ἔχουν ἀκόμα υἱοθετήσει πλήρως, φοβούμενοι τὸν πιστὸ λαό!





Δὲν θὰ γράψουμε περισσότερα γιὰ ἕναν Ἐπίσκοπο, ποὺ μόνο Οἰκουμενιστὲς θὰ μποροῦσαν νὰ ἀνακηρύξουν ὡς Ἅγιό τους, διότι τὴν παρουσίαση καὶ τὸν ἔλεγχο τῶν θέσεών του αὐτῶν πραγματοποιεῖ ὁ π. Εὐθύμιος, παρουσιάζοντας τὶς Οἰκουμενιστικὲς θέσεις καὶ τὴν μασωνικὴ ἰδιότητα τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης.












Ἀντιγράψαμε καὶ παρουσιάζουμε σήμερα, τὸ πρῶτο μέρος ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου, σελ. 108-124. [Οἱ λέξεις-φράσεις μὲ τονισμέναγράμματα χρώματος καφέ καὶ οἱ ὑπογραμμίσεις ἔγιναν ἀπὸ μᾶς· ὁτονισμὸς τῶν ὑπολοίπων ἀπὸ τὸ συγγραφέα].
















Α΄ ΜΕΡΟΣ












Κατ' ἀρχάς ἀναφέρουμε τήν ἐπιστολή του στόν Ἀρχιεπίσκοπο τῶν Ἀγγλικανῶν, ἡ ὁποία εἶναι ὁλόκληρη ἕνα μνημεῖο οἰκουμενισμοῦ καί βλασφημίας καί δείχνει ὅλη τήν ἐσωτερική διάθεσι τοῦ Χρυσοστόμου διά τούς Προτεστάντες Ἀγγλικανούς.





Τήν ἐπιστολή αὐτή τήν παρουσιάζουμε ὁλόκληρη διά νά σχηματίση ὁ κάθε ἀναγνώστης σαφή καί ὁλοκληρωμένη γνώμη διά τά πιστεύω τοῦ Χρυσοστόμου ἀπό τό βιβλίο τοῦ Κ. Πολίτη «Xρυσόστομος ὁ Σμύρνης»:





«Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κανταβριγίας, Πρωθιεράρχα πάσης Ἀγγλίας καί Μητροπολῖτα Ἀρχιβάλδε, χάρις εἴη τῇ Αὐτῆς Σεβασμιωτάτῃ Κορυφῇ καί εἰρήνη παρά τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, παρ' ἡμῶν δέ ἀδελφικός ἐν Χριστῷ ἀσπασμός καί χαίρειν ἐν Κυρίῳ.





Τανῦν συμπληροῦται δεκαετία ἀκριβῶς, ἀφ' ὅτου κατά Ἰούλιον τοῦ σωτηρίου ἔτους 1897 συνεκροτήθη ἐν Λαμβηθῷ τῆς ἐνδόξου χώρας τῆς Ἀγγλίας ἡ μεγάλη Σύνοδος τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, ἥτις μεταξύ ἄλλων συνεσκέψατο σοβαρώτατα καί περί τοῦ μεγάλου καί ὄντως εὐλογητοῦ ἔργου τῆς τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἑνώσεως, καί ἰδιαίτατα τῆς ἑνώσεως τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας μετά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς.





Ἐν ταῖς διαφόροις ἀποφάσεσιν, ἅς τό Συνέδριον ἐκεῖνο τῶν ἐπισκόπων ἔλαβε, περιελαμβάνοντο καί αἱ ἑξῆς τέσσαρες, αἱ τάς φαεινοτάτας σελίδας τῶν πεπραγμένων ὑπό τοῦ Συνεδρίου πληροῦσαι καί τό τηλαυγέστατον τοῦ Συνεδρίου ἐκείνου μέρος ἀποτελέσασαι καί δικαίως διά τοῦτο ἐπισπασάμεναι τάς συμπαθείας καί εὐλογίας τῶν πανταχοῦ γῆς Χριστιανικῶν καρδιῶν:





Αον) Ὅτι ἀνετέθη τοῖς Ἀγγλικανοῖς Ἐπισκόποις νά δράττωνται πάσης εὐκαιρίας πρός διδασκαλίαν καί βεβαίωσιν περί τοῦ ὅτι εἶνε ἀλήθεια θεία καί ἐξ ἀποκαλύψεως, ἵνα οἱ Χριστιανοί πάντες καί ὁρατῶς ἀποτελῶσιν ἑνότητα.





Βον) Ὅτι τό Συνέδριον, συμφώνως πρός τήν μεγάλην εὐχήν αὐτοῦ τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν 'Ιησοῦ Χριστοῦ «ἵνα πάντες ἕν ὧσιν» ἀνέλαβε τήν καθιέρωσιν εἰδικῶν ὑπέρ ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν εὐχῶν, ἅς ὑπέβαλεν ὡς καθῆκον τοῖς Χριστιανοῖς.





Γον) Ὅτι οἱ Ἀρχιεπίσκοποι Κανταβριγίας καί Σβυφάκου καί ὁ Ἐπίσκοπος Λονδίνου ἀνέλαβον νά ἐνεργῶσιν ὡς Ἐπιτροπή, δυναμένη νά συμπεριλάβῃ καί ἑτέρους, ὅπως ἔρχωνται εἰς σχέσεις στενωτέρας καί ἐγγυτέραν συνεννόησιν, εἴτε προσωπικῶς, εἴτε δι' ἐπιστολῶν μετά τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσσίας καί τῶν θρησκευτικῶν ἀρχηγῶν τῶν διαφόρων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν πρός τόν σκοπόν, ὅπως ἀσχοληθῶσι καί μελετήσωσι τό δυνατόν τῆς ἐπιτεύξεως τοῦ καλλιτέρου τρόπου πρόςθετικωτέραν συνεννόησιν, ὅπως καλλιεργήσωσιν οὕτω στενωτέρας σχέσεις μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, καίλάβωσι μέτρα πρός μετάφρασιν βιβλίων πραγματευομένων περί τῆς πρός ἀλλήλας σχέσεως τῶν διαφόρων Ἐκκλησιῶν, καί ἰδίως κατηχήσεως καί λειτουργικῶν, αἵτινες τά μέγιστα συμβάλλονται πρός ἀμοιβαίαν συνεννόησιν.





Δον) Ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι τῶν διαφόρων Ἀγγλικανικῶν Ἐκκλησιῶν ἀνέλαβον νά προβῶσιν εἰς σύστασιν ἐπιτροπῶν ἐξ Ἐπισκόπων, καί ἐκεῖ ὅπου δέν ὑφίστανται τοιαῦται, ἵνα καί αὐταί πρός ταῖς κοιναῖς ὑπέρ ἑνώσεως εὐχαῖς, ἀνταλλάσσωσιν ἀμοιβαίας σκέψεις μεταξύ ἀντιπροσώπων τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, καί παρέχωσι τά φῶτα καί τάς συμβουλάς αὐτῶν περί τῆς ἱερᾶς ταύτης ὑποθέσεως, ὅπου ἄν παραστῇ ἀνάγκη.





Τό μέγα καί ἱερόν τοῦ Χριστιανικοῦ τούτου Συνεδρίου ἔργον ἐπλήρωσεν ἱερᾶς συγκινήσεως καί μεγίστου καί ἁγνοτάτου ἐνδιαφέροντος καί τήν ἐμήν ψυχήν καί καρδίαν. Κατά θείαν πάντως εὐδοκίαν εὑρεθείς τότε κατέχων σημαίνουσαν ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριαρχείῳ ὑπηρεσίαν καί θέσιν, ἅτε κατέχων τό ἀξίωμα τοῦ Μεγάλου Πρωτοσυγγέλου εἰργάσθην πάσῃ δυνάμει ἐπί τετραετίαν ὅλην καλλιεργῶν τήν γόνιμον εἰς ὡραίους καί ἀγλαούς καί θρεπτικούς χριστιανικούς καρπούς ταύτην ἰδέαν, εἴτε κηρύττων τά ρήματα τῆς χριστιανικῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καί ἑνότητος ἐπ' ἐκκλησίας εἰς τό ὀρθόδοξον χριστιανικόν ἡμῶν λαόν, εἴτε ἐν τοῖς ἀσθενέσι θεολογικοῖς καί ἐκκλησιαστικοῖς δοκιμίοις μου μετ' ἄκρου σεβασμοῦ γράφων περί τῆς τόσον πρός τήν ἀληθῆ καί ὀρθόδοξον πίστιν ἀκραιφνῆ ἔρωτα καί λατρείαν ἐπιδεικνυομένης ὀρθοδοξούσης Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, εἴτε τό κυριώτατον, προεδρεύων τῆς ἐπί τοῦ πρώην Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίου Κωνσταντίνου τοῦ Ε' συστάσης καί μετά τόσης χριστιανικῆς ἀγάπης καί ἀδελφικοῦ πνεύματος ἐργασθείσης Ἐπιτροπῆς πρός συζήτησιν καί μελέτην τῶν χωριζουσῶν τάς δύο Ἐκκλησίας διαφορῶν καί προπαρασκευήντοῦ ἐδάφους τῆς ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας.





Τῆς ἐπιτροπῆς ἐκείνης διαδοχικῶς μέλη ἐκ μέν τῆς ὑμετέρας Ἐκκλησίας ἐχρημάτισαν οἱ αἱδεσιμώτατοι ἱερεῖς καί ἐφημέριοι τοῦ ἐν Κων)πόλει Ἀγγλικανικοῦ Ναοῦ κύριος Δαουλίγγ καί κύριος Σουεΐμπη, ὧν ὁ μέν κύριος Δαουλίγγ, ὥς ἔμαθον παρά τοῦ ἐν Ἱεροσολύμοις Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου σεβασμιωτάτου λόρδου Βiytth εὑρίσκεται ἐν τῷ κλίματι τοῦ Ἱεροσολυμιτικοῦ θρόνου, ὁ δέ κύριος Σουνεΐμπη εὑρίσκεται, ὡς μανθάνω, ἐφημερεύων, ἐν Κων)πόλει, ἐκ μέρους δέ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐχρημάτισαν ὁ τότε ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί κατόπιν οἰκτρῶς δολοφονηθείς ἐν Μακεδονίᾳ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Κορυτσᾶς Φώτιος καί ὁ Μέγας Ἱεροκῆρυξ τῶν Πατριαρχείων ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος, πρόεδρος δ' ἤμην διωρισμένος ἐγώ. Ὅσον δέ καί ἄν τό ἔργον τῆς Ἐπιτροπῆς ἐκείνης, ἧς τά πρακτικά, ἔργον τῶν ἡμῶν χειρῶν, περιβεβλημένα τό κῦρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τῶν Μητροπολιτῶν καί τοῦ Πατριάρχου, ἀπεστάλησαν ἐγκαίρως τότε πρός τόν σεβασμιώτατον προκάτοχον Αὑτῆς, τόν ἀείμνηστον ἀρχιεπίσκοπον Κανταβριγίας λόρδον Φρειδερῖκον, διεκόπη οὕτω δόξαν τοῖς ἀνθρώποις ἤ καί τῷ Θεῷ, ὅσον καί ἄν ἐγώ ἔκτοτε προαχθείς εἰς τόν Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα ἀπεστάλην καί ποιμαίνω τόν ὀρθόδοξον λαόν τῆς Μακεδονικῆς ἐπαρχίας Φιλίππων Δράμας καί Ζιχνῶν, ὅστις ὡς γνωστόν, πρῶτος ἐν τῇ Εὐρώπῃ ἐδέχθη παρ' αὐτοῦ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν τοῦ σκεύους τῆς ἐκλογῆς τοῦ Παύλου, τό κήρυγμα τῆς χριστιανικῆς πίστεως, καί ἔχω τήν σκληράν ἀλλά καί γλυκυτάτην παρηγορίαν καί τήν βαρεῖαν πλήν ἔνδοξον ἀποστολήν ἐν ταῖς δειναῖς ταύταις διά τήν Μακεδονικήν γῆν ἡμέραις νά παραμυθῶμαι τούς δεινοπαθοῦντας νέους μου Φιλιππησίους, τούς χριστιανούς τῆς πρώτης ἐν Εὐρώπῃ Ἐκκλησίας, πρός ἥν τήν πρός Φιλιππησίους ἔγραφεν ἐγκάθειρκτος ἐν Ρώμῃ ὁ Παῦλος, ὅμως ὁ πόθος πρός τό μέγα ἐκεῖνο ἔργον τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολικῆς καίἈγγλικανικῆς, οὐ μόνον οὐδαμῶς ἐκ τοῦ χρόνου ἐμαράνθη ἤ καί ἐμειώθη, ἀλλ' ἔτι μᾶλλον κρατυνόμενος καί στερεούμενος αὔξεται ἐν ἐμοί διά τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ καί ἐπί τοσοῦτον κρατύνεται, ὅσον ὀφθαλμοφανῶς βλέπω καί αἰσθάνομαι τήν καυστικήν αἰσχύνην ἥτις πληροῖ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ διά τάς ἀτελευτήτους καί διαρκεῖς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ -ἥτις ἑνότητος εἶνε σύμβολον- διαιρέσεις, καί βλέπω τάς ἀλληλοκτονίας ἀδελφῶν, αἵτινες φέρουσιν ἀφόρητον ὄνειδος εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί λύπην ἀπαραμύθητον εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί αἰσθάνομαι, ὅτι οὐδέποτε ὑπῆρξε μᾶλλον ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη τῆς ἑνώσεως καί ἀδελφώσεως μεταξύ τῶν ἁγίων καί ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δύνανται ν' ἀτενίζωσι τόν ἀντικείμενον μετά θάρρους, τό ὁποῖον ἐμπνέει ἡ συναίσθησις τῆς ἰσχύος, μετά τῆς ἰσχύος, τήν ὁποίαν φέρει ἡ ἑνότης, μετά τῆς ἑνότητος, ἥν δωρεῖται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.





Ἤδη ἔκτοτε προέβλεπε τό προφητικόν τοῦ Ἀποστόλου ὄμμα τά σημεῖα τῆς ἐπερχομένης θυέλλης καί τοῦ φοβεροῦ πυρός, δι' ὧν ἔμμελλον νά διέλθωσιν ἐκεῖναι αἱ πρωτόγονοι τῆς Μακεδονίας Ἐκκλησίαι καί πᾶσαι αἱ Ἐκκλησίαι τοῦ Θεοῦ μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος, καί ἐδίδασκε γράφων πρός τούς Φιλιππησίους τό μόνον μέσον, οὕτινος ἔχρηζον καί ἐκεῖνοι καί χρήζομεν καί ἡμεῖς, ἵνα ἐξουδετερῶμεν τάς προσβολάς τοῦ ἐχθροῦ, τήν ἑνότητα, ἑνότητα τοῦ Πνεύματος, ἑνότητα ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι καί μιᾷ ψυχῇ, ἑνότητα, καθ' ἥν ὅλαι αἱ Ἐκκλησίαι ὀφείλουσι νά λησμονήσωσι τάς χωριζούσας αὐτάς διακρίσεις καί ν' ἀποβάλωσι τάς ἀνά μέσον αὐτῶν διαφοράς, ἄν θέλωσι νά γίνωσι κάτοχοι δυνάμεως, ἥτις θά ἠδύνατο νά περιγραφῇ μόνον ὡς βάπτισμα ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί πυρί.





Ἐγενήθημεν ὄνειδος τοῖς ἐχθροῖς ἡμῶν· οὐδέποτε ἡ πίεσις καί ἡ θύελλα ὑπῆρξαν μεγαλείτεραι, εἵπέρ ποτε σήμερον καί πανταχοῦ μέν, ἔνθα ὁ ἐχθρός ὡς λέων ὀρυόμενος περιφέρεται ζητῶν τίνα καταπίῃ καί ἔνθα αἱ θρησκευτικαί καί ἐκκλησιαστικαί ἔριδες μετά μυστηριώδους καί σχεδόν εἰπεῖν διαβολικῆς πικρίας ἐξάπτουσι τά πάθη ἀνά μέσον τῶν ἁγίων καί ἐκλεκτῶν, καί λυμαίνονται τάς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, αἵτινες παρουσιάζουσι κατά τούς νῦν μάλιστα χρόνους τό οἰκτρόν θέαμα οἰκίας διῃρημένης καθ' ἑαυτήν καί βασιλείας μεμερισμένης καί βαινούσης εἰς προφανῆ ἐρήμωσιν καί καταστροφήν, ἀλλά καί παρ' ἡμῖν ἐνταῦθα ἐν τοῖς Μακεδονικοῖς τούτοις τόποις, ἔνθα οἱ καλούμενοι Χριστιανοί κατ' ἀκολουθίαν τῶν θρησκευτικῶν καί φυλετικῶν αὐτῶν ἐρίδων εἶνε πεπληρωμένοι τηλικαύτης ἐχθροπαθείας, ἥτις εἶνε ξένη καί οὐδ' ὀνομάζεται καί παρ' αὐτοῖς τοῖς ἐθνικοῖς καί ἀπίστοις, ἀφοῦπροβαίνουσι κατ' ἀλλήλων οἱ Χριστιανοί ἀδελφοί εἰς τά ἔσχατα τῆςκακεντρεχείας καί ἀθλιότητος, καί ἐν Χριστῷ κοινότητες διά τοῦτον ἤ ἐκεῖνον τόν λόγον συνταράσσονται καί κοχλάζουσιν ἐξ ἀγρίων κυμάτων ὀργῆς, ἐκδικήσεως ἀντεγκλήσεως καί αἴσχους καί ὀνείδους ἀφορήτου.





Ἐκ τούτων πάντων καί ὁ πρός ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν πόθος, ὅν ἔτρεφον πάντοτε ἐν τῇ ἐμῇ ψυχῇ κατέστη ἀπαίτησις τά μέγιστα ἐπιτακτική καί ἡ ἀξία τῶν μεγάλων ἀποφάσεων τοῦ πρός ἕνωσιν τῶν χριστιανικῶν ἘκκλησιῶνΣυνεδρίου τῶν ἐν Λαμβυθῷ ἐπισκόπων ἀπείρως πολύτιμος καί ἀνεκφράστως εὐλογημένη. Ἔστρεψα τόν λογισμόν καί τήν καρδίαν μου πρός τό παρελθόν καί ἀνεμνήσθην τῶν πρός ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν γενομένων ἐκείνων τῆς ὑμετέρας Ἐκκλησίας διαβημάτων. Πεποίθησιν δέ τρέφων πάντοτε ἀκράδαντον ὅτι αἱ μεγάλαι τοῦ Συνεδρίου ἐκείνου ἀποφάσεις εὑρίσκονται ἐν πλήρει ἰσχύϊ, διότι προφανέστατα λόγοι ὑψίστου καί γενικωτάτου διά τήν καθόλου Ἐκκλησίαν ἐνδιαφέροντος καί ἀγάπης ὑπηγόρευσαν τάς ὄντως μεγάλας χριστιανικάς ἐκείνας ἀποφάσεις, ἐθεώρησα ἱερόν καθῆκον νά προσέλθω πρῶτος, αἴρων τό κάλυμμα τῆς ἀναμέσον τῶν ἀδελφῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ὑφισταμένης ψυχρᾶς ἀδιαφορίας καί οἰκτρᾶς ἀγνωσίας καί θίγων χορδάς, αἵτινες ἀναμφιβόλως εὐγενῶς θέλουσι δονηθῇ ἐν ταῖς ἡμετέραις χριστιανικαῖς ψυχαῖς, ποιοῦμαι ἔκκλησιν εἰς τά μεγάλα ὑμῶν αἰσθήματα καί ὑποβάλλω τά ἀκόλουθα:





Ἄν τό μέγα καί εὐλογημένον ἔργον τῆς τῶν Ἐκκλησιῶν ἑνώσεως μετά ὅλην δεκαετίαν ἀπό τοῦ χρόνου τῆς συγκροτήσεως τοῦ ἐν Λαμβυθῷ Συνεδρίου ἔστη ἀργόν καί σχεδόν εἰπεῖν οὐδέ βῆμα ποδός τοὐλάχιστον ὡς πρός τάς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς ἐχώρησε πρός τά ἐμπρός, ζητητέα τά κυριώτατααἴτια καί ἐν τῇ ἀσημάντῳ μέν καί σχεδόν εἰπεῖν ἀναισθήτῳ θεολογικῇ καί ἐκκλησιαστικῇ κινήσει ἥτις χαρακτηρίζει τάς δογματικάςἀποκεκρυσταλλωμένας καί μή τολμώσας οὐδ' ἐπ' ἐλάχιστον νά μετακινῶσιν ὅρια, ἅ καλῶς οἱ πατέρες αὐτῶν ἔθεντο Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς ἀλλά κυρίως συγχωρήσατέ μοι νά εἴπω ἐν ἀγάπῃ ἐν τῷ ὅτι αἱ τοῦ ὑμετέρου Συνεδρίου ἀποφάσεις ἄχρι ταύτης τῆς στιγμῆς χρονοτριβοῦσι καθ' ὅσον ἐγώ γνωρίζω, ἐν τῷ σταδίῳ τῶν λόγων, μήπω προβᾶσαι εἰς ἔργον καί ἐκτέλεσιν.Ἀνετέθη, ὡς ἀνωτέρω ἐρρήθη, τοῖς Ἀγγλικανοῖς ἐπισκόποις νά δράττωνται πάσης εὐκαιρίας πρός βεβαίωσιν, ὅτι εἶνε ἀλήθεια θεία καί ἐξ ἀποκαλύψεως, πάντες οἱ χριστιανοί ν' ἀποτελῶσι καί ὁρατῶς ἑνότητα· ἀνέλαβον οἱ Ἀγγλοεπίσκοποι, ὡς εἰδική ἐπιτροπή, νά ἔρχωνται εἰς σχέσεις καί στενωτέραν καί ἐγγυτέραν συνεννόησιν, εἴτε προσωπικῶς εἴτε δι' ἐπιστολῶν μετά τῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν καί τῶν θρησκευτικῶν ἀρχηγῶν τῶν διαφόρων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν. Πλήν ὁπόσαι ἐκκλησιαστικαί καί ἄλλαι κατά τήν παρελθοῦσαν δεκαετίαν εὐκαιρίαι παρουσιασθεῖσαι ἐν τῇ Ἀνατολῇ ἀφέθησαν νά παρέλθωσιν ἀπαρατήρητοι! Ἐνῷ, κατά τήν ἀπόφασιν τοῦ ἐν LabethΣυνεδρίου, ἦτο ἐπιθυμητόν νά τείνωσι πρῶτοι χεῖρα συνδιαλλαγῆς καί εὐκαίρως ἀκαίρως νά δράττωνται πάσης περιστάσεως πρός δυνατήν κατόρθωσιν τοῦ μεγάλου τούτου τῆς ἑνώσεως ἔργου, ὅμως οὐδέν ἤ ἐλάχιστα ἔπραξαν πρός ἐπίτευξιν ἐγγυτέρας ἀναμέσον τῶν ἐκκλησιῶν συνεννοήσεως,καθ' ἥν ὁ διεσπαρμένος λαός τοῦ Θεοῦ ταῖς εὐλογηταῖς αὐτοῦ προσπαθείαις εἰς ἕν σῶμα συναρμολογούμενος δι' ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ φρονήματος ἔμελλε νά ἐργασθῇ ἀπό κοινοῦ πρός ἕνωσιν καί ἑδραίωσιν τῆς ἐκκλησίας καί πρός σωτηρίαν καί εὐδαιμονίαν τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου.





Ὁ νῦν ἐν Κων)πόλει Πατριαρχείων Πατριάρχης κύριος Ἰωακείμ ὁ Γ' εὐθύς ἅμα τό δεύτερον ἀνῆλθε τόν Πατριαρχικόν θρόνον ἐδημοσίευσε δι' ὑπομνήματος, ὅν ἔτρεφε καί τρέφει ἐν τῇ καρδίᾳ του πόθον πρός ἕνωσιν τῶν διεσπαρμένων καί κατά διαφόρους διευθύνσεις φερομένων μεγάλων καί κολοσσιαίων κλώνων τοῦ ἑνός κορμοῦ τοῦ παγκοσμίου χριστιανικοῦ δένδρου,ὑπό τήν δροσοβόλον σκιάν τοῦ ὁποίου κατασκηνοῦσιν ἑκατομμύρια πιστῶν. Ἀλλ' εἰς τήν χριστιανικήν του φωνήν οὕπω εἴδομεν ἀποκρινομένην παρήγορον καί χαρμόσυνον ἐκ μέρους τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν ἀπάντησιν.





Ἐν ταῖς πατριαρχικαῖς Ἐκκλησίαις τῆς Ἀλεξανδρείας, τῆς Ἀντιοχείας καί τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐν ταῖς αὐτοκεφάλοις Ἐκκλησίαις Ἑλλάδος καί Κύπρου ἐπῆλθον ἀλεπάλληλα γεγονότα, ζωηρῶς ἀπασχολήσαντα καθ' ἑκάστην ἐπί μέρους Ἐκκλησίαν καί ἁπάσας ὁμοῦ τάς ἐν Ἀνατολῇ 'Ορθοδόξους Ἐκκλησίας. Τανῦν ἔτι ἐν ταῖς Μακεδονικαῖς ἐπαρχίαις τοῦ Τουρκικοῦ Κράτους πολλαί πληγαί διατηροῦνται ἀνοικταί ἐν τῷ σώματι τῆς Ἐκκλησίας καί φιλάνθρωπός τις Σαμαρείτης δέν φαίνεται ὁδεύων κατά τήν ἄγουσαν πρός τοῦς δεινοπαθοῦντας, ἵνα ἐπιδέσῃ τάς πληγάς τῶν ἐμπεσόντων εἰς τούς ληστάς ἐκλεκτῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, ἐπιχέων οἶνον σωτηρίου καί ἔλαιον ἀγαλλιάσεωςἐπί τάς πληγάς τῆς Ἐκκλησίας, καί οὕτως ἀφέθημεν ἕρμαιον δεινῶν καί βαρυτάτων δοκιμασιῶν πρός μεγάλην χαράν τοῦ ἀπ' ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου καί πρός ἀπαραμύθητον θλῖψιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λαοί χριστιανικοί ἀδελφικοί καί ὧν ὕψιστος νόμος ἔδει νά ᾖ τό ζῆν ἐν ἀγάπῃ καί ἑνότητι καί ἔχειν ὡς βάσιν πίστεως καί ἑνότητος καί θεμέλιον ἐλπίδος ἕν καί τό αὐτό φρόνημα τοῦ Χριστοῦ, φρόνημα· ὅπερ οὐχί ἀνθρώπινοι ἀδυναμίαι καί φυλετικά πάθη καί ἐθνικαί φιλοτιμίαι καί ὑστερολογισμοί ἐγκόσμιοι, ἀλλ' οὐδέ ὅλης τῆς γεένης ἡ καταχθόνιος δύναμις, οὐδέ ὅλαι αἱ βαρεῖαι πύλαι τοῦ Ἅιδου ἔπρεπε νά εἶνε ἱκαναί νά ματαιώσωσι καί διασπάσωσι καί ἀφανίσωσι. Ὁπόσον πᾶσι τούτοις ἐπιθυμητή καί παρήγορος, ἀλλά καί εὐλογητή καί τοῦτ’ αὐτό γόνιμος εἰς μεγάλα ἀποτελέσματα ἤθελεν εἶσθαι ἡ φιλάδελφος πρόςἀλληλοσπαρασσομένους ἀδελφούς φωνή καί εἰλικρινής ἐν ταῖς ἡμετέραις ἐν Ἀνατολῇ διαμάχαις παρέμβασις τῆς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας καί τῶνεὐσεβεστάτων αὐτῆς ἐπισκόπων, ὅσοι συμφώνως πρός τάς μεγάλας ἀποφάσεις τοῦ Ὑμετέρου Συνεδρίου ἀνέλαβον τήν ὑποχρέωσιν πρός διδασκαλίαν καί βεβαίωσιν, ὅτι εἶνε θέλημα Θεοῦ τό νά φρονῶμεν οἱ πάντες ἕν καί τό αὐτό καί ὑπό τήν ἔποψιν τῆς θεολογικῆς ὀρθοδοξίας τῆς ἀκριβείας ὅπερ χαλεπώτερονἀλλά κυρίως ὑπό τήν ἔποψιν τῆς πρακτικῆς ἀγάπης καί ἁγνότητος καί ἑνότητος, τοῦθ' ὅπερ εἶνε τό ὕψιστον, οὐχί δέ καί τό δυσχερέστατον καθῆκον παντός χριστιανοῦ.





Φρονῶν ὅτι τό μέγα καί εὐλογημένον ἔργον οὕτινος τό ἐν Λαμβηθῷ Συνέδριον κατεστοχάζετο, μένει εἰσέτι πόθος εὐσεβής καί ἀτέλεστος ἀκριβῶς διότι ἡ κατόρθωσίς του δέν ἐπετεύχθη διά τῆς καλλιεργείας ἀγαθῶν προσωπικῶν σχέσεων ἀναμέσον τῶν λαῶν, ἀλλ' ἰδίᾳ τῶν ποιμένων ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν, προσέρχομαι πρῶτος, ἐλάχιστος ἐγώ ἐπίσκοπος ἔχων τήν ὑψηλήν τιμήν νά καλῶμαι ποιμήν τῆς πρώτης ἐν Εὐρώπῃ θεμελιωθείσης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τῶν Φιλίππων, καί αἴρων διά τοῦ παρόντος ταπεινοῦ μου γράμματος τό κάλυμμα τῆς ἀναμέσον τῶν ποιμένωντῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας θλιβερᾶς ἀδιαφορίας, προτείνω πρῶτος τήν δεξιάν, καί ἱκετεύω ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν 'Ιησοῦ Χριστοῦ νά μή ἀπωθήσητε αὐτήν, ὅσον καί ἄν εἶνε δεξιά ταπεινοῦ καί ἀφανοῦς Ἐπισκόπου, αἰτούμενος νά δοθῇ ἐξ Ὑμῶν τοιαύτη, ἧς τά μέγισταχρήζομεν οἱ Ἀνατολικοί Ἐπίσκοποι, καί ἰδίως οἱ ἐν τοῖς δεινῶς τεταραγμένοις τούτοις Μακεδονικοῖς οἰκοῦντες τόποις, ἀλλά καί πάντες οἱ ἀληθεῖς Ἐπίσκοποι, ὅσοι αἰσθάνονται, ὁπόσον ἐπείγουσα εἶνε ἡ ἀνάγκη τοῦ ἔχειν πάντας ἕν καί τό αὐτό πνεῦμα τῆς ἑνότητος καί ἀγάπης, ἵνα ἐν τῇ ἑνότητι καί ἀγάπῃ ταύτῃ ἀποκτήσωμεν τήν ἰσχύν, ἧς χρήζομεν πρός καταπολέμησιν τοῦ ἀντικειμένου, πρός ἑδραίωσιν τῆς Ἐκκλησίας καί πρός σωτηρίαν καί εὐδαιμονίαν τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ἐν ὧ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἡμᾶς ἐπισκόπους ποιμαίνειν τῆς Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.





Τό ποθούμενον καί ζητούμενον εἶνε νά μάθω πρῶτον· ἄν ἐγένετό τι ἔκτοτε καί γίνεται παρ' ὑμῶν ἀποτελεσματικόν πρός ἐπιτυχίαν τοῦ μεγίστου καί καλλίστου τούτου ἔργου τῆς τῶν Ἐκκλησιῶν ἑνώσεως· ἄν εἰς τό γινόμενον τοῦτο δύνανται καί τά ἀμυδρά φῶτα τῆς ταπεινῆς γνώσεως καί τοῦ ἱεροῦ ζήλου ἑνός Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου νά συνεισενέγκωσι τήν μικράν αὐτῶν συμβολήν, καίτοι ὁ ἐπίσκοπος οὗτος λαλεῖ οὐχί ἐν ὀνόματι τῆς ἑαυτοῦ Ἐκκλησίας, ἥν ἐκπροσωπεῖ ἡ Σύνοδος τῶν ἐπισκόπων μετά τοῦ Πατριάρχου παρ' ἡμῖν, ἀλλά λαλεῖ τά ρήματα τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, ἥτις «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει οὐδέποτε ἐκπίπτει»,ταύτης δ' ἐσμέν ὀφειλέται ἀδιακρίτως πρός ἅπαντας, μάλιστα δέ τούς πιστούς, διότι τῆς βασιλείας ταύτης ἡ ἐπέκτασις δύναται μόνον τάς τραχείας ὁδούς ἀπεργαζομένη λείας, νά ὁδηγήσῃ ἡμᾶς εἰς τήν εὐκταίαν καί τόσον ποθητήν παρ' ὑμῖν ἕνωσιν· καί ἄν ὁ ἱδρυθείς κατά Ἰούλιον τοῦ 1905 σωτηρίου ἔτους σύλλογος «Ἀγγλορθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἕνωσις» ὀνομαζόμενος, ὁ τήν δι' ἔργων οὐχί μόνον διά λόγων ἄρσιν καί ἐξομάλυνσιν τῶν δυσκολιῶν ἀναμέσον τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Ἀγγλικανῶν καί τήν στενωτέραν ἐπικοινωνίαν τῶν μελῶν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, ὡς ὕψιστον αὐτοῦ σκοπόνπροταξάμενος, ἤρξατο ἐργαζόμενος πρακτικῶς καί τελεσφόρως καλλιεργῶν τήν εὐκταίαν καί εὐεργετικήν ἀναμέσον τῶν δύο Ἐκκλησιῶν τούτων ἐπικοινωνίαν· δεύτερον ἄν δέν κεῖται μακράν τοῦ ἱεροῦ τῶν ὑμετέρων Σεβασμιωτάτων Ἐπισκόπων τούτων σκοποῦ νά ταπεινώσητε κατά μίμησιν τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ ὑμᾶς αὐτούς μέχρι τοῦ βάθους τῶν ἡμετέρων συμφορῶν καί τῆς δυστυχίας, ἐν ἧ παλαίουσι κατά τά δεινοπαθοῦντα ταῦτα Μακεδονικά μέρη μυριάδες ἀδελφῶν χριστιανῶν καί χρώμενοι τῇ ἰσχύει καί ἐξουσίᾳ, ἧς ἐστέ κάτοχοι ἐν τῷ μεγάλῳ καί εὐγενεῖ ὑμῶν ἔθνει, νά ἐνεργήσητε καί τεθῇ οὕτω φραγμός εἰς τήν ἀλληλοκτονίαν ἀδελφῶν, πατασσαμένων τῶν χειρῶν ἀδίκων ἀρξαμένων πρῶτον, καί στειρεύσωσιν αἱ πηγαί τῆς κακοδαιμονίας τῶν κατά Ἀνατολάς Ἐκκλησιῶν καί ἀποδοθῇ ἡ εἰρήνη καί ἀγάπη καί ὁμοφροσύνη ἀνά μέσον τῶν ἀλληλοσπαρασσομένων τέκνων μιᾶς κοινῆς Μητρός, τοῦθ' ὅπερ ἔσται: ἀσφαλέστατος καί περί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως ἀρραβών καί ἐγγύησις, ἀλλ' ἅμα καί ὕψιστος τίτλος χριστιανικῆς δόξης διά τούς κράτιστον μέλημα καί πόθον τήν τῶν Ἐκκλησιῶν ἕνωσιν τρέφοντας ἐν ταῖς ἑαυτῶν ψυχαῖς Ἀγγλικανικούς ἐπισκόπους.





Ἀδίστακτον τρέφων τήν πεποίθησιν ὅτι δέν θέλετε παρίδει τήν θερμήν ταύτην ἱκεσίαν Ἐπισκόπου, ὅν φονοκτονία ἀδελφική ἀναγκάζει νά στρέφῃ τόν λογισμόν πρός τούς ἀρχηγούς τῆς χριστιανικῆς ἐκείνης Ἐκκλησίας, ἥτις τηλικοῦτον τρέφει πόθον πρός τήν ἀδελφικήν χριστιανικήν ἀγάπην καί πρός τήν τῶν πάντων ἕνωσιν ἔρωτα, καί τόσον διακαῶς ποθεῖ καί ἐργάζεται ὅπωςἅπασαι αἱ Ἐκκλησίαι λησμονήσωσι τάς χωριζούσας αὐτάς διαιρέσεις καί σπουδάσωσι «τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης καί ἀποτελέσωσιν ἕν σῶμα καί ἕν πνεῦμα ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως αὐτῶν», διότι «Eἷς κύριος, μία πίστις ἕν βάπτισμα, εἷς Θεός καί πατήρ πάντων ὁ ἐπί πάντων καί διά πάντων ἐν πᾶσιν ἡμῖν».





Ἐξαιτοῦμαι τάς ἀδελφικάς εὐχάς τῆς ὑμετέρας Σεβασμιωτάτης Κορυφῆς, καί εὔχομαι ὅπως «ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ᾖ μετά τοῦ πνεύματός σου», ἀδελφέ ἐν Χριστῷ. Ἀμήν.





Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί πρόθυμος





+ Ὁ Δράμας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ»












Εἶναι ἀδύνατον νά βρῆ καί ὁ πλέον ἀδαής κάτι ὀρθόδοξο σ' αὐτήν τήν ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου. Ἡ ἀγγλικανική «ἐκκλησία» παρουσιάζεται ὡς ὀρθοδοξοῦσα σύμφωνα μέ τήν ἔκφρασι τοῦ Χρυσοστόμου, οἱ Ἀγγλικανοί ἐπίσκοποι ὡς κανονικοί ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τούς ὁποίους ὀνομάζει «εὐσεβεστάτους», ἡ ἀγάπη παρουσιάζεται ὡς τό μόνο μέσον πρός ἐπικοινωνία καί ἕνωσι μεταξύ τῶν «ἐκκλησιῶν», οἱ ἀγῶνες πρός ἕνωσι πού ἐπί δεκαετία ἔκανε ὁ Χρυσόστομος καθώς καί ἡ προτροπή τοῦ Χρυσοστόμου νά λησμονήσουν οἱ ἐκκλησίες (ὀρθόδοξος καί Ἀγγλικανική) τίς διαφορές πού τίς χωρίζουν δέν ἀφήνουν καμμία ἀμφιβολία γιά τίς προθέσεις του. Οὐδαμοῦ ἀφήνει ὁ Χρυσόστομος τήν παραμικρή ὑποψία, ὅτι οἱ Ἀγγλικανοί εἶναι αἱρετικοί καί ὅτι πρέπει νάἐπιστρέψουν στήν 'Ορθοδοξία ἀποβάλλοντας τίς πλάνες των. Ἀναφέρει τό «ἵνα πάντες ἕν ὧσιν», τό ὁποῖον εἶναι ἡ «καραμέλλα» τῶν οἰκουμενιστῶν, τήν «καθόλου ἐκκλησίαν» καί τίς ἐπί μέρους «ἐκκλησίες»Ὀρθοδόξων καί Ἀγγλικανῶν, λέγει ὅτι πρῶτος αὐτός προτείνει τήν δεξιά του χεῖρα καί ἱκετεύει νά μήν τήν ἀπωθήσουν οἱ Ἀγγλικανοί κλπ.





Πρέπει ὅμως, διά νά κατανοήσωμε τό βάθος τῆς διαστροφῆς καί τῆς πλάνης καί τό δαιμονικό πνεῦμα, τό ὁποῖον ὑπέβαλε στόν Χρυσόστομο νά γράψη αὐτήν τήν ἐπιστολή, νά ἀναφέρωμε καί νά ἐξηγήσωμε δύο σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς του πρός τούς 'Αγγλικανούς. Τά σημειώνουμε καί τά δύο πρός σχολιασμό:





« Ὁπόσον πᾶσι τούτοις ἐπιθυμητή καί παρήγορος, ἀλλά καί εὐλογητή καί τοῦτ' αὐτό γόνιμος εἰς μεγάλα ἀποτελέσματα ἤθελεν εἶσθαι ἡ φιλάδελφος πρός ἀλληλοσπαρασσομένους ἀδελφούς φωνή καί εἰλικρινής ἐν ταῖς ἡμετέραις ἐν Ἀνατολῇ διαμάχαις παρέμβασις τῆς Ὑμετέρας 'Εκκλησίας καί τῶν εὐσεβεστάτων αὐτῆς ἐπισκόπων, ὅσοι συμφώνως πρός τάς μεγάλας ἀποφάσεις τοῦ Ὑμετέρου Συνεδρίου ἀνέλαβον τήν ὑποχρέωσιν πρός διδασκαλίαν καί βεβαίωσιν, ὅτι εἶνε θέλημα Θεοῦ τό νά φρονῶμεν οἱ πάντες ἕν καί τό αὐτό καί ὑπό τήν ἔποψιν τῆς θεολογικῆς ὀρθοδοξίας τῆς ἀκριβείας ὅπερ χολεπώτερον ἀλλά κυρίως ὑπό τήν ἔποψιν τῆς πρακτικῆς ἀγάπης καί ἁγνότητος καί ἑνότητος, τοῦθ' ὅπερ εἶνε τό ὕψιστον, οὐχί δέ καί τό δυσχερέστατον καθῆκον παντός χριστιανοῦ» καί





«Ἄν τό μέγα καί εὐλογημένον ἔργον τῆς τῶν Ἐκκλησιῶν ἑνώσεως μετά ὅλην δεκαετίαν ἀπό τοῦ χρόνου τῆς συγκροτήσεως τοῦ ἐν Λαμβυθῷ Συνεδρίου ἔστη ἀργόν καί σχεδόν εἰπεῖν οὐδέ βῆμα ποδός τοὐλάχιστον ὡς πρός τάς 'Εκκλησίας τῆς 'Ανατολῆς ἐχώρησε πρός τά ἐμπρός, ζητητέα τά κυριώτατα αἴτια καί ἐν τῇ ἀσημάντῳ μέν καί σχεδόν εἰπεῖν ἀναισθήτῳ θεολογικῇ καί ἐκκλησιαστικῇ κινήσει ἥτις χαρακτηρίζει τάς δογματικάς ἀποκεκρυσταλλωμένας καί μή τολμώσας οὐδ' ἐπ' ἐλάχιστον νά μετακινῶσιν ὅρια, ἅ καλῶς οἱ πατέρες αὐτῶν ἔθεντο 'Εκκλησίας τῆς 'Ανατολῆς ἀλλά κυρίως συγχωρήσατέ μοι νά εἴπω ἐν ἀγάπῃ ἐν τῷ ὅτι αἱ τοῦ ὑμετέρου Συνεδρίου ἀποφάσεις ἄχρι ταύτης τῆς στιγμῆς χρονοτριβοῦσι καθ'ὅσον ἐγώ γνωρίζω, ἐν τῷ σταδίῳ τῶν λόγων, μήπω προβᾶσαι εἰς ἔργον καί ἐκτέλεσιν».





Τά σημεῖα αὐτά τῆς ἐπιστολῆς εἶναι φοβερά. Διότι θέτουν σέ ἀντιπαραβολή τήν πατερική θεολογία τῆς ἀκριβείας καί ἀληθείας, τήν ὁποία ἀναιδῶς καί μέ θράσος ὀνομάζει ἀναίσθητο, ἐπειδή δέν μετακινεῖ τά ὅριά της μέ τή θεολογία τῆς ἀγάπης χωρίς ἀλήθεια, ἡ ὁποία εἶναι ἡ καρδιά τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ξεχωρίζει λοιπόν ὁ Χρυσόστομος τήν θέσι του καί ξεκάθαρα τάσσεται ὑπέρ τῆς θεολογίας τῆς ἀγάπης ἄνευ τῆςἀληθείας καί ἀκριβείας καί τῆς ἑνότητος, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό αὐτήν τήν ἀγάπη, τό ὁποῖο ὀνομάζει ὕψιστον καί καθῆκον παντός χριστιανοῦ. Στό σημεῖο αὐτό ὑβρίζονται οἱ πατέρες οἱ ὁποῖοι ἐγκολπώθηκαν αὐτήν τήν «ἀναίσθητο καί ἀμετακίνητο» θεολογία καί ὑμνοῦνται οἱ οἰκουμενιστές μέ τήν προοδευτική θεολογία τῆς ψευδεπίγραφης ἀγάπης.





Ἄν αὐτά μποροῦν νά λέγωνται ἀπό τό στόμα ἑνός ἁγίου, ἄν οἱ ἅγιοι διδάσκουν τήν ἄχρωμη θεολογία τῆς ἀγάπης χωρίς ἀλήθεια καί ἀκρίβεια, ἄν τοποθετήσωμε στήν 'Εκκλησία τέτοιους ἁγίους, τότε ἀλλοίμονο στό ποίμνιο, διότι αὐτοί οἱ ἅγιοι, θά τό ὁδηγήσουν στό στόμα τοῦ λύκου. Πάντως ὁ κάθε ἀναγνώστης καί εἰδικά ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν κάποιες ἐκκλησιολογικές γνώσεις μποροῦν πολλά νά καταλάβουν ἀπό αὐτήν τήν ἐπιστολή, ἡ ὁποία στό ἐγγύς μέλλον, μαζί μέ τίς ὑπόλοιπες ἐπιστολές τοῦ Χρυσοστόμου θά γίνη τό «εὐαγγέλιο» τῶν οἰκουμενιστῶν, ὁ δέ Χρυσόστομος Καλαφάτης Μητροπολίτης Σμύρνης θά γίνη «ὁ ἅγιος» τῆς καταλλαγῆς καί τῆς ἑνώσεως καί ὁ θεωρητικός ἅγιος τοῦ οἰκουμενισμοῦ!





Πρός ἐπίρρωσι τῶν ὅσων γράφουμε, ἀναφέρουμε δύο χωρία ἀπό τούς μεγάλους πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἐτοποθέτησαν σωστά τήν ἀγάπη πρός τούς αἱρετικούς, τή θέσι καί τή στάσι τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντί των, καί τή θέσι ἐκείνου ὁ ὁποῖος συγκαταβαίνει στά θέματα τῆς πίστεως. Ἐπίσης ἀπό αὐτά τά χωρία καί τόσα ἄλλα τά ὁποῖα μπορεῖ κανείς νά ἀναφέρη, φαίνεται ἡ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη θέσις τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης πρός τούς πραγματικούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας:





«Πολλάκις ὑμᾶς ὑπέμνησα περί τῶν ἀθέων αἱρετικῶν καί τανῦν, παρακαλῶ τοῦ μή συγκαταβῆναι αὐτούς ἐν τίνι πράγματι, μή ἐν βρώμασιν ἤ πόμασιν, ἤ φιλίᾳ, ἤ σχέσει, ἤ ἀγάπῃ, ἤ εἰρήνη, ὁ γάρ τούτοις ἀπατώμενος, καί συγκαταβαίνων αὐτοῖς, ἀλλότριον ἑαυτόν καθίστησι τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας» (Ἅγ. Ἰωάν. Χρυσόστομος) καί «Συνέπεται δέ τούτοις καί ὁ θεοφόρος Ἰγνάτιος· “Προφυλάσσω ὑμᾶς, λέγων, ἀπό τῶν θηρίων τῶν ἀνθρωπομόρφων αἱρετικῶν· οὕς οὐ μόνον οὐ δεῖ ἡμᾶς παραδέχεσθαι, ἀλλ' εἰ δυνατόν μηδέ συναντᾷν”. Τούτων τοιγαροῦν οὕτω διωρισμένων, καί τῆς πρός τούς δυσσεβεῖς αἱρετικούς ὁμιλίας ἡμᾶς ἀπαγόντων, τίς λοιπόν πεῖσαι ἡμᾶς δυνήσεται ἐλθεῖν εἰς λόγους μετά τῶν ἠθετηκότων κανόνας καί στάθμας τῆς ἀρχαίας πίστεως, καί τάς θείας Γραφάς ἀφόβως εἰς πολλῶν ἀποπλάνησιν ρερᾳδιουργηκότων;» (Ἅγ. Θεόδωρος Στουδίτης», Ρ.G. 99, 281Α).






Πηγή

Χρυσόστομος Σμύρνης, κήρυξ Οικουμενισμού (2)

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  ΣΜΥΡΝΗΣ:

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Β΄ ΜΕΡΟΣ

Συνεχίζουμε τὴν ἀνάρτηση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ. Τὸ Β΄ μέρος περιλαμβάνει τὶς σελ. 123-136.

Ὅμως θά ἔλθωμε καί στίς ἑπόμενες ἐπιστολές καί λόγους του, διότι καθῆκον μας εἶναι νά παρουσιάσωμε ὅλα τά «πιστεύω»   τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἀπό τά ἴδια του τά λόγια, ὥστε νά φανῆ ὁ σκοπός αὐτῶν πού τόν ἁγιοποίησαν. Ἀναφέρουμε λοιπόν, ὅπως τόν παρουσιάζει ἡ ἐφημερίδα «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια», (ἐπίσημη ἔκδοσι τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν) ἕναν ἐπικήδειο λόγο τοῦ Χρυσοστόμου Καλαφάτη, τόν ὁποῖο ἐξεφώνησε στήν κηδεία ἑνός Ἀγγλικανοῦ ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος ἐρχόταν στήν Σμύρνη διά νά χρίση τά παιδιά τῶν Ἄγγλων μέ τό ἀγγλικανικό μῦρο! Ὁ ἐπίσκοπος αὐτός ἦτο ὁ Γιβραλτάρης Οὐΐλλιαμ Κόλλενς καί ἀπέθανε στό πλοῖο ἐνῶ ἔπλεε πρός τήν Σμύρνη:

«Μία εἰδική περίπτωση θανάτου ἑνός Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου γνωστοῦ στήν ἐποχή του γιά τίς ἐπαφές του μέ τούς Ὀρθοδόξους ἦταν ἐκείνη τοῦ Γιβραλτάρης Οὐΐλλιαμ Κόλλενς πού ἀπέθανε στίς 13 Μαρτίου 1911 πάνω στό ἀτμόπλοιο «Σαγαλιέν».  Ἔφθασε ἐκεῖ ὁ Ἀγγλικανός Ἐπίσκοπος γιά νά χρίσει τούς Ἀγγλόπαιδας  τῆς Σμύρνης, ἀλλά τό μοιραῖον τέλος του συνέβη προτοῦ ἀκόμα πατήσει τό πόδι του στήν Σμύρνη. Ἡ κηδεία του καί ὁ ἐνταφιασμός του ἔγιναν στήν Ἀγγλικανική Ἐκκλησία στήν Πούντα τῆς Σμύρνης. Στήν κηδεία παρέστη καί ὁ Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος Σμύρνης Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε περίφημο ἐπικήδειο λόγο. Τόν λόγο αὐτό, πού εἶναι ἕνα κείμενο μέ ξέχωρο θεολογικό καί λογοτεχνικό ὕφος παραθέτω πιό κάτω.

«Ἀμήν, Ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ  τόν  λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν»  (Ἰωάν. 5,24).

Χριστιανοί μου ἀδελφοί, ὁπόσην ἀθλιότητα καί θλῖψιν καί ἀνωμαλίαν καί ἀταξίαν ἔφερεν ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον. Ἐξ οἴων καί οἶα παριστάμεθα μάρτυρες καί θεαταί.  Ἀνεμένομεν τόν ἐν Χριστῷ ἀδελφόν νά ἔλθῃ κομίζων τήν ζωήν τήν ἐν Χριστῷ, τήν σφραγίδα τῆς δωρεᾶς, τό χρῖσμα τό ἅγιον εἰς τά νεαρά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί ἐδεξάμεθα αὐτόν φεῦ! νεκρόν καί ἀναίσθητον λάφυρον τοῦ θανάτου.

Βεβαίως τήν ἀθλιότητα ταύτην καί ἠθικήν ἀταξίαν καί δυσαρμονίαν δέν ἐδημιούργησεν ὁ Θεός·  ταύτης δημιουργός εἶναι ἡ προπατορική ἁμαρτία.  Ὁ Θεός ἔπλασε τά πάντα καλά λίαν, ἀλλ' εἰσῆλθεν ἡ ἁμαρτία καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καί διά τοῦτο ἀπό τοῦ ἑνός ἄκρου τοῦ κόσμου ἕως τοῦ ἄλλου ἡ ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἱστορία τῶν οἰκογενειῶν, ἡ ἱστορία τῶν λαῶν, ἡ ἱστορία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος δέν εἶναι ἄλλο τι εἰ μή ἱστορία πόνου, θλίψεως, δυστυχίας καί θρήνων, καί ὅλοι εἴμεθα ἠναγκασμένοι νά βαστάζωμεν τήν κατάστασιν ταύτην, τήν ὁποίαν δέν δυνάμεθα νά μεταβάλωμεν.

Περικυκλοῦμεν μέ ὑγρούς τούς ὀφθαλμούς καί καταβιβάζομεν μέ τρεμούσας ἐκ τῆς συγκινήσεως τάς χεῖρας τόν σεπτόν τοῦτον νεκρόν ἐργάτου τοῦ Κυρίου, καίτοι γνωρίζομεν ὅτι καί τό ν' ἀποθάνῃ τις εἶναι τόσον φυσικό ὅσον καί τό νά γεννηθῇ, καί ὅτι πᾶν ὅ,τι ἐγεννήθη θ' ἀποθάνῃ, πᾶν ὅ,τι ἤνθησε θά μαραθῇ, πᾶν ὅ,τι ὑψώθη θά πέσῃ, καί περιπλέον καίτοι καλῶς γνωρίζομεν ὅτι, ὅταν κλείωνται οἱ ὀφθαλμοί τοῦ σώματος, ἀνοίγονται οἱ ὀφθαλμοί τῆς ψυχῆς, καί ὅταν φεύγῃ ὑπό τούς πόδας μας ὁ παρών κόσμος, διανοίγονται ἡμῖν νέοι κόσμοι τελειοτέρας καί ὡραιοτέρας καταστάσεως, καί μεταβαίνομεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ἀληθῆ καί βεβαίαν ζωήν, τήν ὁποίαν ἡτοίμασεν ὁ Θεός διά τούς ἀκούοντας τόν λόγον αὐτοῦ καί πιστεύοντας εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ καθῶς γέγραπται: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν»  (Ἰωάν, 5, 24).

Παρά πάντα ταῦτα τά μεγάλα καί παρήγορα διδάγματα τῆς ἡμετέρας πίστεως ἡμεῖς κλαίομεν ἀπαρηγόρητοι διά τήν βαρεῖαν ἀπώλειαν καί τήν στέρησιν, ἥν ἐπί τῷ θανάτῳ τοῦ ἀειμνήστου τούτου ἀνδρός ἐδοκίμασεν ὄχι μόνον ἡ ἰδία ἐκκλησιαστική αὐτοῦ παροικία, καί ἡ θεοσεβής ποίμνη καί σύμπασα ἡ ἀδελφή Ἀγγλικανική Ἐκκλησία, ἀλλά καί ὅλοι οἱ φίλοι τῆς ἀναμέσον τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ εἰρήνης καί τόσον ποθητῆς Ἑνώσεως, ὑπέρ ὧν γίνονται αἱ καθημεριναί δεήσεις τῶν, οὐχί μόνον λόγῳ, ἀλλ' ἔργῳ καί ἀληθείᾳ Χριστιανικῶν καί  Ὀρθοδόξων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν.

Ὁ ἀείμνηστος εἰς τό μέγα τοῦτο ἔργον τῆς εἰρηνεύσεως καί ἑνώσεωςἀναμέσον τῆς Ἀνατολικῆς καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας ἀφιέρωσε μεγίστας καί καλλίστας τοῦ ἀρχιερατικοῦ αὐτοῦ βίου προσπαθείας, διότι βαθέως ἐδόνουν καί συνεκίνουν τά μύχια τῆς καρδίας του οἱ συγκινητικοί ἐκεῖνοι λόγοι τῆς μεγάλης ἀρχιερατικῆς προσευχὴς τοῦ Ἰησοῦ πρός τόν οὐράνιόν του Πατέρα, ὅν ἱκέτευε λέγων «Θέλω, πάτερ, ἵνα οὗτοι ἕν ὧσιν... ἵνα ὧσιν ἕν καθώς ἡμεῖς».

Ἐγνώριζε καί ἠσθάνετο εἴπερ τις καί ἄλλος ὁ ἀείμνηστος ὅτι μία τοιαύτη ἕνωσις ἀναμέσον τῆς Ἀνατολικῆς καί τῆς Ἀγγλικανικῆς, ἕνωσις ἐν τῇ μιᾷ καί τῇ αὐτῇ πίστει, μιᾷ καί τῇ αὐτῇ ἐλπίδι, μιᾷ καί τῇ αὐτῇ γνησίᾳ χριστιανικῇ ἀγάπῃ, θ' ἀπέβαινεν ἡ μεγίστη καί ὑψίστη κινητήριος δύναμις τῶν ἁγνοτάτων βουλῶν καί πράξεων διά τήν εὐδαιμονίαν καί εἰρήνην τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Πλήν, ἐνῶ ἀνεμένομεν νά ἐναγκαλισθῶμεν αὐτόν καί ἀναπαύσωμεν ἐν τῇ ἀγάπῃ τῶν καρδιῶν μας καί ἑνωτισθῶμεν τῶν βαθέως σοφῶν καί ἐξόχων ἐνδιαφερόντων πάντα ἡμᾶς λόγων τοῦ ἀειμνήστου καί στοχασμῶν περί τοῦ μεγίστου τούτου διά τήν παροῦσαν κατάστασιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ζητήματος, ζητήματος, τό ὁποῖον δέον ν' ἀποτελῇ τό ὕψιστον ἰδεῶδες, πρός ὅ δέον νά κατευθύνωνται ὅλων ἡμῶν οἱ πόθοι καί αἱ εὐχαί, ἐπέπρωτο νάὑπουργήσωμεν σήμερον διά τήν αἰωνίαν τοῦ ἀειμνήστου ἀνάπαυσιν καί τήν παρακατάθεσιν τοῦ νεκροῦ σκήνους του ἐν ταῖς ἀγκάλαις τῆς γῆς.

Ἐξ οἶων ὄντως εἰς οἶα μετεπέσαμεν.

Εὐξώμεθα, ἀδελφοί, ὅπως ὁ Θεός τῶν πνευμάτων καί πάσης σαρκός παραλάβῃ παρ' ἑαυτῷ τό ἐκλεκτόν τοῦτο πνεῦμα, τοῦ ὁποίου τό γήινον σκῆνος ἐν μέσῳ ἀλαλήτων στεναγμῶν καί εὐχῶν καταβιβάζομεν σήμερον εἰς τήν γῆν, ὅπως τήν εὐγενῆ καί θεοσεβῆ αὐτοῦ ψυχήν, ἥτις καλῶς ἐδιδάχθη ὅτι«αὕτη ἐστίν ἡ αἰώνιος ζωή, τό νά γινώσκωσι τόν Πατέρα ὡς τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν, καί ὅν ἀπέστειλεν οὗτος Ἰησοῦν Χριστόν»  ἀναπαύσῃ ἐν ταῖς σκηναῖς τῶν δικαίων, ἔνθα ἀπέδρα πᾶσα ὀδύνη, θλῖψις καί στεναγμός καί ὅπου εἶναι ἐσπογγισμένον πᾶν δάκρυον καί ὅπου εἶναι ἡτοιμασμένος ὁ τόπος νά μεταβαίνωσι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον του, οἱ πιστεύοντες τῷ πέμψαντι τόν υἱόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, καί οἱ γινώσκοντες τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν, καί τέλος ὅπως ἀναστήσῃ ἐν τῇ ἀδελφῇ Ἀγγλικανικῇ Ἐκκλησίᾳ καί ἄλλους τῆς σοφίας καί ἀρετῆς καί τοῦ ἱεροῦ ζήλου τοῦ ἀειμνήστου Ἐπισκόπου Γιβραλτάρης, πεπληρωμένους ἐργάτας, ἵνα οὕτως εἰς τοιαύτας ὁσίας καί δεξιάς χεῖρας καταλειπόμενους τό ὡραῖον καί θεοφιλές ἔργον, ὑπέρ οὗ τοσοῦτον ἁγνῶς εἰργάσθη ὁ ἀείμνηστος, προαχθῇ καί στεφανωθῇ διά πλήρους ἐπιτυχίας πρός δόξαν τοῦ ἐν Ὑψίστοις Θεοῦ καί διά τήν ἐπί γῆς εἰρήνην καί διά τήν ἐν τοῖς ἀνθρώποις εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν» (Τεῦχος 1-10-1994).

Ἐπισημαίνουμε καί ἐδῶ τά αἱρετικά σημεῖα στά ὁποῖα ἀπό τά ἴδια του τά λόγια ἀποδεικνύεται  ὅ,τι  ἐπίστευε ὁ Χρυσόστομος.  Οἱ Ἀγγλικανοί εἶναι ἀδελφή ἐκκλησία, τά μυστήριά των εἶναι ἅγια καί ἔγκυρα, οὐδεμία διαφορά ἤ πλάνη ἔχουν, ὁ Ἀγγλικανός Ἐπίσκοπος εἶναι ἐργάτης τοῦ Κυρίου, ὁ Θεός θά ἀναπαύσῃ  τόν Ἀγγλικανό Ἐπίσκοπο, ἐφ' ὅσον ἐπίστευε σ' Αὐτόν καί, γενικῶς, ὁ Χρυσόστομος ἀπευθύνεται καί τόν προσφωνεῖ ὡσάν νά ἐπρόκειτο διά ἕνα ἐπίσκοπο ὀρθόδοξο. Ἔχουμε ἐπίσης τήν συμπροσευχή στόν Ἀγγλικανικό ναό τῆς Σμύρνης, τό ὁποῖο ὁπωσδήποτε εἶναι ἐπουσιῶδες διά τόν Χρυσόστομο, ἐφ' ὅσον ἐπίστευε στόν ἀχαλίνωτο οἰκουμενισμό,  καθώς καί τήν εὐχή του νά ἀναδείξη ὁ Θεός καί ἄλλους τέτοιους ἀξίους ἐργάτες στήν ἀδελφή Ἀγγλικανική Ἐκκλησία κλπ.

Ἀξιοσημείωτο τυγχάνει τό ὅτι ἤδη ἡ ἐφημερίδα «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια» παρουσιάζει τόν Χρυσόστομο στό φύλλο της 1/2/1985 λέγοντας δι' αὐτόν τά ἑξῆς:

«Παραμένει λοιπόν ὁ Ἐθνομάρτυρας Μητροπολίτης Χρυσόστομος ὁ ὁδηγός καί ὁ πρωτοπόρος στήν προσπάθεια συμφιλίωσης τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν...».

 Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς τώρα πού ὁ Χρυσόστομος μετεπήδησε στήν χορεία τῶν ἁγίων, τί προπαγάνδα καί προβολή θά γίνη προκειμένου νά προωθηθοῦν τά σχέδια τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Ἐρχόμεθα τώρα νά ἀναφέρωμε μία ἄλλη ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου πρός τούς προτεστάντες τῆς ἐπισκοπιανῆς λεγομένης ἐκκλησίας, ἡ ὁποία καί αὐτή εἶναι ἐνδεικτική τῶν φρονημάτων του. Ἡ ἐπιστολή αὐτή εὑρίσκεται  στό βιβλίο τοῦ Χρ. Σολομωνίδη “ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ”:

«Ἐπίσης ὁ Χρυσόστομος ἀπευθύνει τήν ἀκόλουθη ἐπιστολή πρός τόν Ἐπίσκοπον Τόμας.  Πρόεδρον τῆς Ἐπισκοπιανῆς Ἐκκλησίας ἐν Νέα Ὑόρκη:

«Ὁ Σεβασμιώτατος ἐν Χῷ ἀδελφός, Πρόεδρος τοῦ τμήματος τῶν ἀποστολῶν καί τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπισκοπιανῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν καί Γενικός Γραμματεύς τῆς Ἀγγλικανικῆς καί Ἀνατολικῆς Ἀδελφότητος κ.κ. Οὐΐλιαμ Τσάντσεϋ Ἔμχαρτ, αἰσίως τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ, ἀφίκετο πρός ἡμᾶς καί ἐγένετο κομιστής τῶν Ὑμετέρων γραμμάτων, τά ὁποῖα ἀμέσως καί παρεδώκαμεν εἰς τήν δημοσιότητα διά τοῦ τύπου.          

 Ἐδεξάμεθα τόν ἀδελφικον ἀσπασμόν καί τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος τοῦ Προέδρου τοῦ Συμβουλίου καί Ἐπισκόπου καί τῶν λοιπῶν σεβασμίων μελῶν, καθώς καί τοῦ προσκομίζοντος τόν χαιρετισμόν τοῦτον ἀδελφόν Ἔμχαρτ, μετά ἰδιαιτέρας ὅλης συμπαθείας καί συγκινήσεως, διότι ἐν τῇ ἀποστολῇ τοῦ ἐν λόγῳ Ὑμῶν ἀδελφοῦ πρός τά μέρη τῆς Ἀνατολῆς καί ἰδίως πρός τά μέρη τῆς Ἰωνίας, ὅπου διά τῶν χειρῶν τῶν Ἁγιωτάτων Ἀποστόλων τοῦ Εὐαγγελιστοῦ 'Ιωάννου καί τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐθεμελιώθησαν αἱ ἑπτά Ἐκκλησίαι τῆς Ἀποκαλύψεως, ὧν τάς ἁγιωτάτας θρησκευτικάς παραδόσεις παραλαβόντες παρά τοιούτων θεοφορήτων ἀνδρῶν ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι ἐκείνων διάδοχοι, ἀγωνιζόμεθα παντί σθένει νά διατηρήσωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἀποστολῇ λέγω ταύτῃ τοῦ ἐν λόγῳ ἐν Χῷ ἀδελφοῦἐμβλέπομεν τό ζωηρόν χριστιανικόν ἐνδιαφέρον καί τόν ἀνύστακτον πόθον, ὅστις πληροῖ τάς Ὑμετέρας ὑψηλόφρονας ψυχάς διά τό ζήτημα τῆς ἀδελφικῆς ἐπικοινωνίας καί ἑνώσεως τῶν διεσπασμένων καί πανταχοῦ γῆς διεσπαρμένων ἐκλεκτῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, ὅσα πιστεύουσιν εἰς Χριστόν 'Ιησοῦ, ἐν σαρκί ἐληλυθότα καί χύσαντα τό αἷμα αὐτοῦ πρός σωτηρίαν τοῦ κόσμου.

«Eἰς τό ζωηρόν τοῦτο ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος καί πάσης τῆς ἐν Χῷ Ὑμῶν Ἀδελφότητος, ἀποκρινόμεθα καί ἡμεῖς οἱ ταπεινοί τῆς Ἀνατολῆς Ἐπίσκοποι μετά τοῦ αὐτοῦ καί ἴσου, ἄν μή καί θερμοτέρου ἐνδιαφέροντος, διότι ἐν ταῖς Ὑμετέραις Ἐκκλησίαις τοῦ Νέου Κόσμου καί ἰδίως ταῖς Ἐπισκοπιαναῖς καί Ἀγγλικανικαῖς ἡμεῖς ἐμβλέπομεν ἄν ὄχι τόν τύπον τῆς ἰδεώδους Ἐκκλησίας τῶν πρώτων ἀποστολικῶν χρόνων, ἀλλά πάντως τόν τύπον ἁγνῆς, ἁπλῆς, ἀπερίττου ἀρχεγόνου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ ὁποίᾳ ἡ Χριστιανική πίστις καί ἀλήθεια ὀρθοτομεῖται εἰς βαθμόν σχεδόν εἰπεῖν τέλειον καί τοιοῦτον, ὁποῖος τάς Ἐπισκοπιανάς Ἐκκλησίας ἐξ ὅλων τῶν προτεσταντικῶν Ἐκκλησιῶν πλησιάζει τελείως πρός τάς ἡμετέρας Ἀποστολικάς Ἐκκλησίας, ὧν αἱ διδασκαλίαι καί αἱ παραδόσεις παρ' ὅλην τήν χωρίζουσαν τάς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας ἀπέραντον ἀπόστασιν, τόπον καί χρόνον συμπίπτουσι καί συνταυτίζονται.

 Οἱ τῆς Ἀνατολῆς ἡμεῖς Ἐπίσκοποι διά τάς χωριζούσας τάς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας τοπικάς ἀποστάσεις, ἀπομονωμένοι καί ἀποκεκλεισμένοι τρόπον τινά ἀπό τά φοβερά συρματοπλέγματα τῆς δουλείας, δέν ἠδυνάμεθα νά ἐπικοινωνήσωμεν μεθ' Ὑμῶν τῶν ἐν Χῷ ἀδελφῶν μας καί ἐγκαταλελειμμένοι, ἔρημοι καί μόνοι ἄνευ τῆς συμπαθείας φίλων καί ἀδελφῶν, διεξήγομεν ἐναντίον τοῦ Ἰσλάμ πάλην δεινήν καί φρικαλέαν. Οἱ δέκα δεινοί διωγμοί  τῶν πρώτων τριῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ αἰώνων ἐναντίον τῆς  χριστιανικῆς πίστεως, ὠχριῶσι πρό τῶν διωγμῶν, ὧν ἀντικείμενον ἐγένετο ὁ ἡμέτερος Χριστιανικός λαός καί ἐπί γεγεάς μέν δεκατέσσερας ἀπό τῆς ἁλώσεως τῆς Κων)πόλεως μέχρι σήμερον, ὁπότε παρῆλθον ἀκριβῶς δεκατέσσαρες γενεαί ἑκάστης γενεᾶς ὑπολογιζομένης πρός τριάκοντα τρία ἔτη, ἤτοι ὅσα ἔτη ἔζησεν ὁ Χριστός ἐπί τῆς γῆς, ἀλλ' ἰδίως κατά τά δεκατέσσερα τελευταῖα ἔτη ἀπό τοῦ 1908 μέχρι σήμερον, ὁπότε τάχα εἶχε κηρυχθεῖ ἐν Τουρκίᾳ τό Συνταγματικόν πολίτευμα.

 Ἐπί μακρά ἔτη ἡ Χριστιανική συνείδησις τοῦ πεπολιτισμένου κόσμου, θέλει παραμένῃ ὑπό τήν ἐντύπωσιν τῆς σκοτοδίνης, ἥν προὐξένησαν οἱ ἀντιχριστιανικοί διωγμοί τῆς σουλτανικῆς Τουρκικῆς Κυβερνήσεως κατά ἀθώων πληθυσμῶν.  Ἡ ἱστορία ὀλίγα ἔχει νά ἐπιδείξῃ τοιαῦτα παραδείγματα ἑκατοντάδων χιλιάδων λαοῦ χριστιανικοῦ ἀνοικτιρμόνως ἐξανδραποδισθέντος ὑπό τῆς λύσσης τοῦ φανατισμοῦ καί τῆς μισαλλοδοξίας...

   Ὁλοκλήρους τρεῖς τόμους ἁπαρτίζουν αἱ λεπτομέρειαι τῶν χριστιανικῶν διωγμῶν μόνον κατά τά παράλια τῆς Ἰωνίας, τό ἔργον τοῦτο ἔγραψα ἐγώ, καί εὑρίσκεται ἀκόμη ὑπό τύπωσιν εἰς τά πιεστήρια, ὡς δεῖγμα ἀποστέλλω Ὑμῖν τήν εἰσαγωγήν τοῦ ἐν λόγῳ ἔργου μου.  Παρ' ὅλην δέ τήν μή ἐπιτυχῆ εἰς τό Γαλλικόν μετάφρασίν της παρέχει μ' ὅλα ταῦτα ὠχράν εἰκόνα τοῦ συντελεσθέντος δράματος. Ταῦτα δέ πάντα καί πάσχομεν καί θά πάσχωμεν οἱ Χριστιανικοί τῆς Ἀνατολῆς λαοί, οἱ Ἕλληνες, οἱ Ἀρμένιοι, οἱ Παλαιοσύριοι καί αὐτοῖ οἱ Μονοφυσῖται καί Μονοθελῖται Νεστοριανοί, διά τήν ἐπάρατον διαίρεσιν, ἡ ὁποία χωρίζει τήν μίαν ἀδιαίρετον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διά τό ὁποῖον καί ἀκριβῶς οὐδέν ἐνδιαφέρον μέχρι τῆς σήμερον ἐπεδείχθη ἐκ μέρους τῶν Χριστιανῶν τῆς Εὐρώπης καί Ἀμερικῆς διά τούς μαρτυροῦντας χριστιανικούς λαούς τῆς Ἀνατολῆς.

 Τῷ Θεῷ ἡ χάρις, ὅτι οἱ χρόνοι τῆς ἀγνοίας καί ἀδιαφορίας παρῆλθον, ὅτιτό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ ἤρθη καί ὅτι ὁ χριστιανικός ἰδίᾳ κόσμος τῶν Ἐπισκοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀγγλίας καί Ἀμερικῆς προσήγγισεν ὡς ὁ καλός Σαμαρείτης τούς ἐν μέσῃ ὁδῷ ἡμιθανεῖς καταρριφθέντας χριστιανικούς μας λαούς, καί προσέρχονται κατ' ἐπανάληψιν ἐξ Ἀμερικῆς καί Ἀγγλίας ἱερεῖς καί Ἐπίσκοποι μέ ἀνοικτάς ἀγκάλας, ἀδελφικάς προτείνοντες δεξιάς καί ἔλαιον καί οἶνον ἐπιχέοντες ἐπί τάς ἡμετέρας πληγάς.

 Ἀδελφέ ἐν Χῷ, ἡ καλλιτέρα ὁδός νά πλησιάσωμεν πρός ἀλλήλους καί νά μᾶς γνωρίσητε καί νά Σᾶς ἀγαπήσωμεν, οὐδεμία ἄλλη ἦτο ἐνδεδειγμένη παρά αὐτή τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καί συμπαθείας, ἡ ὁποία ἀγάπη κατά τόν Ἀπόστολον οὐδέποτε ἐκπίπτει καί ἄν ἀκόμη ἡ γνῶσις καί τά μυστήρια καί τά δόγματα καί ἡ πίστις καταλυθῶσιν.  Εἴμεθα πλήρως ἱκανοποιημένοι, διότι αἱ καρδίαι Σας ὡμίλησαν πρός τάς ἡμετέρας, καί ἡ πνοή καί ἡ ψυχή μας εἰσῆλθεν εἰς τήν πνοήν καί ψυχήν Ὑμῶν.

Θέλημα Θεοῦ εἶνε νά βαδίσωμεν αὐτήν τήν ὁδόν, τήν ὁποίαν πρῶτον ἐχαράξατε Ὑμεῖς καί ὁλόκληρος ἡ τιμή θά ἀνήκει ἐν τῇ ἱστορίᾳ καί Ὑμᾶς. Ἡμεῖς οἱ ἐξ Ἀνατολῶν θέλομεν προσπαθήση ἐντείνοντες ὅλας μας τάς δυνάμεις νά Σᾶς ἀκολουθήσωμεν εἰς τήν καλήν ταύτην ὁδόν μέχρις οὗκαταντήσωμεν εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.

 Ὅλοι οἱ ἐν Ἀνατολῇ Ἐπίσκοποι ἐμφοροῦνται τῶν αὐτῶν ἰδεῶν καί πόθων καί ὅλοι ἀποκαραδοκοῦσι τήν ἐπιφάνειαν τῆς μεγάλης ταύτην ἡμέρας Κυρίου Παντοκράτορος, διά νά γίνωμεν ὅλοι χεῖλος ἕν καί φωνή μία. Περί τούτων πάντων πιστεύω, ὅτι ἡ Ὑμετέρα Σεβασμιότης θά ἔχῃ ἤδη λαβοῦσα παρά τοῦ Ὑμετέρου ἀποσταλμένου  ὅλας  τάς σχετικάς πληροφορίας ὧν ἐγένετο κομιστής, ἰδίως ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ ἀδελφός ἐν Χῷ Ἔμχαρτ. 

Δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νά καταφιλήσω Ὑμᾶς ἀδελφικῶς καθώς καί πάντας τούς περί Ὑμᾶς ἀδελφούς.

Ὁ Σμύρνης Χρυσόστομος»  (Β' Τόμος σελ. 57).

Καί αὐτή ἡ ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου εἶναι στό ἴδιο αἱρετικό οἰκουμενιστικό πνεῦμα. Πρέπει ὅμως νά τονισθῆ τό μέγεθος τῆς διαφθορᾶς ὅσον ἀφορᾶ τήν πίστι τοῦ Χρυσοστόμου, ἀπό αὐτό τό χαρακτηριστικό σημεῖο. Ὅτι δηλαδή αὐτά πού σήμερα, μετά παρέλευσι ἑκατό χρόνων περίπου ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Χρυσοστόμου Καλαφάτη, οἱ πλέον ἀκραῖοι οἰκουμενιστές δέν τολμοῦν νά ποῦν διά τούς Προτεστάντες, τά εἶχε πεῖ τότε ὁ Χρυσόστομος. Σημειώνουμε ἀπό αὐτήν τήν ἐπιστολή αὐτό τό φοβερό κομμάτι, τό ὁποῖο δείχνει ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης δέν ἔβλεπε διαφορές μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Προτεσταντῶν, μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους, ἀλλά ἦταν δι Ἀὐτόν ἅπαντα κοινά:

«Eἰς τό ζωηρόν τοῦτο ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος καί πάσης τῆς ἐν Χῷ Ὑμῶν Ἀδελφότητος, ἀποκρινόμεθα καί ἡμεῖς οἱ ταπεινοί τῆς Ἀνατολῆς Ἐπίσκοποι μετά τοῦ αὐτοῦ καί ἴσου, ἄν μή καί θερμοτέρου ἐνδιαφέροντος, διότι ἐν ταῖς Ὑμετέραις Ἐκκλησίαις τοῦ Νέου Κόσμου καί ἰδίως ταῖς Ἐπισκοπιαναῖς καί Ἀγγλικανικαῖς ἡμεῖς ἐμβλέπομεν ἄν ὄχι τόν τύπον τῆς ἰδεώδους Ἐκκλησίας τῶν πρώτων ἀποστολικῶν χρόνων, ἀλλά πάντως τόν τύπον ἁγνῆς, ἁπλῆς, ἀπερίττου ἀρχεγόνου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ ὁποίᾳ ἡ Χριστιανική πίστις καί ἀλήθεια ὀρθοτομεῖται εἰς βαθμόν σχεδόν εἰπεῖν τέλειον καί τοιοῦτον, ὁποῖος τάς Ἐπισκοπιανάς Ἐκκλησίας ἐξ ὅλων τῶν προτεσταντικῶν Ἐκκλησιῶν πλησιάζει τελείως πρός τάς ἡμετέρας Ἀποστολικάς Ἐκκλησίας, ὧν αἱ διδασκαλίαι καί αἱ παραδόσεις παρ'ὅλην τήν χωρίζουσαν τάς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας ἀπέραντον ἀπόστασιν, τόπον καί χρόνον συμπίπτουσι καί συνταυτίζονται» (σελ. 58).

Τό μόνο τό ὁποῖο μποροῦμε νά ποῦμε σχολιάζοντας αὐτά τά βλάσφημα λόγια, εἶναι ὅτι κανείς μέχρι σήμερα ἀπό τούς τυπικά κινουμένους, στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας,  οἰκουμενιστές δέν ἐτόλμησε νά τά ἐκφράση. Ἐπίσης καί  σ' αὐτήν τήν ἐπιστολή ἀποκαλοῦνται οἱ αἱρέσεις ὡς «ἐκκλησίες», γίνεται μία γενική ἀναφορά περί χριστιανικῶν λαῶν στήν Ἀνατολή, Μονοφυσιτῶν, Ἀρμενίων κλπ. καί κανένας διαχωρισμός μεταξύ 'Ορθοδόξων καί αἱρετικῶν. Ἡ Ἐκκλησία παρουσιάζεται ὡς διηρημένη καί ἄρα ὄχι μία σύμφωνα μέ τό σύμβολο τῆς Πίστεως·  τά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, εἶναι διεσπασμένα καί διεσπαρμένα καί τίθεται ὡς κριτήριο πίστεως μία ἀόριστος πίστις στόν 'Ιησοῦ Χριστό, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἀσφαλῶς ἔχουν καί οἱ αἱρετικοί.

Ἐπίσης λέγει καί αὐτό τό πρωτάκουστο καί πρωτοφανές ὅτι δηλαδή εἶναι ἕτοιμοι οἱ Ὀρθόδοξοι νά ἀκολουθήσουν τούς Προτεστάντες στήν καλή αὐτή ὁδό τῆς ἑνότητος καί τῆς ἀγάπης. Αὐτό ἀποτελεῖ ἐξευτελισμό τῆς Ὀρθοδοξίας, τό νά ἀκολουθήση δηλαδή αὐτή τούς αἱρετικούς στήν ὁδό τήν ὁποία αὐτοί χαράσσουν. Καί βεβαια ὁ καθένας ἔχει ὑποχρέωσι νά ταπεινώση καί ἐξευτελίση τόν ἑαυτόν του, ποτέ ὅμως δέν πρέπει νά τό κάνη γιά τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία διότι ἔτσι ἀρνεῖται τήν ἀλήθεια καί τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί αὐτή τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία.

Πρέπει ἐπίσης νά σημειώσωμε δύο ἀκόμη σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Χρυσοστόμου τά  ὁποῖα λέγουν πολλά διά τά φρονήματα καί τήν πίστι του:

«Ἀδελφέ ἐν Χῷ, ἡ καλλιτέρα ὁδός νά πλησιάσωμεν πρός ἀλλήλους καί νά μᾶς γνωρίσητε καί νά Σᾶς ἀγαπήσωμεν, οὐδεμία ἄλλη ἦτο ἐνδεδειγμένη παρά αὐτή τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καί συμπαθείας, ἡ ὁποία ἀγάπη κατά τόν Ἀπόστολον οὐδέποτε ἐκπίπτει καί ἄν ἀκόμη ἡ γνῶσις καί τά μυστήρια καί τά δόγματα καί ἡ πίστις καταλυθῶσιν.  Εἴμεθα πλήρως ἱκανοποιημένοι, διότι αἱ καρδίαι Σας ὡμίλησαν πρός τάς ἡμετέρας, καί ἡ πνοή καί ἡ ψυχή μας εἰσῆλθεν εἰς τήν πνοήν καί ψυχήν Ὑμῶν» (σελ. 87).

     Ἐδῶ φαίνεται καθαρά ἡ ὁδός τῆς ἀγάπης, ἡ ὁδός δηλαδή τοῦ ἀχαλίνωτου οἰκουμενισμοῦ, τόν ὁποῖο ἐπίστευε καί ἐβάδιζε ὁ Χρυσόστομος. Ἐκεῖνοι, δηλαδή οἱ αἱρετικοί, μᾶς γνωρίζουν λέγει χαρακτηριστικά μέ τήν ἀγάπη τήν ὁποία μᾶς δείχνουν καί ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι τούς ἀγαπᾶμε βλέποντας αὐτή των τήν ἀγάπη.

Φαίνεται ἐπίσης καί ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο ὁ Χρυσόστομος θυσιάζει τήν ὀρθόδοξο πίστι στό βωμό τῆς ἀγάπης καί πού εἶναι ἡ βοήθεια τῶν ξένων στήν πατρίδα, ἡ ὁποία διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο.

Ἐπίσης τήν ἄγχρωμο αὐτή ἀγάπη τήν τοποθετεῖ σαφῶς ἐπάνω ἀπό τήν πίστι, ἐφ' ὅσον λέγει ὅτι ἡ πίστις καί τά δόγματα μπορεῖ νά καταλυθοῦν, ἡ ἀγάπη ὅμως δέν θά καταλυθῆ ποτέ. Αὐτό εἶναι προφανῶς μία διαστρέβλωσις τοῦ χωρίου τοῦ Ἀπ. Παύλου: «ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει·  εἴτε δέ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται» (Α' Κορινθ. 13, 8).

Διότι ἐδῶ λέγει ὁ Ἀπόστολος ὅτι θά καταργηθοῦν οἱ προφητεῖες, οἱ γλῶσσες καί ἡ γνῶσις, χωρίς νά ἀναφέρεται οὐδόλως στά δόγματα. Διότι δέν εἶναι δυνατόν νά καταργηθοῦν τά δόγματα, οὔτε στήν παροῦσα, οὔτε στή μέλλουσα ζωή. Ὁ Χρυσόστομος ὅμως ἀλλοιώνοντας τό ἐν λόγῳ χωρίο, μέ τήν προσθήκη τῆς καταργήσεως τῶν δογμάτων, ἀπευθυνόμενος στούς Προτεστάντες, ἐσκεμμένα προσπαθεῖ νά ὑποβαθμίση τά δόγματα καί τήν πίστι, ὑπερυψώνοντας πάνω ἀπό αὐτά τήν ἀγάπη, πρᾶγμα τό ὁποῖο εἶναι ἡ καρδιά τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί ἡ χειρίστη τῶν πλανῶν.

Καί τό δεύτερο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς:

«Ὅλοι οἱ ἐν Ἀνατολῇ Ἐπίσκοποι ἐμφοροῦνται τῶν αὐτῶν ἰδεῶν καί πόθων καί ὅλοι ἀποκαραδοκοῦσι τήν ἐπιφάνειαν τῆς μεγάλης ταύτην ἡμέρας Κυρίου Παντοκράτορος, διά νά γίνωμεν ὅλοι χεῖλος ἕν καί φωνή μία. Περί τούτων πάντων πιστεύω, ὅτι ἡ Ὑμετέρα Σεβασμιότης θά ἔχῃ ἤδη λαβοῦσα παρά τοῦ Ὑμετέρου ἀποσταλμένου ὅλας τάς σχετικάς πληροφορίας ὧν ἐγένετο κομιστής, ἰδίως ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ ἀδελφός ἐν Χῷ Ἔμχαρτ (σελ. 57, β' τόμος).

Ἐδῶ καταδεικνύεται ἡ ἀλλοίωσις στὸ φρόνημα τῶν Ἐπισκόπων, ἡ ὁποία εἶχε ἐπέλθει πολύ πρό τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου καὶ τῆς βλασφήμου Ἐγκυκλίου, τὴν ὁποίαν ἐξέδωσε τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖο τό 1920.

Πηγή

Χρυσόστομος Σμύρνης, κήρυξ Οικουμενισμού (3)

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  ΣΜΥΡΝΗΣ:

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΟ:

Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΑΝΑΚΗΡΥΧΘΗΚΕ ΑΓΙΟΣ

ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΛΟΥΘΗΡΑΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ

Δ. Ι. ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!!!

«Ἔπειτα λοιπόν ἀπό ὅλες αὐτές τίς δάφνες, τίς ὁποῖες ὁ Χρυσόστομος ἔπλεξε στούς προτεστάντες τῆς Ἀμερικῆς, φυσικό καί ἑπόμενο ἦταν καί αὐτοί πρῶτοι νά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς ἅγιο, σύμφωνα μέ τήν ἀναφορά, τήν ὁποία κάνει ὁ Χρ. Σολομωνίδης (Β' τόμος, σελ. 254):

"Η ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

–Ἡ  ἀμερικανική  ἐπισκοπική Ἐκκλησία σέ Συνέλευση 110 Ἱεραρχῶν τόν Ἰούνιο τοῦ 1923,ἀνεκήρυξε ἅγιο καί μάρτυρα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τόν Χρυσόστομο, θῦμα τῆς τουρκικῆς θηριωδίας..."».

Γ΄ ΜΕΡΟΣ

Συνεχίζουμε τὴν ἀνάρτηση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ. Τὸ Γ΄ μέρος περιλαμβάνει τὶς σελ. 136-147.

Θά ἀναφέρωμε μία ἀκόμη ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου πρός τούς Ἐπισκοπιανούς τῆς Ἀμερικῆς, ἡ ὁποία εὑρίσκεται στό ἀρχεῖο του πού διεσώθη ἀπό τόν ἀνεψιό του μητροπολίτη Αὐστρίας Χρυσ. Τσίτερ, προκειμένου νά φανῆ ἐκδηλότερον ἡ σχέσις του μέ τούς αἱρετικούς καί τά φρονήματά του δι΄ Αὐτούς:

    «Τῷ Σεβασμιωτάτῳ Ἐπισκόπῳ Σικάγου ἠγαπημένῳ δ' ἐν Χριστῷ ἀδελφῷ κ. Καρόλῳ Ἄνδερσον εἰς Σικάγον.

    Χάρις καί εἰρήνη ἀπό Θεοῦ Πατρός καί Κυρίου ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἄσμενος ἐδεξάμην τήν ἐπιστολήν τῆς Ὑμετέρας φίλης μοι καί ποθεινῆς Σεβασμιότητος, ἡ δέ τῆς ἀπαντήσεως βραδύτης ἀποδοτέα εἰς τήν βραδύτητα τῆς λήψεως τοῦ ὡραιοτάτου βιβλίου, ὅ μόλις ἐπ' ἐσχάτων λαβών, σπεύδω εἰς τήν ἀπάντησιν τῶν τιμίων Αὐτῆς γραμμάτων.

Καί πρῶτον διά  τήν ἐξαίρετον ταύτην τιμήν τῆς ἰδιοχείρου ἀφιερώσεως τοῦ πολυτίμου λειτουργικοῦ βιβλίου, ἐγκολπίου τῆς φίλης  Ἀμερικανικῆς Ἐπισκοπιανῆς Ἐκκλησίας, Σᾶς εἶμαι ἀπείρως εὐγνώμων, διότι τοῦτο θ' ἀναπολῇ πάντοτε εἰς τήν μνήμην μου τήν  ἱλαράν μορφήν Σας.

Ἔπειτα, ἡδίστην διακρατῶν τήν ἀνάμνησιν τῆς εὐγενοῦς καί ἀδελφικῆς ἐπισκέψεως τῶν ὑψηλῶν ἀντιπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς χώρας ἐκείνης, ἐξ ἧς ἐξεπέμφθησαν, μάλιστα κατά τόν παρόντα πόλεμον, αἱ ἰδεώδεις ἀρχαί τοῦ δικαίου, καί ἐν ᾗ ἐσφυρηλατήθη ἡ παγκόσμιος εἰρήνη, θερμάς ἀναπέμπω πρός τόν Ὕψιστον εὐχάς, ὅπως ἐπιστέψῃ διά πλήρους ἐπιτυχίας τό ἔργον Ὑμῶν, ὑπέρ οὗ ἀγωνίζεται καί εὔχεται πρός Κύριον καί ὅλος μέν ὁ  Ἀμερικανικός λαός, ἐκπροσωπούμενος ὑπό τοῦ Ἐξοχωτάτου αὐτοῦ Προέδρου, ἰδιαίτατα δ' ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς, ἐκπροσωπουμένη ὑπό τῆς σοφῆς αὐτῆς Κορυφῆς καί τῶν περί αὐτήν ἐν κοινότητι πίστεως εὑρισκομένων σοφωτάτων προϊσταμένων τῶν λοιπῶν κατά τόπους Ἐπισκοπιανῶν  Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀμερικῆς.

Ἐθαύμασα ἀληθῶς τόν ζῆλον Ὑμῶν τόν ἀποστολικόν, δι' οὗ, μετά τῶν εὐσεβεστάτων καί ὀτρηρῶν συνεργατῶν Σας, μή φειδόμενοι κόπων καί διαπερῶντες μακρά πελάγη, περιήλθετε τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἵνακατηχήσητε καί καλέσητε τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πρός στενωτέραν ἐπικοινωνίαν τῶν ἁπανταχοῦ πιστευόντων καί βεβαπτισμένων εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή πάντων ἡμῶν, ὡς ἀληθεῖς διάδοχοι Αὐτοῦ καί τῶν Ἀποστόλων.

Καί ὄντως, μόνον διά τοιούτου ζήλου, τιμῶντος τούς ζηλωτάς, δύναται νάἐπιτευχθῇ αἰσία διευθέτησις ἐκείνων ἅπερ ὁ μέν Θεός ἥνωσεν, οἱ δέ ἄνθρωποι ἐχώρισαν· καί εὐχαρίστως τις διαβλέπει ἐν Ὑμῖν τούς ἀξίους καί ὀτρηρούς ἐργάτας τηλικούτου ἔργου, ὧν ἡ βαθεῖα πρός τόν Χριστόν πίστις καί ἡ ἀπαράμιλλος ἐνεργητικότης καί ἐργασία ὑπέρ τοῦ Εὐαγγελίου ἐγγυᾶται ἄν ὄχι τήν πλήρη ἐπιτυχίαν, πάντως ὅμως τήν εὐοίωνον  προπαρασκευήν τῆς ἐν οὐ μακρῷ χρόνῳ ἐπιτελέσεως τοῦ εὐκταίου ἔργου τῆς συνεννοήσεως καί ἑνώσεως τῶν ψυχῶν καί καρδιῶν πάντων τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων.

Ηὐτηχήσαμεν νά ἴδωμεν Ὑμᾶς εἰς εὐτυχεῖς στιγμάς τῆς ἀρχομένης ἀνατολῆς καί ἐπιλάμψεως τοῦ φωτός τῆς ἐλευθερίας εἰς τούς πολυπαθεῖς λαούς τῆς Ἀνατολῆς καί νά διατρανώσωμεν Ὑμῖν τά ἱερά καί εὐγνώμονα πρός τάς προστάτιδας τοῦ δικαίου Δυνάμεις αἰσθήματα, ὑφ' ὧν διακατεχόμεθα, διότι ἐν ταῖς ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας προσπαθείαις τῶν φιλελευθέρων καί πεπολιτισμένων λαῶν τῆς Εὐρώπης καί Ἀμερικῆς διαβλέπομενἀνατέλλουσαν τήν ἠώ τῆς ἐπανιδρύσεως τῆς περικλεοῦς κατ' Ἀνατολάςβασιλείας τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τῆς ἐπανιδρύσεως τῆς Χριστιανικῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία ἐχρησίμευσε ὡς τό προπύργιον τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τό ἀπόρθητον τεῖχος ἐναντίον ὅλων τῶν βαρβαρικῶν ἐφόδων κατά τοῦ Χριστιανικοῦ ὀνόματος ἐξ Ἀνατολῶν, ἐκ Δυσμῶν, ἐκ Βορρᾶ καί ἐκ Νότου, καί πρός τήν ἀνάμνησιν τῆς ὁποίας ὅλαι αἱ Χριστιανικαί Ἐκκλησίαι τῆς Εὐρώπης καί Ἀμερικῆς χρεωστοῦσι φόρον σεβασμοῦ καί εὐγνωμοσύνης.

Ἡ ἐπίσκεψις Ὑμῶν ἐσημειώθη ἐν τοῖς χρονικοῖς τῆς Ἐκκλησίας Σμύρνης καί τῶν λοιπῶν κατ' Ἀνατολάς Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ ὡς τό πρῶτον βῆμα καί τό εὐοίωνον σημεῖον τῆς παρά πάντων ποθουμένης συναντήσεως ἐπί τό αὐτό καί ἐντελοῦς συναδελφώσεως τῆς καθ' Ὑμᾶς φίλης Ἐκκλησίας μετά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς.

Ἐνθυμεῖσθε, πιστεύω, ὅτι τοῦ λόγου ὄντος περί τῆς ἐν αὐτῷ καί ὑπό ἔποψιν ὄχι μόνον φρονημάτων, ἀλλά καί τόπου συναντήσεως τῶν κατ' Ἀνατολάς Ἐκκλησιῶν μετά τῆς Ὑμετέρας γερασμίας καί τῶν ἄλλων κατά τήν Εὐρώπην καί Ἀμερικήν Ἐκκλησιῶν, διά μακρῶν ἐγώ ἀνέπτυξα, καί Ὑμεῖς μετά συγκινήσεως ἀπεδέξασθε, ὅτι ὡς τόπος συναντήσεως τῶν ἐκλεκτῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ οὐδείς ἄλλος εἶνε ἐνδεδειγμένος, οὔτε ὁ ναός τοῦ Ἁγ. Πέτρου ἐν Ρώμῃ οὔτε ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Παύλου ἐν Λονδίνῳ, οὔτε ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου ἐν Ἐδιμβούργῳ, οὔτε ὁ ναός τῆς Παναγίας ἐν Παρισίοις, οὔτε ὁ ἐν Σικάγῳ ἤ ἐν Νέᾳ Ὑόρκῃ ἱερώτατος ναός πρός ἐπιτέλεσιν τοῦ μεγάλου ἔργου τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, καί οὗτος  εἶνε ὁ ἱεροπρεπέστατος ἐξ ὅλων τῶν ναῶν τῆς ὅλης Οἰκουμένης, ὁ ἱερός ναός ὁ ἐπ' ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ, ὅς ἐστι τό θεμέλιον τῆς πίστεως ἡμῶν, ὁ ἱδρυμένος ἐν τῇ Βασιλίδι τῶν πόλεων, ὁ ἱερός ναός τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ὅστις εἶνε «Xριστός, Θεοῦ δύναμις, Θεοῦ σοφία καί ἡ εἰρήνη  ἡμῶν» (Κορινθ. Α', 1,24).

Ἀκριβῶς τό ἔργον τῆς συνεννοήσεως καί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἀνάγκη ν' ἀρχίσῃ  ἐκεῖθεν πού διεσπάσθη, διεσπάσθη δέ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σοφίᾳ, ὁπότε οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Πάπα ἔθετον ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης τήν βοῦλαν τοῦ ἀφορισμοῦ, διά τῆς ὁποίας ἀφώριζον κατά τό φαινόμενον αὐτοί τήν Ἀνατολικήν Ἐκκλησίαν, πράγματι δ' αὐτοί ἀπεσπῶντο τοῦ ὀργανικοῦ σώματος τῆς μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ἔφθασεν εἰς τάς  ἀκοάς μου ὅτι πρός συνάντησιν τῶν Ἐκκλησιῶν ὡρίσθη ὡς τόπος συγκεντρώσεως τῶν ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡ Χάγη· ὀλίγῳ πρότερον αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Ἀνατολῆς ἐκλήθησαν εἰς τήν Οὐψάλαν τῆς Σουηδίας, νῦν ἀγνοῶ ποῖον τόπον ἐξελέξατο ἡ Ἐπισκοπιανή Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς πρός συνάντησιν τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν.

Θά ἐπεθύμουν νά μοί ἐπιτραπῇ νά ὑποδείξω ὅτι τηλικοῦτον ἔργον, ὁποῖον ἡ παγκόσμιος συνεννόησις τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, πρέπει νά στεγασθῇ ὄχι εἰς κοσμικόν ἤ Βασιλικόν τι ἀνάκτορον, ὄχι εἰς ἐκκλησίας σεμνυνομένας ἐπ' ὀνόματι τούτου ἤ ἐκείνου τοῦ Ἁγίου ἤ τοῦ Ἀποστόλου, ἥ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀλλ' ὡς ἀνωτέρω εἶπον, εἰς τόν ἀρχαιότατον καί ἱερώτατον τῆς ὅλης ὑφηλίου ναόν τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, ὅστις κατά στοιχειώδη ἀπαίτησιν τῆς θείας καί ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης πρέπει ν' ἀποσπασθῇ πλέον ἐκ τῆς βεβηλώσεως τῶν ἐθνῶν, καί ν' ἀποδοθῇ εἰς τάς χεῖρας τῆς κατ'  Ἀνατολάς Χριστιανοσύνης.

Τοῦτο ἀναμένει ὁ Χριστιανικός λαός τῆς Ἀνατολῆς ἀπό τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου τῆς Ἀμερικῆς, τοῦτο δέον νά κηρύξετε μεγαλοφώνως καί «ἐπί τῶν δωμάτων» (Ματθ. 10, 27), ἐν τῷ Σικάγῳ καί τῇ Ν. Ὑόρκῃ καί πανταχοῦ τῆς Ἀμερικανικῆς Ἠπείρου, ἧς ἡ ἐπέμβασις εἰς τά πράγματα τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης διά τόσον μεγάλης καί ἀπείρου ἀξίας ἐσημειώθη εὐλογίας.

Ἀναμένων νά μάθω τάς σοφάς Ὑμῶν σκέψεις ἐπί τοῦ ἀπασχολοῦντος ἡμᾶς ζητήματος τῆς συνεννοήσεως καί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπί τό αὐτό πνευματικῶς καί σωματικῶς καί παρακαλῶ νά γένησθε ὁ διερμηνεύς καί τῶν αἰσθημάτων τοῦ σεβασμοῦ καί τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης μου καί πρός τούς λοιπούς σοφωτάτους Ὑμῶν συνοδοιπόρους καί συναποστόλους, δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νά σημειωθῶ μετ' ἀπείρου ἀγάπης καί τιμῆς.

Ἐν Σμύρνῃ τῇ 1 Ὀκτωβρίου 1919

Ἀδελφός ἐν Χριστῷ

Ὁ Σμύρνης Χρυσόστομος.

(Γ' Τόμος, σελ. 106- 109).

Καί αὐτή ἡ ἐπιστολή κινεῖται στό πνεῦμα τῶν προηγουμένων. Πρέπει ὅμως νά ἀναφέρωμε, γιά νά μήν ἀδικήσωμε τά πράγματα, ὅτι ἐδῶ ὑπάρχει καί μία ὀρθόδοξη θέσις του. Εἶναι τό σημεῖο τῆς ἐπιστολής πού λέγει τά ἑξῆς:  «Ἀκριβῶς τό ἔργον τῆς συνεννοήσεως καί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἀνάγκη ν' ἀρχίσῃ  ἐκεῖθεν πού διεσπάσθη, διεσπάσθη δέ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σοφίᾳ, ὁπότε οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Πάπα ἔθετον ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης τήν βοῦλαν τοῦ ἀφορισμοῦ, διά τῆς ὁποίας ἀφώριζον κατά τό φαινόμενον αὐτοί τήν Ἀνατολικήν Ἐκκλησίαν, πράγματι δ' αὐτοί ἀπεσπῶντο τοῦ ὀργανικοῦ σώματος τῆς μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας».

Βέβαια δέν εἶναι παράξενο οἱ οἰκουμενιστές νά ἀνακατεύουν τά ὀρθόδοξα μέ τά αἱρετικά λόγια. Μάλιστα αὐτό εἶναι πάγια θέσι καί γραμμή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μόνο πού στήν περίπτωσι τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης τά ὀρθόδοξα λόγια εἶναι τόσο σπάνια, εἰς τρόπον ὥστε νά παραξενεύεται καί ὁ ἴδιος ὁ ἐρευνητής τῶν λόγων του, ὅταν ἀνακαλύψη κάτι ὀρθόδοξο. Αὐτό ὅμως εἰδικά τό σημεῖο ἀναφέρεται σέ ἱστορικό γεγονός καί δέν ἔχει σχέσι μέ τήν σύγχρονη πραγματικότητα, ὅσον ἀφορᾶ στούς αἱρετικούς.

Τό ἐπίσης ξεχωριστό αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς εἶναι τό τμῆμα πού λέγει τά ἑξῆς:  «Ἐθαύμασα ἀληθῶς τόν ζῆλον Ὑμῶν τόν ἀποστολικόν, δι'οὗ, μετά τῶν εὐσεβεστάτων καί ὀτρηρῶν συνεργατῶν Σας, μή φειδόμενοι κόπων καί διαπερῶντες μακρά πελάγη, περιήλθετε τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κατηχήσητε καί καλέσητε τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πρός στενωτέραν ἐπικοινωνίαν τῶν ἁπανταχοῦ πιστευόντων καί βεβαπτισμένων εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή πάντων ἡμῶν, ὡς ἀληθεῖς διάδοχοι Αὐτοῦ καί τῶν Ἀποστόλων».

Ἐδῶ ἐκτός τοῦ ὅτι ὀνομάζει ὁ Χρυσόστομος τούς Προτεστάντες Ἐπισκοπιανούς τῆς  Ἀμερικῆς ἀληθινούς διαδόχους τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων, εἰσηγεῖται διά πρώτη φορά τήν αἱρετική διδασκαλία τῆς λεγομένης «βαπτισματικῆς» Θεολογίας. Αὐτή ἡ αἱρετική διδασκαλία εἶναι βασική διδασκαλία τοῦ οἰκουμενισμοῦ, βάσει τῆς ὁποίας λέγουν οἱ οἰκουμενιστές, ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοί εἶναι μυστηριακῶς καί ἀπορρήτως ἑνωμένοι μετά τοῦ Χριστοῦ καί μεταξύ των διά τῆς μυστηριακῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου βαπτισματος.  Δηλαδή διδάσκει μέ ἁπλά λόγια,  ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθησαν εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἤ τῆς Ἁγ. Τριάδος εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί  ἀνήκουν στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀσχέτως ἄν τό βάπτισμα ἔγινε ἀπό αἱρετικούς ἤ ὀρθοδόξους, ἤ μέ τό τί πιστεύει ὁ βαπτισθείς καί ὁ βαπτίσας.

‐v‐v‐v‐

Ἄς δοῦμε στή συνέχεια ἀπό τό ἴδιο ἀρχεῖο τοῦ Χρυσοστόμου μία προσφώνησι πρός τόν Ἀγγλικανό ἐπίσκοπο Γιβραλτάρ, ὅταν αὐτός εὑρίσκετο στή Σμύρνη:

«Ο ΑΓΓΛΙΚΑΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΓΙΒΡΑΛΤΑΡ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ

κ. ΚΝΙGHΤ ΕΝ ΤΗ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙ ΣΜΥΡΝΗΣ

Εὐσεβές ἐκκλησίασμα,

Ἔχομεν τήν ἄπειρον εὐχαρίστησιν καί τήν  ὑπερτάτην τιμήν νά ἔχωμεν ἐν τῷ μέσῳ τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν ταύτης συναθροίσεως, ὑπό τούς θόλους τοῦ ἱστορικοῦ τούτου Μητροπολιτικοῦ μας Ναοῦ τόν Σεβασμιώτατον Ἀγγλικανόν Ἐπίσκοπον Γιβραλτάρης, σοφόν καί ἅγιον ἄνδρα, κύριον Ἐρρῖκον Νάιτ,συμπροσευχόμενον μεθ' ἡμῶν καί εὐλογοῦντα πάντα ὑμᾶς.

Ἐν ταῖς μεγάλαις κοσμοϊστορικαῖς ταύτοις ἡμέραις, τάς ὁποίας οἱ ἀπό προαιωνίου δουλείας ἀφυπνισθέντες καί λυτρούμενοι Χριστιανικοί λαοί τῆς Ἀνατολῆς διερχόμεθα, καί μόνον ἡ παρουσία τοιούτων τετιμημένων ὑπερόχων κληρικῶν ἀρχηγῶν, μεγάλων ἀναδενδράδων τοῦ Χριστιανικοῦ δένδρου, πολλαπλασιάζει ἀπείρως τήν χαράν καί εὐδαιμονίαν μας.

Ὅταν δέ λάβῃ τις ὑπ' ὄψιν ὅτι αἱ τοιαῦται ἐπισκέψεις καί παρουσίαι τοιούτων ἀνδρῶν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν εἶνε τά εὐτυχῆ μηνύματα τῆςἐπιτελουμένης μεγάλης καί εὐλογητῆς ζυμώσεως τῶν ἰδεῶν καί αἰσθημάτων πρός συνεννόησιν καί ἕνωσιν τῶν πνευμάτων καί καρδιῶν τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ,  ζυμώσεως τῆς ὁποίας οἱ ἀγλαοί καρποί δέν θά βραδύνωσι νά ἐκδηλωθῶσιν ὄχι πλέον ἐν λόγοις, ἀλλ' ἐν ἔργοις Χριστιανικῆς ἀγάπης καί συνεργασίας μεταξύ τῶν  διαφόρων Χριστιανικῶν λαῶν,δυνάμεθα νά εἴμεθα ὑπερήφανοι καί ἀπείρως ἀπό τοῦδε εὐτυχεῖς, καί εὐγνώμονες εἰς τήν Θείαν Πρόνοιαν, διότι νέαι ἡμέραι δόξης καί εὐκλείας τῶν κατά  Ἀνατολάς Ἐκκλησιῶν μᾶς ἐπιφυλάσσονται.

Ἐνθυμεῖσθε ὅτι κατά τήν αὐτήν ἀκριβῶς περίοδον τοῦ χρόνο καί πέρυσι εἴχομεν τήν ἄπειρον χαράν νά ἔχωμεν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν τούς ἐξ Ἀμερικῆς Ἀγγλικανούς Ἐπισκόπους, τήν ἡγούμενον τῆς ἀποστολῆς Σεβασμιώτατον Ἐπίσκοπον τοῦ Σικάγου κ. Ἄνδερσον καί τούς μετ' αὐτοῦ Ἐπισκόπους τοῦ Ὀχάϊο, τῆς Καλιφορνίας καί τοῦ Φόν-δέ-Λάκ. Καί τότε ἦτο ἡ Μεγάλη Τετάρτητῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἀκριβῶς ἡ ἡμέρα τήν ὁποίαν ἑορτάζει ἡ Ἀγγλικανική Ἐκκλησία. Καί ἐκεῖνοι ἦσαν ἄγγελοι εἰρήνης εὐαγγελιζόμενοι χαράν μεγάλην τῷ Χριστιανικῷ κόσμῳ τῆς Ἀνατολῆς.

Ἐνθυμεῖσθε δέ ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ Ναῷ πέρυσι προσφωνοῦντες τούς ἐξ Ἀμερικῆς Ἀγγλικανούς Ἐπισκόπους ἀπηυθύνομεν πρός ἐκείνους τήν παράκλησιν, ἵνα κατά  τήν  εἰς τόν Νέον Κόσμον ἐπάνοδόν των γίνωσι κήρυκες τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν...

Ἔκτοτε ἐν  Ἀμερικῇ ἐσημειώθη μεγάλη μεταβολή εἰς τά πνεύματα, τάς διαθέσεις καί τάς ἀντιλήψεις τοῦ Χριστιανικοῦ λαοῦ τῆς Ἀμερικῆς· καί ἡ μεταβολή αὕτη χρεωστεῖται εἰς τό Χριστιανικόν κήρυγμα τοιούτων εὐσεβῶν καί δικαιοφρόνων καί θεοπρεπῶν ἀνδρῶν. Εὐαγγέλιον μεγάλης χαρᾶς διά τόν Χριστιανικόν μας κόσμον ἦτο ἡ ἐμφάνισις ἐκείνων ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν.

Τοιαῦτα εὐαγγέλια χαρᾶς μεγάλης εὐαγγελίζεται καί ἡ ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν  παρουσία τῆς Αὐτοῦ Σεβασμιότητος τοῦ Ἐπισκόπου Γιβραλτάρης, καί τά εὐαγγέλια ταῦτα εἶνε τοσούτῳ μᾶλλον εὐπροσδεκτότερα, ὅσῳ ὁ Ἐπίσκοπος Γιβραλτάρης εἶνε ὁ Κανονικός Ἐπίσκοπος, ὑφ' ὅν ὑπάγονται ὅλαι αἱ μεσημβριναί χῶραι τῆς Εὐρώπης, τῆς Εὐρωπαϊκῆς καί τῆς Ἀσιατικῆς  Ἑλλάδος, τῶν Νήσων καί ὅλης τῆς Ἀνατολῆς, καί ἡ γνώμη αὐτοῦ ἡ ἔγκυρος βαρύνει ἐπί τῆς πλάστιγγος τῆς μεγάλης καί ἐνδόξου καί τόσον ἐγγύς πρός ἡμᾶς Ἀγγλικανικῆς  Ἐκκλησίας,  ἡ ὁποία εἶνε ἡ ἐπίσημος  Ἐκκλησία τῆς μεγίστης τῶν  Αὐτοκρατοριῶν, τάς ὁποίας εἶδέ ποτε ὁ Ἥλιος, τῆς θαλασσοκρατείρας Ἀλβιόνος, εἰς τάς χεῖρας τῆς ὁποία εἶναι ἡ τύχη ὅλων ἡμῶν τῶν Χριστιανικῶν λαῶν τῆς Ἀνατολῆς.

Ἡ ἀγάπη καί ὁ σεβασμός, ὅν ἡ Ἀγγλικανική Ἐκκλησία αἰσθάνεται καί πρόςὅλας  μέν τάς ἐν  Ἀνατολῇ ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ἀλλ' ἰδίᾳ πρός  τάς  Ὀρθοδόξους, καί ἰδιαίτατα πρός τάς ἑπτά Ἐκκλησίας τῆς Ἀποκαλύψεως, ἐξ ὧν τήν πρώτην καί μᾶλλον ἐνδιαφέρουσαν θέσιν κατέχει ἡ Ἀποστολική  Ἐκκλησία τῆς Σμύρνης, εἶνε δι' ἡμᾶς  πολυτιμότατον καί ἀπείρου ἀξίας ἠθικόν κεφάλαιον, τοῦ ὁποίου ἀμφιβολία δέν ὑπάρχει ὅτι ἡμεῖς καί εἴμεθα  καί θά εἴμεθα καί εἰς τό μέλλον πάντοτε ἄξιοι.

Μόνον νά εὐχηθῶμεν ὅμως μίαν ὥραν τάχιον ὁ Ἀρχιποίμην Χριστός συναθροίσῃ ὅλα τά διεσκορπισμένα εἰς διαφόρους  Ἐκκλησίας πρόβατά του εἰς μίαν αὐλήν, τήν οἰκουμενικήν Ἐκκλησίαν, συμφώνως πρός τήν Εὐαγγελικήν περικοπήν, ἡ ὁποία διά τήν ἑορτήν τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Κυρίλλου, Ἀρχιεπισκόπου  Ἱεροσολύμων, ἀνεγνώσθη τήν σήμερον «καί γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν», ὁ Χριστός, Οὗ ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος εἴη μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν».  (Τόμος Γ', σελ. 120-122).

    Στήν προσφώνησι αὐτή τοῦ Χρυσοστόμου ἔχουμε ἐκτός τῶν σημείων πού προαναφέρθησαν, ὅταν ἐσχολιάζαμε τίς ἄλλες ἐπιστολές, νά σημειώσωμε καί τά ἑξῆς.  Ἦταν συχνότατη καί ἄνευ φραγμῶν καί ὁρίων  ἡ ἐπικοινωνία του μέ τούς αἱρετικούς, καθώς ἐπίσης  καί  οἱ  συνεχεῖς συμπροσευχές του μέ τούς  ἀρχηγούς των.

Ὁ Χρυσόστομος  ἐδέχετο τούς ἀπεσταλμένους τῶν αἱρετικῶν, τούς τιμοῦσε καί τούς προσφωνοῦσε μέσα στή Θ. Λειτουργία, συζητοῦσε μαζί τους σάν νά ἦταν, θά λέγαμε «ὑπέρ Οἰκουμενικός Πατριάρχης», τούς ἔστελνε νά ἀναγγείλουν μηνύματα «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν»  στίς «ἐκκλησίες των» κλπ.

    Πρέπει ἐπίσης νά σημειώσωμε καί μία πρωτοφανή θέσι του, τήν ὁποία ὅμως δέν ἐτόλμησε νά ξεστομίση μέχρι σήμερα καί ὁ πλέον ἀκραῖος οἰκουμενιστής.  Ἀναφέρουμε τό σημεῖο αὐτό τῆς προσφωνήσεώς του πρός τούς αἱρετικούς:

«Ὅταν δέ λάβῃ τις ὑπ'ὄψιν ὅτι αἱ τοιαύται ἐπισκέψεις καί παρουσίαι τοιούτων ἀνδρῶν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν εἶνε τά εὐτυχῆ μηνύματα τῆς ἐπιτελουμένης μεγάλης καί εὐλογητῆς ζυμώσεως τῶν ἰδεῶν καί αἰσθημάτων πρός συνεννόησιν καί ἕνωσιν τῶν πνευμάτων καί καρδιῶν τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ,  ζυμώσεως τῆς ὁποίας οἱ ἀγλαοί καρποί δέν θά βραδύνωσι νά ἐκδηλωθῶσιν ὄχι πλέον ἐν λόγοις, ἀλλ' ἐν ἔργοις Χριστιανικῆς ἀγάπης καί συνεργασίας μεταξύ τῶν  διαφόρων Χριστιανικῶν λαῶν».

Ἐδῶ ἀναφέρει ὁ Χρυσόστομος τό πρωτοφανές καί πρωτάκουστο, ὅτι δηλαδή ἄρχισε μία ζύμωσις ἰδεῶν καί αἰσθημάτων γιά τήν ἕνωσι τῶν πνευμάτων καί τῶν καρδιῶν τῶν ἀρχηγῶν τῶν ἐκκλησιῶν. Ἡ ζύμωσις αὐτή φυσικά εἶναι ὅτι ἀντίθετο, ἀπό τά ὀρθόδοξα δόγματα, τήν Παράδοσι, τούς Κανόνες, τούς Πατέρες κλπ.· εἶναι ἡ καρδιά τοῦ οἰκουμενισμοῦ, διατυπωμένη μάλιστα πολύ πρίν ὁ οἰκουμενισμός ἀπασχολήσει τή συνείδησι τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Γιά πρώτη φορά μᾶλλον διατυπώνεται ἡἔννοια τοῦ Δογματικοῦ Συγκρητισμοῦ, ἄλλη μία βασική διδασκαλία τοῦ οἰκουμενισμοῦ, βάσει τοῦ ὁποίου Ὀρθόδοξοι καί αἱρετικοί, ἐμμένοντες στίς οἰκεῖες δογματικές των θέσεις μποροῦν νά  συνεργάζωνται, νά  συσκέπτωνται, νά συμπροσεύχωνται, νά συγχρωτίζωνται καί γενικά νά καλλιεργοῦν μία ἁρμονική καί ἀδιατάρακτη συνύπαρξι.

Καί ἕνα τελευταῖο σημεῖο, πού πρέπει νά ἐπισημάνωμε ἀπό αὐτήν τήν προσφώνησι  εἶναι τό ἑξῆς: «Μόνον νά εὐχηθῶμεν ὅμως μίαν ὥραν τάχιον ὁ Ἀρχιποίμην Χριστός συναθροίσῃ ὅλα τά διεσκορπισμένα εἰς διαφόρους Ἐκκλησίας πρόβατά του εἰς μίαν αὐλήν, τήν οἰκουμενικήν Ἐκκλησίαν,συμφώνως πρός τήν Εὐαγγελικήν περικοπήν, ἡ ὁποία διά τήν ἑορτήν τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Κυρίλλου, Ἀρχιεπισκόπου  Ἱεροσολύμων, ἀνεγνώσθη τήν σήμερον “καί γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν”, ὁ Χριστός». Ἐδῶ παρουσιάζονται ὅλα τά πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ διασκορπισμένα καί πρέπει νά συναχθοῦν σέ μία αὐλή, ἡ ὁποία ὀνομάζεται «oἰκουμενική ἐκκλησία». Ὁ καθένας φυσικά ἀπό ὅλα αὐτά μπορεῖ νά βγάλη τά συμπεράσματά του.

Ἀπό αὐτές πάντως  τίς ἐπιστολές φαίνεται καθαρά ὅτι  ἡ διάβρωσις τῶν ἐπισκόπων  εἶχε ἀρχίσει πολύ πρίν τήν αἱρετική ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου Κων)πόλεως τοῦ 1920 καί τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό 1924, ἄρχισε δηλαδή ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος καί τίς ἀρχές τοῦ 20ου. Εἶναι ὀφθαλμοφανές δέ ὅτι ὁ γνησιώτερος  ἐκπρόσωπος αὐτῆς τῆς διαβρώσεως καί ὀλισθήσεως τῶν ἐπισκόπων ἦτο ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης!

Ἄν κάποτε δέ γίνη μία ἱστορική μελέτη καί ἔρευνα τοῦ οἰκουμενισμοῦ,φρονοῦμε ταπεινά ὅτι, πρέπει ὁπωσδήποτε νά μελετηθῆ ὁ ΧρυσόστομοςΣμύρνης καθώς ἐπίσης καί οἱ Πατριάρχες τῆς Κων/πόλεως τῶν ἀρχῶν τοῦ20ου αἰῶνος.

Ἔπειτα λοιπόν ἀπό ὅλες αὐτές τίς δάφνες, τίς ὁποῖες ὁ Χρυσόστομοςἔπλεξε στούς προτεστάντες τῆς Ἀμερικῆς, φυσικό καί ἑπόμενο ἦταν καίαὐτοί πρῶτοι νά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς ἅγιο, σύμφωνα μέ τήν ἀναφορά,τήν ὁποία κάνει ὁ Χρ. Σολομωνίδης στό ὡς ἄνω βιβλίο του : «ΗΑΓΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ - Ἡ  ἀμερικανική  ἐπισκοπικήἘκκλησία σέ Συνέλευση 110 Ἱεραρχῶν τόν Ἰούνιο τοῦ 1923, ἀνεκήρυξε ἅγιοκαί μάρτυρα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τόν Χρυσόστομο, θῦμα τῆς τουρκικῆςθηριωδίας...»  (Β' τόμος, σελ. 254).

(Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ: «Ὁ Ἐθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης καὶ ἡ παράνομη κατάταξίς του στὴ χορεία τῶν Ἁγίων»).

Πηγή 

Χρ. Σμύρνης, "Θεωρία κλάδων", Β΄ Βατικανή, νεωτεριστές

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  ΣΜΥΡΝΗΣ (4):

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Δ΄ ΜΕΡΟΣ

Ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἐπίστευε στήν προτεσταντική κακοδοξία τῆς «θεωρία τῶν κλάδων», ὅπως φαίνεται καθαρά ἀπὸ τὰ παρακάτω κείμενά του· κακοδοξία ποὺ οἰκειοποιήθηκαν καὶ διδάσκουν καὶ οἱ σύγχρονοι Οἰκουμενιστές, μὲ πρεξάρχοντας τὸν Πατρ. Βαρθολομαῖο καὶ τὸν μητρ. Περγάμου Ἰω. Ζηζιούλα. Πιθανὸν μάλιστα, νὰ μὴν διατυπώθηκε ποτέ τόσο «αὐθόρμητα» καὶ ξεκάθαρα ἡ «θεωρία τῶν κλάδων», ἀπό χείλη ὀρθόδοξου Ἀρχιερέως, ὅπως διατυπώθηκε ἀπὸ τὸν Χρυσόστομο Σμύρνης!

Συνεχίζουμε, λοιπόν, τὴν ἀνάρτηση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ. Στὸ Δ΄ μέρος παρατίθενται οἱ σελ. 147-165.

Ἀναφέρουμε ἐν συνεχείᾳ ἀπό τόν Χρ. Σολομωνίδη ἕνα τμῆμα ἀπό τό σχέδιο τῆς Μικρασιατικῆς ἀμύνης, τό ὁποῖο εἶναι ἔργο τοῦ Χρυσοστόμου καί τό ἔγραψε ἰδιοχείρως:

«Τό Ἐθνικόν μας Κέντρον τῆς Κων/πόλεως θά κάμη ὑστάτην ἔκκλησιν πρός τήν παγκόσμιον Χριστιανικήν συνείδησιν καί πρός τάς Ὑπάτας ἐκκλησιαστικάς Κορυφάς τῶν διαφόρων μεγάλων τοῦ κορμοῦ τῆς Χριστιανοσύνης δένδρου κλάδων, ἀπό τοῦ Πάπα καί τοῦ Κανταβρυγίας ἤ τοῦ Πριμάτου τῆς Ἀμερικῆς ἤ τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Σκωτικῆς Πρεσβυτεριανῆς Ἐκκλησίας τῆς Σουηδίας, τῆς Ἑλβετίας καί αὐτῆς τῆς Λουθηριανῆς Γερμανίας· πρός τούς Ὀρθοδόξους Βασιλεῖς καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπους τῆς Ρουμανίας, τῆς Σερβίας, τούς Προέδρους καί τούς Ὀρθοδόξους Μητροπολίτας τῆς Τσεχοσλοβακίας, τῆς Πολωνίας καί πρός αὐτούς ἔτι τούς μπολσεβικίζοντας Ρώσους, Πατριάρχην καί Μητροπολίτας, ἐν ὀνόματι τῆς Χριστιανικῆς ἀλληλεγγύης, ἡ ὁποία φαίνεται ὅτι ἐχρεωκόπησε καθ' ἥν στιγμήν οἱ Μουσουλμᾶνοι τῶν Ἰνδιῶν, τοῦ Μαρόκου καί τῆς Αἰγύπτου τόσην ἀδελφικήν προστασίαν ἐπιδαψιλεύωσι πρός τούς Μουσουλμάνους τῆς Τουρκίας» (Β' τόμος, σελ. 71).

Ἀπό αὐτό τό κομμάτι τοῦ σχεδίου τοῦ Χρυσοστόμου φαίνεται καθαρά ὅτι ἐπίστευε στήν προτεσταντική θεωρία τῶν κλάδων, ἡ ὁποία γιά πρώτη φορά διατυπώθηκε στό συνέδριο τοῦ Lambeth. Σύμφωνα μέ τή θεωρία αὐτή καμμία ἀπό τίς ὑπάρχουσες ἐκκλησίες, οὔτε ἡ Ὀρθόδοξη, δέν δικαιοῦται νά διεκδικήση τήν ἀποκλειστικότητα στή διαδοχή  τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, πού τήν συναποτελοῦν ὡς ἐνιαῖο δένδρο ὅλες οἱ διεσπασμένες ἐκκλησίες, ὡς κλάδοι αὐτοῦ τοῦ δένδρου. Αὐτή δηλαδή  ἡ θεωρία λέγει μέ ἁπλά λόγια,  ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός κλπ. εἶναι κλαδιά τοῦ δένδρου τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλα μαζί ἑνωμένα ἀποτελοῦν τό δένδρο δηλαδή, τήν Ἐκκλησία. Ἀρνεῖται συνεπῶς  τήν μοναδικότητα καί τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἴσως μάλιστα ποτέ δέν διατυπώθηκε  τόσο ξεκάθαρα αὐτή  ἡ θεωρία, ἀπό «ὀρθόδοξα χείλη».

Ἀναφέρει  ὁ Χρυσόστομος χαρακτηριστικά: «τῶν διαφόρων μεγάλων τοῦ κορμοῦ τῆς Χριστιανοσύνης δένδρου κλάδων». Καί ἐν συνεχείᾳ ἀπαριθμεῖ αὐτά τά κλαδιά τοῦ δένδρου τῆς Χριστιανοσύνης, ἀρχίζοντας ἀπό τούς αἱρετικούς καί καταλήγοντας στούς ὀρθοδόξους Ρουμάνους, Σέρβους, Ρώσους κλπ. Προφανῶς οἱ μονοφυσῖτες, οἱ Ἀρμένιοι κλπ. δέν ἀναφέρονται ὡς κλαδιά τοῦ δένδρου, ἐπειδή καί αὐτοί ἀνῆκαν στούς «φτωχούς ἀδελφούς», οἱ ὁποῖοι δέν μποροῦσαν νά προσφέρουν βοήθεια στήν Σμύρνη, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἐζητοῦσε εἰς τό ὑπόμνημά του ὁ Χρυσόστομος.

Σέ ἐπιστολή του πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Μελέτιο, ὁ Χρυσόστομος λέγει περίπου τά ἴδια πράγματα, διατυπώνοντας πάλι τή θεωρία τῶν κλάδων: «Ἔπειτα τό Ἐθνικόν μας τοῦτο Κέντρον διά τοῦ Πατριάρχου θά κάμη ὑστάτην ἔκκλησιν πρός τήν παγκόσμιον χριστιανικήν συνείδησιν καί πρός τάς Ὑπάτας χριστιανικάς Κορυφάς τῶν διαφόρων μεγάλων τοῦ κορμοῦ τοῦ χριστιανικοῦ δένδρου κλάδων, ἀπό τοῦ Πάπα καί τοῦ Κανταβρυγίας, τοῦ Πριμάτου καί τῶν Ἐπισκόπων τῶν διαφόρων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀμερικῆς, τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Σκωτικῆς Πρεσβυτεριανῆς Ἐκκλησίας, τῆς Σουηδίας, τῆς Ἑλβετίας καί αὐτῆς τῆς Λουθηριανῆς Γερμανίας, πρός τούς Ὀρθοδόξους Βασιλεῖς...»  (Χρ. Σολομωνίδη, Χρυσόστομος Σμύρνης, Β' τόμος, σελ. 77).

Ἀναφέρουμε στή συνέχεια ἀπό τό ἴδιο βιβλίο τοῦ Χρ. Σολομωνίδη τήν ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου πρός τόν Πάπα τῆς Ρώμης, πρός τόν ὁποῖο πάλι ἀπευθύνεται ὡς σέ Ὀρθόδοξο ἀρχιερέα, τόν προσφωνεῖ στό τέλος ἐν Χριστῷ ἀδελφῷ κλπ.:

«...Ὁ Χρυσόστομος θεωρεῖ τήν προτεινομένη ἀπό τούς Συμμάχους λύση “τερατώδη” καί ἀπαράδεκτη. Ἀπευθύνει δραματικές ἐκκλήσεις πρός τούς Συμμάχους.  Δέν διστάζει ν' ἀποστείλει καί πρός τόν Πάπα Ρώμης, Πῖον τόν 11^ο, προσωπική ἐπιστολή. Εἶναι πρώτη φορά, ἀπό τήν Ἅλωση τῆς Πόλης, πού Ἕλλην Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς ἐπικοινωνεῖ ἐπίσημα μέ τόν Ἀρχηγό τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας καί ζητᾶ τή συμπαράστασή του:

 «Mακαριώτατε, Ἐν μέσῳ τῆς ἑορτασίου ἀγαλιάσεως, ἥν σύμπας ὁ Χριστιανικός κόσμος τῆς Δύσεως αἰσθάνεται ἐπί τῳ κοσμοχαρμοσύνῳ Πάσχᾳ, ἐπιτρέψατε εἰς τόν ταπεινόν ἐμέ Ἀρχιεπίσκοπον τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας Σμύρνης ἐξ ὀνόματος καί τῶν Ἀγγέλων τῶν Ἑπτά Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀποκαλύψεως τῶν χρυσῶν τούτων ἑπτά λυχνιῶν, ἐν μέσῳ τῶν ὁποίων περιπατεῖ ὁ Κύριος (Ἀποκάλυψις 2) νά προσκομίσω εἰς τούς πόδας τοῦ Ὑμετέρου Κραταιοῦ καί παγκοσμίου ἐπιβολῆς Παπικοῦ Θρόνου τάς οἰμωγάς τῶν πεπελεκισμένων διά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἰησοῦ (Ἀποκ. 20,41) τῶν ἐρχομένων ἐκ τῆς μεγάλης θλίψεως Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς, ὅσοι ἔπλυναν τά ἱμάτια αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου (Ἀποκ. 7,14) καί κράζουσι μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἕως πότε Δέσποτα, οὐ κρίνεις καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν (Ἀποκ. 6,10)καί νά ἐπικαλεσθῶ τήν πατρικήν Αὐτῆς προστασίαν.

»Μακαριώτατε: Ὠσεί μή ἤρκουν τά δεινά μαρτύρια τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς ...δεινοί μᾶς ταράττουσι φόβοι, ὅτι νέον μέγα παρασκευάζεται ἀνοσιούργημα κατά τῆς Ἱστορίας καί τοῦ Χριστιανισμοῦ...

»Μή ἀνεχθεῖτε, Μακαριώτατε, ἐν ταῖς μεγάλαις ἡμέραις τῆς Ὑπάτης Ἀρχιερατίας ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου νά διαπραχθῇ τηλικοῦτον βδελυρόν κατά τῶν ἐλευθερωθέντων ἅπαξ τέκνων τοῦ Χριστοῦ ἀνοσιούργημα ἀνασταυρώσεως καί παντελοῦς αὐτῶν ἀφανισμοῦ. Ὑψώσατε τήν πατρικήν φωνήν Σας. Λαλήσατε εἰς τάς καρδίας τῶν Ἰσχυρῶν. Διδάξατε εἰς τούς ἐνοικοῦντας ἄρχειν τῶν Ἐθνῶν στοιχειώδη δικαιοσύνην καί σεβασμόν πρός τάς ἐλευθερίας τῶν λαῶν καί τά ἀνθρώπινά των δίκαια...

Εὐγνώμων ἐν Χῷ ἀδελφός  + Ὁ Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος».(Β' τόμος , σελ. 46).

Καί ἐδῶ σχολιάζοντας αὐτή τήν ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου ἀναφέρουμε ὅτι ὁ Χρυσόστομος προσφωνεῖ τόν Πάπα ὡς ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο, προσκομίζει στά πόδια του τά βάσανα τῶν χριστιανῶν, ἐπικαλεῖται τήν πατρική του προστασία, παρακαλεῖ νά ὑψώση τήν πατρική του φωνή, ὑπογράφει ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφός κλπ. Τό σημαντικώτερο ὅμως εἶναι ὅτι ἀναφέρει ἐπί λέξει: «Μή ἀνεχθεῖτε Μακαριώτατε ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς ὑπάτης ἀρχιερατείας»! Ἡ λέξις  «ὑπάτης»στό λεξικό  ἔχει τίς ἑξῆς ἔννοιες: «ὕψιστος, ἀνώτατος, ὑπέρτατος, πρῶτος»· πρᾶγμα τό ὁποῖο σημαίνει ὅτι ὁ Χρυσόστομος ἀναγνωρίζει στόν μεγαλύτερο αἱρεσιάρχη ὅλων τῶν αἰώνων ὄχι μόνον τήν ἀρχιερωσύνη, τήν ὁποία δέν ἔχουν οἱ αἱρετικοί, ἀλλά τήν ἀρχιερωσύνη ὅπως τήν ὀνειρεύτηκε ὁ Πάπας, δηλαδή ὡς τοῦ μόνου ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς. Βέβαια ἡ ἀπάντησις τοῦ Πάπα δέν ἐστάλη στόν Χρυσόστομο ἀλλά λίγο ἀργότερα στόν Κεμάλ Ἀτατούρκ, ὡς συγχαρητήριο τηλεγράφημα διά τήν γενοκτονία τῶν Τούρκων εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων. Σ' αὐτόν τόν Πάπα προσεκόμισε ὁ Χρυσόστομος τάς «οἰμωγάς τῶν πεπελεκισμένων» καί ἀπό αὐτόν ἐζήτησε νά ὑψώση τήν πατρική του φωνή, ἀναγνωρίζοντας ὡς ἀντάλλαγμα σ' αὐτόν τήν ὑπάτη ἀρχιερωσύνη!  Εἶναι γεγονός ὅτι ὅσο πλούσια ἦταν μέσα στήν καρδιά τοῦ Χρυσοστόμου τά πατριωτικά του αἰσθήματα, τόσον ἀνύπαρκτα ἦσαν τά τῆς πίστεως καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἡ πίστις τοῦ Χρυσοστόμου εἶχε βαθύτατα ἐπηρεασθῆ ἀπό τή Δύσι. Θεωρεῖ πρότυπό του τήν δυτική ἐκκλησιαστική νοοτροπία, κηρύσσει τόν ἐκσυγχρονισμό τῆς ἐκκλησίας σύμφωνα μέ τά δυτικά πρότυπα καί τήν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ ὅλους τούς αἱρετικούς. Ἐπιθυμεῖ νά μή μείνη ἡ Ἐκκλησία πίσω ὡς πρός τίς ἐπιστημονικές ἀνακαλύψεις, ἀλλά νά προσαρμόζη τήν διδασκαλία της σύμφωνα μέ αὐτές. Διά νά δείξωμε ὅλο αὐτό τό νεωτεριστικό πνεῦμα τοῦ Χρυσοστόμου σταχυολογοῦμε κομμάτια ἀπό τό ὑπόμνημά του, τό ὁποῖο ὀνομάζει:

«”Ο ΜΥΧΙΟΣ ΜΟΥ ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥΜΕΝΟΝ ΠΑΡ' ΕΜΟΥ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ  ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ἤτοι τά χρήζοντα ἐπειγούσης διαρρυθμίσεως καί σοφῆς λύσεως σοβαρά θρησκευτικά καί ἐκκλησιαστικά προβλήματα”:

»...Ἀνάγκη οἱ παρ' ἡμῖν ἐκκλησιαστικοί θεσμοί καί ὅλος ὁ θρησκευτικός μας, καί ὁ μετ' αὐτοῦ ἀρρήκτως συνδεδεμένος ἐθνικός μας βίος, νά ἐναρμονισθῆ συμφώνως πρός τό ὑγιές πνεῦμα καί τάς ζωτικάς ἀνάγκας τοῦ αἰῶνος, τῆς σημερινῆς ἐπιστήμης καί τῆς κοινωνιολογίας, διότι μόνον οὕτω δύναται ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία καί τό Γένος μας νά προσδοκῶσιν ἔντιμον καί ἄξιον παρόν καί μέλλον, ὁποῖον ἦτό ποτε τό παρελθόν μας, καί διότι περιπλέον ἀδυσώπητος ἀνάγκη ἐπί ποινῇ ζωῆς ἤ θανάτου καλεῖ ἡμᾶς νά τεθῶμεν ἐν τῇ πρωτοπορείᾳ πάσης προοδευτικῆς κινήσεως, συμφώνως πρός τήν ἀνέλιξιν παντός συγχρόνου ἐπιστημονικοῦ, κοινωνικοῦ, μορφωτικοῦ, ἐθνικοῦ καί πολιτειακοῦ θεσμοῦ καί σκοποῦ... λαμβάνουσα πάντοτε ὑπ' ὄψιν τούς νέους ὁρίζοντας τῆς γνώσεως, τούς ὁποίους τό ἐξερευνητικόν πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου ὁσημέραι εὐρυτέρους διανοίγει, καί οὕτω νά παρέχῃ ἑκάστοτε νέαν ὤθησιν πρός τελειοτέραν ἀνάπτυξιν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ καί ἐθνικοῦ μας βίου, καί πληρεστέραν κατ' ἔκτασιν καί ἔντασιν διεύρυνσιν καί ἀπόλαυσιν τῆς ἀληθοῦς ἀνθρωπίνης ζωῆς (σελ. 4,5).

»...Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν σταθερά, ἄκαμπτος, ἀμετάβλητος ἐν τῇ ἐσωτερικῇ ζωῇ της, ἥτις εἶνε τό δόγμα, ὀφείλει ἐν τῇ ἐξωτερικῇ μορφῇ τῆς ὑπάρξεώς της νά εὑρίσκεται ἀείποτε ἐν κινήσει ἐν μέσῳ τῆς παγκοσμίου κινήσεως καί τῆς ἀεννάου δίνης τοῦ ρεύματος τοῦ χρόνου, κινήσεως καί ρεύματος, ἥτις παρασύρει καί ἀλλοιοῖ ἑκάστοτε τούς κοινωνικούς, πολιτειακούς καίἐκκλησιαστικούς ἐν τῷ κόσμῳ θεσμούς· καί ὀφείλει ἀείποτε νά εὑρίσκηται ἐν ἁρμονίᾳ πρός τάς προόδους τοῦ αἰῶνος καί τάς ἑκάστοτε ἀνάγκας τῆς ἐποχῆς, καί ἰδίᾳ πρός τό νέον πνεῦμα τῶν φιλελευθέρων ἐπιστημονικῶν, κοινωνικῶν καί πολιτειακῶν θεσμῶν, χωρίς ἐν τούτοις νά παύσῃ ἀνταποκρινομένη πρός τούς ἀρχαίους εὐρεῖς καί διαυγεῖς ἐκκλησιαστικούς αὐτῆς ὁρίζοντας, οἵτινες εἶνε ἀπαύγασμα καί ἀπόρροια τῶν αἰωνίου κύρους ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (σελ. 7).

»(...) διά τῆς ὑπ΄ Αὐτῆς ἐπιμόνου καλλιεργείας φιλικῶν καί ἀδελφικῶν δεσμῶν καί πνευματικῆς ἐπικοινωνίας μετά τῶν λοιπῶν ὄχι μόνον αὐτοκεφάλων καί αὐτονόμων ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἱ μετά τῶν ὁποίων πνευματικοί δεσμοί τόσον ἐχαλαρώθησαν, ὥστε ἐμποιοῦσι τήν ἐντύπωσιν ὅτι οὐδαμῶς κἄν ὑφίστανται οὗτοι, ἀλλά καί μετά πασῶν τῶν λοιπῶν μή Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί ἰδίᾳ τῆς Παλαιοκαθολικῆς, τῆς Καθολικῆς, τῆς Ἀγγλικανῆς, τῆς Προτεσταντικῆς, τῆς Ἀρμενικῆς καί τῶν λοιπῶν ἰδίᾳ κατά Ἀνατολάς Χριστιανικῶν παραφυάδων καί ἀποχρώσεων, καί ταῦτα πάντα πρός πληρεστέραν καί τελειοτέραν ἐξυπηρέτησιν τῶν μεγάλων ἀναγκῶν καί ἀπαιτήσεων τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου.

»(...) τό πρόγραμμα ἐν γενικαῖς γραμμαῖς ἔχει ὡς ἑξῆς:

                           

Β. ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ

1. Συντόμευσις ἱερῶν ἀκολουθιῶν.

2. Ἀναθεώρησις καί ἀνακάθαρσις τῶν χρηζόντων τοιαύτης ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων.

3. Γενίκευσις, συστηματοποίησις καί ἀποτελεσματικότης  τοῦ κηρύγματος.

4. Βελτίωσις ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς καί ζωγραφικῆς...

ΣΤ. ΜΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ

1. Σκέψεις πρός συνεννόησιν ἤ προσέγγισιν ἤ ἕνωσιν, εἴ δυνατόν μετά τινων ἐξ αὐτῶν (σελ. 8, 9,10).

»... Καί ἐπειδή παρ' ἡμῖν Ἔθνος καί Ἐκκλησία εἶνε ἀρρήκτως συνδεδεμένα, τό ἔθνος ἡμῶν τότε μόνον δύναται νά ἐλπίζῃ καί προσδοκᾷ ἔντιμον καί ἄξιον μέλλον, μέλλον οἶον ἦτο ποτε τό παρελθόν του, ὅταν ἡ Ἐκκλησία τουεὑρίσκεται ἐν τῇ πρωτοπορείᾳ πάσης προοδευτικῆς κινήσεως καί παρακολουθῇ τήν ἐξέλιξιν παντός συγχρόνου κοινωνικοῦ, μορφωτικοῦ καί ἐθνικοῦ θεσμοῦ... (σελ. 16).

»Ἔπειτα, αὐταί αἱ ἐνιαύσιοι Σύνοδοι τῶν ἀρχηγῶν τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν, τῶν  Ἐπισκόπων καί ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ἔχουσαι, ὡς ἀνωτέρω ἐλέχθη, ἀποστολήν νά μελετῶσιν ὅλα τά διάφορα προβλήματα, τά ὁποῖα ἐξεγείρει ἡ πρόοδος τοῦ αἰῶνος ἐν σχέσει πρός τό Εὐαγγέλιον καί νά θέτωσιν ἐν ἁρμονίᾳ τάς ἀρχάς τοῦ Εὐαγγελίου καί τάς παραδόσεις καί διατάξεις τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως πρός τάς ἀνάγκας τῆς ἐποχῆς καί τάς ἀπαιτήσεις τῶν χρόνων καί τῶν ἀνθρώπων, θά  διαρρυθμιζωσι τά χρῄζοντα διαρρυθμίσεως ἐν τῷ πρακτικῷ βίῳ τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν ἑκάστοτε τάσεων τῆς ἐπιστήμης, ἄλλο τόσον καί ἔναντι τῶν ἑκάστοτε μορφῶν τοῦ πολιτεύματος τοῦ Κράτους, ἐν ᾧ ζῇ ἡ Ἐκκλησία... (σελ. 26).

»Λοιπόν αὐταί αἱ ἐνιαύσιοι Σύνοδοι θά ἐπενέγκωσι τάς συμφώνως πρός τούς καιρούς διαρρυθμίσεις ἐν τῇ δημοσίᾳ ἡμῶν λατρείᾳ. Θά μελετήσωσι μετά προσοχῆς καί εὐλαβείας τά ἐν ἄλλαις Ἐκκλησίαις συμβαίνοντα ὡς πρός τήν διάρκειαν τῆς δημοσίου προσευχῆς καί τήν σταθερότητα τῆς ἐνάρξεως καί ἀπολύσεως τῶν ἱερῶν μας ἀκολουθιῶν, ὡς πρός τήν τοποθέτησιν καθισμάτων, ὡς πρός τούς τρόπους τῆς Μουσικῆς καί μελῳδίας, οἵτινες πρέπει ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ νά προτιμηθῶσιν, ὡς πρός τήν διαρρύθμισιν τῶν τελετουργικῶν καί ὑμνογραφικῶν βιβλίων μας, ὡς πρός τό ζήτημα ζωντανοῦ καί καρποφόρου κηρύγματος, ὡς πρός τό ζήτημα τῶν πολυαρίθμων ἑορτῶν καί νηστειῶν, καί τοῦ τρόπου τῆς τηρήσεως αὐτῶν, δι' ἅς ὡρισμένως ἔχει πολλά νά ὠφεληθῇ ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία καί ἀπ΄ Αὐτῆς τῆς Ἀρμενικῆς Ἐκκλησίας, ἥτις ἐτακτοποίησε κάλλιον ἡμῶν τάς ἑορτάς καί τάς νηστείας της.

»Αὗται αἱ Σύνοδοι τῆς  Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θά θεσμοθετήσωσι συμφώνως πρός τούς καιρούς καί τάς ἀνάγκας «oὐκ ἐπ' ἀθετήσει τῆς παρά τῶν ἁγίων παραδεδομένης ἡμῖν πίστεως καί τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως», ὡς λέγει ρητῶς ὁ κανών τῆς Πανθέκτης, ἀλλά συμφώνως καί πρός τάς ἀποστολικάς παραγγελίας καί τό πνεῦμα τῶν Κανόνων καί τό ζήτημα τοῦ γάμου τῶν Ἐπισκόπων, καταργουμένης τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀγαμίας τοῦ κλήρου.

»...Θά καλλιεργήσωσι τούς δεσμούς τῆς ἑνότητος, ἄν ὄχι τό γε νῦν (ἄν ὄχι  τουλάχιστον τώρα) τοῦ δόγματος καί τῆς κοινῆς πίστεως, ἀλλά πάντως τῆς ἀγάπης καί τῆς Χριστιανικῆς ἐλπίδος μετά πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἰδίᾳ τῆς Καθολικῆς, τῆς Παλαιοκαθολικῆς τῆς Ἀγγλικανῆς, Ἐπισκοπιανῆς τε καί Πρεσβυτεριανῆς, ἀλλά καί μετ' αὐτῶν τῶν Προτεσταντικῶν, τῶν μή πάμπαν πρός τόν ὀρθολογισμόν ἀποκλινουσῶν Ἐκκλησιῶν, διά τῆς συχνῆς ἐπικοινωνίας ἤ τῶν ἀντιπροσώπων τῶν ἐν λόγῳ Ἐκκλησιῶν ἐν ταῖς χώραις τῆς Ἀνατολῆς, ἤ τῶν ἡμετέρων ἀπεσταλμένων ἐν ταῖς χώραις τῆς Δύσεως καί Ἀμερικῆς, καί δι' ἀλληλογραφίας ἀναμέσον καί αὐτῶν τούτων τῶν Ἀνωτάτων Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν ἅπαξ καί δίς τοῦ ἑνιαυτοῦ διά κοινήν μελέτην καί σύσκεψιν ζητημάτων ἐνδιαφερόντων τόν ὅλον Χριστιανισμόν καί τήν καθόλου Ἐκκλησίαν... (σελ. 34, 35).

    » (...) καί τρίτην διά τήν  προπαρασκευήν τῶν μελλόντων ἐπιστημόνων θεολόγων, ὅσοι καταρτιζόμενοι ἀναλόγως θά συνεχίσωσι τάς ἐπιστημονικάς των σπουδάς ἐν Εὐρώπῃ· ἵνα ἐπανερχόμενοι καταλάβωσι, τάς  καθηγητικάς ἐν τῇ Σχολῇ ἕδρας... (σελ. 40).

»Ἐν τῇ Θεολογικῇ  ταύτῃ Σχολῇ (Χάλκης) ἐν συναφείᾳ πρός τάς τρεῖς ταύτας Σχολάς θά συνυπάρχῃ  καί εἶδος βιοτεχνικῶν μαθημάτων καί ἰδίως πρακτικῆς Ἰατρικῆς, ἐφηρμοσμένης χημείας, γεωπονίας, φωτογραφίας, κηπουρικῆς, γυμναστικῆς, χημείας... γνώσεις δέ διδασκόμεναι, ἔσονται ἐκτός τῆς Θεολογίας, κατά πλάτος καί βάθος, καί ἡ ἀνατομία καί ἡ φυσιολογία, καί ἡ γεωλογία καί τά φυσικομαθηματικά, καί ἡ ἰχνογραφία, ἵνα οἱ τρόφιμοι τῆς Σχολῆς ἔχωσι συγχρονισμόν καί εἶνε ἐνήμεροι τῶν μεγάλων προβλημάτων, τά ὁποῖα ἡ σύγχρονος ἐπιστήμη προβάλλει εἰς ἑαυτήν πρός μελέτην καί λύσιν... (σελ. 41).

»Ἐκ τῆς τοιαύτης Σχολῆς, μέ τά ἄριστα προγράμματα καί Θεολογικά καί Ἐκκλησιαστικά Περιοδικά της, ὀργανωμένης κατά τρόπον καί τύπον ὅσον τό δυνατόν τελειότερον, κατά τά ὑποδείγματα παρεμφερῶν Σχολῶν, ὑφισταμένων ἐν Ἀγγλίᾳ καί Ἀμερικῇ, ἐν Γερμανίᾳ, ἐν Γαλλίᾳ, ἐν Ἑλβετίᾳ, ἐν Ρωσσίᾳ, ἐν Ἰταλίᾳ καί ὁπουδήποτε ἀλλαχοῦ πρός μόρφωσιν τοῦ κλήρου καί ἀνάδειξιν τῶν ἀνωτέρων καί κατωτέρων διοικητικῶν ὀργάνων τῆς Ἐκκλησίας, ἐκ τῆς τοιαύτης Σχολῆς θά πνέῃ τό νέον πνεῦμα, τό ἐπιστημονικόν καί Θεολογικόν, καί τό πρακτικόν ἐκκλησιαστικόν συμφώνως πρός τό ὁποῖον ἡ κατ' Ἀνατολάς Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία θά διέπῃ τά κατ΄ Αὐτήν, καί τό ὁποῖον πνεῦμα ἔσται ἀπαράλλακτον τό αὐτό, ὑπ' ἄλλην μορφήν, πρός τάς γνησίως ὀρθοδόξους ἀρχαίας παραδόσεις τῆς λατρευτῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας, αἱ ὁποῖαι εὑρίσκονται εἰς τόσην ἁρμονίαν πρός τόἀνατέλλον νέον πνεῦμα Χριστιανικοῦ σοσιαλισμοῦ, ἀδελφοσύνης, ἀλληλεγγύης καί παγκοσμίου καθολικότητος, καί τοῦ ὁποίου βάσις θεμελιώδης εἶνε ἡ κατάργησις τῶν φραγμῶν, ὅσοι χωρίζουσιν ἔθνος ἀπό ἔθνους καί ἄνθρωπον ἀπό ἀνθρώπου, καί τό ὁποῖον καί οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοι ἡμῶν ἐξέφραζον ἄριστα ὡς ἑξῆς «πάντας ἀνθρώπους ἀγώμεθα δημότας καί πολίτας καί μή ἕκαστος ἰδίοις διωρισμένοι ὦμεν δικαίοις, ἀλλ΄ εἷς βίος ἦ καί κόσμος».

» (...) ἀρκεῖ νά μορφωθῇ ἡ πρώτη καθαρά ζύμη, ἥτις προώρισται νάζυμώσῃ ὅλον τό φύραμα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὀργάνων καί ἀρχόντων...»(σελ. 42, 43).

Δέν πρέπει νά περάση ἀπαρατήρητη ἡ γραμμή τήν ὁποία υἱοθετεῖ ὁ Χρυσόστομος ὅσον ἀφορᾶ τήν μόρφωσι τῶν Καθηγητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, διδάσκοντας ὅτι αὐτοί πρέπει νά μορφωθοῦν σπουδάζοντας στά Πανεπιστήμια τῆς Εὐρώπης καί ἐπανερχόμενοι νά καταλάβουν τίς καθηγητικές ἕδρες τῆς Σχολῆς. Αὐτό εἶναι τό καθαρό δυτικό πνεῦμα, τό ὁποῖο καταντᾶ τήν Θεολογία ἀπό ἐμπειρία σέ κοσμικήἐπιστήμη μέ ὅλα τά ἐπακόλουθα αὐτῆς τῆς καταπτώσεως, τά ὁποῖα σήμερα βλέπουμε στίς Θεολογικές μας Σχολές καί διαπιστώνουμε πόσο ὀλέθρια εἶναι. 

Ἔχει πολλές φορές τονισθῆ ὅτι ἡ Ἑλληνική Ἀκαδημαϊκή Θεολογία παραμένει δυστυχῶς μέχρι σήμερα, «προσηλωμένη στά πρότυπα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἐπιστημονισμοῦ», ἀγνοήσασα, «τόσο τά κριτήρια τῆς ὀρθόδοξης πατερικῆς καί λειτουργικῆς παραδόσεως, ὅσο καί κάθε ἀνάγκη ἀναφορᾶς τῆς Θεολογίας στή ζωή καί τήν πνευματικότητα τῆς Ἐκκλησίας», μέ ἀποτέλεσμα νά διδάσκεται στά  Πανεπιστήμια, ἐκτός μεμονωμένων περιπτώσεων, μία Θεολογία ἡ ὁποία πόρρω ἀπέχει ἀπό αὐτήν πού ἐδίδαξαν καί ἐβίωσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Διότι ὁ ἀληθινός θεολόγος δέν εἶναι αὐτός πού ἐσπούδασε στήν Εὐρώπη ἀλλά ὁ προσευχόμενος νοερῶς, σύμφωνα μέ τό χωρίο τοῦ Ἁγ. Νείλου, ὁ ὁποῖος ἑρμηνεύοντας τόν Ἅγ. Γρηγόριο τόν Θεολόγο λέγει τά ἑξῆς: «Ἄν εἶσαι θεολόγος, θά προσευχηθεῖς ἀληθινά. Καί ἄν προσεύχεσαι ἀληθινά, εἶσαι πράγματι θεολόγος» (Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν – Τόμος Α' – Περί προσευχῆς 153 κεφάλαια, σελ. 225). Συνεπῶς ὁ σημερινός ξεπεσμός καί ἐξαθλίωσις τῆς  Πανεπιστημιακῆς μας Θεολογίας ἀποτελοῦσε τό ὅραμα καί τό ἰδανικό τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης γιά τήν πρόοδο καί τόν ἐκσυγχρονισμό τῆς Ἐκκλησίας!

Ὅλα λοιπόν αὐτά τά προγράμματα τοῦ Χρυσοστόμου δείχνουν τόν ἐπηρεασμό  του ἀπό τό δυτικό πνεῦμα, τόν θαυμασμό του πρός ὅ,τι καινούριο ἐκ δύσεως, ὅ,τι ἐπιστημονικό, ὅ,τι κοσμικό καί τήν παντελή ἔλλειψι τῆς πατερικῆς ἐμπειρίας ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τούς ἀληθινούς ἁγίους.

Αὐτό τό νεωτεριστικό πνεῦμα τό ἐπισημαίνει καί ὁ Χρῆστος Σολομωνίδης γράφοντας στό βιβλίο του  «Xρυσόστομος Σμύρνης» τά ἑξῆς γιά τόν Χρυσόστομο:

«Ἐπιδιώκει ἀκόμη ὁ Χρυσόστομος τό συγχρονισμό τῆς Ἐκκλησίας, καί τήν προσαρμογή της πρός τίς οὐσιαστικές ἀνάγκες κι ἀξιώσεις τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς τῶν Χριστιανῶν. Ἀπό τό 1918 εἶχε δημοσιεύσει, σέ ἰδιαίτερο τεῦχος, μελέτη στήν ὁποία ἐξεδήλωνε τό μύχιο πόθο του «διά τά χρήζοντα ἐπειγούσης διαρρυθμίσεως καί σοφῆς λύσεως σοβαρά θρησκευτικά κάι ἐκκλησιαστικά προβλήματα ἐν τῷ κλίματι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἐν ἁπάσῃ κατ' ἀνατολάς Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ».

Ἀποτελοῦσε ἡ μελέτη του αὐτή πρόγραμμα, μέ πολλές καινοτομίες, πού τίς θεωροῦσε ἀπαραίτητες γιά νά συμβαδίσει ἡ Ἐκκλησία πρός τίς νέες ἀντιλήψεις καί τίς ἀπαιτήσεις τῆς ἐποχῆς, «ἐν ἁρμονίᾳ πάντοτε μέ τάς ἀρχάς τοῦ Εὐαγγελίου». Κατέκρινε τό θεσμό τῆς ἐνδημούσης Συνόδου, γιατί κατέλυε τήν αὐτονομία τῶν Ἐπισκόπων τῶν Ἐπαρχιῶν, καί ἤθελε νά κατισχύσει ὁ θεσμός τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχείας. Ζητοῦσε τή συντόμευση τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, τήν ὕπαρξη στούς ναούς καθισμάτων γιά ὅλους τούς πιστούς, καθώς καί βιβλιάρια μέ ἑρμηνεία παράπλευρα τῶν ὕμνων καί τῶν ἀναγνωσμάτων, ὥστε νά εἶναι προσιτά ὅλα ὅσα θά ἤκουαν.  Ἤθελε τό κήρυγμα νἆναι ἁπλό καί ζωντανό, ἀνεφέρθη στήν κατάργηση τῆς κόμης τῶν κληρικῶν κι ἐπάνοδο στήν παλαιά ἐξωτερική περιβολή των, χωρίς ράσο,καί ζήτησε ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς νά εἶναι «ὑπηρέται τοῦ λαοῦ καί ὄχι δεσπόται»(Α' τόμος, σελ. 96).

Ἀφήσαμε στό τέλος νά ἀναφέρουμε ἕνα ἀκόμη κομμάτι ἀπό τό ἐκκλησιαστικό αὐτό πρόγραμμα, τό ὁποῖο δείχνει τήν ἀπέχθεια τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης πρός τόν μοναχισμό καί τό πόσο δέν κατενόησε τόν σκοπό του:

«Ὡς γνωστόν ἡ Ρώμη εἶχεν ἐξαπολύσει καί ἐξαπλώσει τήν  ἀκολασίαν· καί ἐντεῦθεν ἐγεννήθη ἡ ἀντίδρασις διά τῆς ἀγαμίας. Ἀλλ' ὅσον κακόν εἶνε ἡ ἀκολασία, ἄλλο τόσον κακόν εἶνε καί ἡ ἀγαμία, ὡς ὑφίσταται παρ' ἡμῖν δι'ἀσκητισμόν. Ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, πρέπει νά ἐπανέλθωμεν εἰς τήν ἀγάπην τοῦ κάλλους, ὅπως ἦτο αὕτη παρά τοῖς ἀρχαίοις ἡμῶν προγόνοις, καί εἰς τόν σεβασμόν τῆς ἀνθρωπίνης ἀξίας, ὅπως τόν διδάσκει ὁ Χριστιανισμός. Καί τότε οὔτε ἀκολασία, οὔτε ἀγαμία θά ὑπάρχῃ. Τό σῶμα ἡμῶν κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον εἶνε Ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· ὁ αἰσχυνόμενος διά τήν ἀγάπην τοῦ σώματος καί φεύγων αὐτήν διά ἀσκητισμόν ὁμοιάζει πρός τόν αἰσχυνόμενον διά τήν ἀγάπην τῶν ὡραίων ἀνθέων, ὧν ἀποφεύγει καί φοβεῖται τήν γλυκεῖαν εὐωδίαν διά νά μή ἁμαρτήσῃ. («Ὁ μύχιός μου πόθος καί τό Ὀνειροπολούμενον παρ΄ ἐμοῦ ἐκκλησιαστικόν πρόγραμμα», σελ. 33).

Στό σημεῖο αὐτό ὁ Χρυσόστομος προτείνει στό πρόγραμμά του νά καταργηθῆ στήν ἐκκλησία ἡ δυνατότης τῆς ἀγαμίας καί νά προσηλωθῆ ὁ ἄνθρωπος στήν ἀγάπη τοῦ σώματος μέ πρότυπο τούς ἀρχαίους  Ἕλληνας. Αὐτό δείχνει τό πόσο κατενόησε τήν ἀσκητική γραμμή τῆς ἐκκλησίας, τόν μοναχισμό, ὡς ἔκφρασι τῆς γραμμῆς αὐτῆς καί τήν βλάβη τῆς ψυχῆς, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀσχολῆται  καί προσηλώνεται στό σῶμα. Λέγει ὅμως καί κάτι φοβερώτερο: ὅτι ἡ ἀσκητική καί μοναχική ζωῆ καί παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας ἐδημιουργήθη ὡς ἀντίδρασις  στήν ἀκολασία τῆς ἀρχαίας Ρώμης καί ὡς ἐκ τούτου δέν ἔχει τίς ρίζες της στήν Ἁγ. Γραφή καί στήν Ἀποστολική Παράδοσι. Ἡ θεολογική αὐτή θέσις τοῦ Χρυσοστόμου ἀποτελεῖ βλασφημία καί αἵρεσι διότι κατά τόν συλλογισμό τοῦ Χρυσοστόμου (Σμύρνης) ἡ Ἐκκλησία ἐπλανήθη, δημιουργώντας ἐξ ἀντιδράσεως μιά ψεύτικη παράδοσι, τήν ὁποία ἀκολουθοῦν καί βιώνουν ἀνά τούς αἰώνας πλήθη χριστιανῶν. Περιττό δέ νά ποῦμε ὅτι  ἐδῶ ἐξυπακούεται ὅτι  ἐπλανήθησαν καί οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἐθέσπισαν τήν ἀσκητική παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας  καί οἱ ὁποῖοι πρῶτοι τήν ἐβίωσαν καί ἡγιάσθησαν μέσα σ' αὐτήν. Ἔτσι ὁ Χρυσόστομος στηρίζοντας θεολογικά καί θεωρητικά τήν ἀπέχθειά του στήν ἀσκητική καί μοναχική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ξεπερνᾶ στήν πλάνη καί διαστροφή καί αὐτή τή Δύσι, στήν ὁποία, ἔστω καί μέ λανθασμένο τρόπο, ἐξακολουθεῖ νά ὑφίσταται ἡ μοναχική ζωή.

Μελετώντας ὅμως τή θεολογία τῶν ἁγίων διαπιστώνουμε ὅτι, ὅσο ὁ ἄνθρωπος στρέφει τήν προσοχή του καί προσηλώνεται στό σῶμα καί ἱκανοποιεῖ τίς αἰσθήσεις τοῦ σώματος, τόσο ἀτονοῦν, ἀτροφοῦν καί νεκρώνονται  οἱ αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς  καί κατ' ἐπέκτασιν ἡ ἴδια ἡ ψυχή.  Ἡ ἀσκητική  ζωή τῆς ἐκκλησίας ἔχει ὡς σκοπό νά χαλιναγωγήση καί νά νεκρώση τίς ἀπαιτήσεις αὐτές τῶν αἰσθήσεων τοῦ σώματος, οἱ ὁποῖες καλλιεργοῦν ὅλα τά σωματικά πάθη, καί νά ζωοποιήση, δυναμώση καί καθαρίση τίς αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς, διά τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος σέ τελική ἀνάλυσι βλέπει τό Θεό. Ὁ Χρυσόστομος ὅμως, ἐντελῶς ἀντίθετα ἀπό τούς Ἁγίους καί ἐναρμονισμένος, ὅπως γράφει, μέ τό πνεῦμα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων διδάσκει καί προτείνει στό πρόγραμμά του τά ἐντελῶς ἀντίθετα, δηλαδή  διδάσκει προσήλωσι καί ἱκανοποίησι τῶν αἰσθήσεων τοῦ  σώματος, ἀγάπη στό ἴδιο τό σῶμα, ἀγάπη στό κάλλος, ὅπως τό διδάσκουν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες κλπ. Τό ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι αἱρετικά φρονήματα καί διαστροφή τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως μόλις εἶναι ἀνάγκη νά τό ἀναφέρωμε.

Ἡ ὀρθόδοξος θέσις τῆς Ἐκκλησίας ὅσον ἀφορᾶ στήν ἄσκησι τοῦ σώματος καί τήν γυμναστική καί ἡ σχέσις της καί ἡ ὑπηρεσία της στήν ὅλη πνευματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀντικατοπτρίζεται μέ σαφήνεια στίς θέσεις τοῦ  συγχρόνου ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἁγίου τοῦ αἰῶνα μας, τοῦ Μητροπολίτου Πενταπόλεως Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος ἦτο καί σύγχρονος τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης καί  μᾶς λέγει ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ τά ἑξῆς:

«Ὅθεν διά τῆς γυμναστικῆς δέν ἐπιζητεῖται ἡ ἐπίτευξις τῆς ἀθλητικῆς ρώμης, οὐδέ ἡ ἀκατάβλητος καί ἀδάμαστος τῶν μυώνων δύναμις, ἀλλ' ἡ ἐνίσχυσις τῶν σωματικῶν δυνάμεων πρός πρόθυμον ἱκανοποίησιν τῶν ἀπαιτήσεων τοῦ πνεύματος καί πλήρωσιν τῶν ἐπιβεβλημένων αὐτῷ καθηκόντων· διότι σκοπόν προτίθεται ἡ γυμναστική νά ἀναδείξῃ οὐχί ἀθλητάς τῶν γυμναστικῶν ἀγώνων, ἀλλ' ἄνδρας τελείως μεμορφωμένους, ἱκανούς πρός πᾶσαν ἐπιχείρησιν· γνωστόν δέ ὅτι ἡ ἄσκησις προθυμοτέρους πρός τούς ἀγῶνας καθιστᾷ διά τήν ἕξιν, καί φιλοπονωτέρους διά τήν πρός τούς πόνους οἰκείωσιν.

Μεσότης ἄρα ἐν τῇ γυμνασίᾳ πρός διάσωσιν τῆς σωφροσύνης· ἤτοι ἁρμονική ἀνάπτυξις τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος· τῆς μέν ὅπως κυριαρχῇ τοῦ σώματος, τοῦ δέ ὅπως προθύμως ἐκπληροῖ τά κελεύσματα...»(«Ὁ Ἁγ. Νεκτάριος ὡς διδάσκαλος», - Μελέτη περί τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς ἀληθοῦς καί ψευδοῦς μορφώσεως - Ὁμιλία περί γυμναστικῆς, σελ. 143, π. Θεοδ. Ζήση).

Ἐνῶ δηλαδή ὁ ἅγιος Νεκτάριος θέτει τήν ἄσκησι τοῦ σώματος στήν ὑπηρεσία τῆς ψυχῆς καί τῆς ἐν γένει σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Χρυσόστομος ἀντιθέτως τοποθετεῖ αὐτοτελῶς καί ἀνεξαρτήτως τῆς ψυχῆς τήν ἄσκησι τοῦ σώματος προσηλωμένος ἐμπαθῶς στό κάλλος καί στήν ἀγάπη αὐτοῦ. Δηλαδή κατά τόν Χρυσόστομο Σμύρνης  ἡ ἄσκησις πρέπει νά γίνεται χάριν τοῦ σώματος καί ὄχι χάριν τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς.     

Ἕνας ἄλλος καταξιωμένος σύγχρονος πατέρας, ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀναγνωρισμένος πανορθοδόξως στή συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας, ὁ σέρβος καθηγητής π. Ἰουστίνος Πόποβιτς  μᾶς λέγει χαρακτηριστικά σχετικά μέ τήν ἄσκησι ὡς βίωμα μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας:

 «...Τήν ἄσκησιν εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἀντιτάξωμεν εἰς τόν πολιτιστικόν ἀσκητισμόν, ὁ ὁποῖος γίνεται  εἰς τό ὄνομα τοῦ σαπισμένου καί παραμορφωμένου εὐρωπαϊκοῦ ἀνθρώπου, εἰς τό ὄνομα τοῦ ἀθεϊσμοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ ἀντιχρίστου. Διά τούτο τό κύριον χρέος τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι νά δημιουργῆ τούς χριστοφόρους ἀσκητάς.  Ἡ φωνή πού πρέπει νά ἀκούεται μέσα της σήμερα εἶναι: ὀπίσω πρός τούς χριστοφόρους ἀσκητάς, πρός τούς Ἁγίους Πατέρας! ...Διότι αὐταί αἱ θεανθρώπιναι ἀσκήσεις-ἀρεταί ἐδημιούργησαν τόν ἅγιον Ἀντώνιον, τόν ἅγιον Γρηγόριον, τόν ἅγιονΣάββα. Καί σήμερον, μόνον αἱ ὀρθόδοξοι ἀσκήσεις -ἀρεταί ἠμποροῦν νά κάνουν ἁ γ ί α ν   τήν κάθε ψυχήν καί τήν ψυχήν ὁλοκλήρου τοῦ λαοῦ μας.Ἐφ' ὅσον ὁ θεανθρώπινος σκοπός εἶναι αἰώνιος καί ἀναλλοίωτος, καί τά μέσα του εἶναι ἐπίσης αἰώνια καί ἀναλλοίωτα, διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας (Ἑβρ. 13,8).

»Ἐδῶ εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ ἀνθρωπίνου κόσμου καί τοῦ κόσμου τοῦ Χριστοῦ: τό ἀνθρώπινον εἶναι πεπερασμένον καί χρονικόν, τό τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναλλοίωτον καί αἰώνιον. Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς μοναδικός φορεύς καί φύλαξ τοῦ τελείου καί παμφώτου Προσώπου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ πραγματοποιεῖται ἀποκλειστικῶς μέ τά θεανθρώπινα -ὀρθόδοξα μέσα, τάς ἀσκητικάς ἐν χάριτι ἀρετάς, ὄχι μέ μέσα δανεισμένα ἀπό τόν Ρωμαιοκαθολικισμόν ἤ τόν Προτεσταντισμόν, διότι αὐτοί εἶναι χριστιανισμοί κατά τήν ἔκδοσιν τοῦ ὑπερηφάνου εὐρωπαίου ἀνθρώπου, καί ὄχι τοῦ ταπεινού Θεανθρώπου... Ἡ ὀρθόδοξος ψυχή τοῦ λαοῦ μας τείνει πρός τούς Ἁγίους Πατέρας, πρός τούς Ὀρθοδόξους Ἀσκητάς... Ἡ Ὀρθοδοξία πάντοτε δημιουργεῖ ἀσκητικάς ἀναγεννήσεις, καί ἄλλας ἀναγεννήσεις ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀναγνωρίζει.

»Οἱ ἀσκηταί εἶναι οἱ μόνοι ἱεραπόστολοι τῆς Ὀρθοδοξίας.  Ὁ ἀσκητισμός εἶναι ἡ μόνη ἱεραποστολική σχολή τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἄσκησις καί ζωή, διά τοῦτο μόνον μέ τήν ἄσκησιν καί τήν ζωήν κηρύττει καί πραγματοποιεῖ τήν ἱεραποστολήν της. Νά ἀναπτυχθῆ ὁ ἀσκητισμός, ὁ προσωπικός καί ἐκκλησιαστικός, -αὐτός πρέπει νά εἶναι ἡ ἐσωτερική ἱεραποστολή τῆς Ἐκκλησίας μας μέσα εἰς τόν λαόν μας.  Ἡ ἐνορία πρέπει νά γίνη ἀσκητικόν κέντρον.  Ἀλλά αὐτό ἠμπορεῖ νά τό κάμῃ μόνον ἐφημέριος -ἀσκητής... Ἀλλ' ὅλα αὐτά ἀπαιτοῦν ὡς προϋπόθεσιν: τό νά γίνουν οἱ ἴδιοι οἱ ἀρχιερεῖς μας, οἱ ἱερεῖς μας καί οἱ μοναχοί μας ἀσκηταί, καί δι΄ Αὐτό:Τοῦ  Κυρίου  δεηθῶμεν» («Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος», σελ. 59-61).

Τό πόσο ἐναρμονισμένες εἶναι οἱ θέσεις τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου καί τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς μέ τήν ὅλη Ὀρθόδοξη Παράδοσι καί τό πόσο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες εἶναι οἱ θέσεις τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης δέν εἶναι δύσκολο καί στόν πιό ἁπλό χριστιανό νά τό καταλάβη.  Κατ' αὐτόν λοιπόν τόν τρόπο, θέτοντας μέσα στούς Ἁγίους τόν Χρυσόστομο (Σμύρνης), ἡ ἁγιοποιήσασα αὐτόν Σύνοδος, ἐδημιούργησε μία σύγχυσι στή διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί μία σύγχυσι στούς ἴδιους τούς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι πλέον θά παίρνουν ὡς πρότυπο τόν «ἅγιο» πού τούς βολεύει στά πάθη τους.

(Συνεχίζεται)

Α΄ Μέρος: http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/1.html

Β΄ Μέρος: http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/2.html

Γ΄ Μέρος: http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/3.html

πηγή 

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

E΄ ΜΕΡΟΣ

Ἕνα ἄλλο δεῖγμα τῶν ἰδεῶν καί τῶν κηρυγμάτων τοῦ Σμύρνης καί γενικά τῆς μητροπόλεώς του ἀποτελεῖ καί τό ἐνημερωτικό φυλλάδιο-περιοδικό αὐτῆς μέ τήν ἐπωνυμία «Ἱερός Πολύκαρπος», στό ὁποῖο διακρίνουμε τήν ἴδια γλοιώδη καί οἰκουμενιστική γραμμή καί τοῦ ὁποῖου ὁ κατευθυντήριος νοῦς ἦτο ὁ Χρυσόστομος. Δέν θά ἦταν ὑπερβολικό νά ποῦμε ὅτι ἴσως τό μόνο ὀρθόδοξο σημάδι τό ὁποῖο εἶχε, νά ἦτο μόνο τό ὄνομά του. Μελετώντας αὐτό λοιπόν τό φυλλάδιο εἴδαμε νά προβάλλη παγκόσμια προτεσταντικά συνέδρια, τά ὁποῖα εἶχαν ὡς σκοπό τήν ἕνωσι τῶν ἐκκλησιῶν, νά ἐκθειάζη τήν βιβλική ἑταιρία καί τούς ἱδρυτάς της, νά προβάλλη καί νά προπαγανδίζη τόν σύνδεσμο «Ἕνωσις τῆς Ἀγγλικανικῆς μετά τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας», νά προβάλλη τούς ξένους διανοουμένους ὅπως τόν Βίκτωρα Οὐγκώ, νά ἐξισώνη τή θρησκεία μέ τήν ὑγεία ὡς τά πολυτιμότερα ἀγαθά, νά ἐπαινῆ καί νά θέτη ὡς πρότυπο τούς Ἀγγλικανούς ὡς πρός τόν τρόπο πού θρησκεύουν, τούς ναούς των κλπ. νά χαρακτηρίζη τήν Ἀμερική καί τήν Ἀγγλία ὡς χριστιανικώτατες χῶρες, νά προτείνη τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς κλπ.

Σέ ὅσα φυλλάδια ἐμελετήσαμε τοῦ «Ἱ. Πολυκάρπου» δέν εἴδαμε κάτι πατερικό καί γνήσια ὀρθόδοξο. Εἶναι ἀναγκαῖο νά ἐπισυνάψωμε στό σημεῖο αὐτό, προκειμένου νά κατανοήσωμε τήν ἀντιπατερική καί ἀντιμοναχική γραμμή τοῦ φυλλαδίου αὐτοῦ, τό ὁποῖο πιστεύουμε πώς ἐξέφραζε πλήρως τόν Χρυσόστομο, τή θέσι καί διαμαρτυρία τοῦ σεβαστοῦ γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτου, ὁ ὁποῖος ἐξανίσταται βλέποντας αὐτή τήν ἀνορθόδοξο γραμμή τοῦ φυλλαδίου νά γράφη μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς:

«...Δέν ἐπεθύμουν, ἀγαπητέ μοι, ἐν τῇ συγχαρητηρίῳ ταύτῃ ἐπιστολῇ νά γίνω πρόξενος Ὑμῖν λύπης, παρενείρων τάς ταπεινάς μου ταύτας παρατηρήσεις ἐπί τῷ περιωνύμῳ φύλλῳ τοῦ «Ἱ. Πολυκάρπου»· ἀλλ' ἐπειδή ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον, διά τοῦτο μετά θάρρους φιλικοῦ καί μετά τῆς προσηκούσης χριστιανικῆς στοργῆς τε καί συμπαθείας, σπεύδω νά σᾶς γνωρίσω μετά βαθείας λύπης μου τάς ἐν αὐτῷ ἐγκεχαραγμένας δεξιάς ἀποπλανήσεις, αἱ ὁποῖαι, ἄν καί φαίνωνται οἰκοδομητικαί καί ὅτι θάλλουσιν, ἐν τούτοις ὅμως, δύνανται νά προξενήσωσιν ἀντί ὠφελείας, οὐχί τήν τυχοῦσαν πνευματικήν βλάβην. Δι' ἡμᾶς δέ, τούς προελομένους τήν διάδοσιν τοῦ Θείου Λόγου καί τήν ἐμπέδωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ φρονήματος, φόβος ἐπίκειται μήπως προσκρούσωμεν εἰς τά καίρια καί ἀντί νά ἱκανοποιήσωμεν τό προηγούμενον θέλημα τοῦ Θεοῦ, γίνωμεν ἀνατροπεῖς τῶν εὐσεβῶν φρονημάτων καί ἱκανοποιήσωμεν τήν ἐναντίαν μοῖραν.

Μή νομίσητε, ὦ φίλων ἀκρότης! ὅτι φανατιῶν ἤ ὅτι δουλεύων τῷ πάθει ἀπεπειράθην τήν στηλίτευσιν τῶν μή καλῶς δημοσιευθέντων, ἀλλ' ἐξ ἀγάπης πολλῆς ἀναθεωρῶν τόν ὑφορώμενον κίνδυνον, ὅν πολύ πιθανόν καί οἱ γράφοντες νά μήν ἐθεώρησαν τοῦτον ὡς οἷος παρ' ἡμῖν ἐχαρακτηρίσθη, ἀπεφάσισα τήν ἀποστολήν ταύτης μου πρός πρόληψιν, εἰ δυνατόν, τῶν δυσαρέστων συνεπειῶν.

Εἶναι ὁμολογούμενον ὅτι ὁ κυρίως σκοπός τοῦ ἐν λόγῳ θρησκευτικοῦ φύλλου ἀποβλέπει εἰς τήν ἠθικήν καί πνευματικήν ἀνάπτυξιν τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς κοινωνίας καί εἰς τήν ἀνάληψιν ἐναρέτου βιοτῆς καί ἄρσιν τῆς ἐπαράτου ἁμαρτίας.

    Διά νά ἐπιτευχθῇ ὁ σωτήριος οὗτος σκοπός καί γίνῃ ἡ προσήκουσα καρποφορία, ὀφείλει βεβαίως ἡ ἀδελφότης «τῆς Εὐσεβείας» νά ὁμιλῇ καί νά γράφῃ φερωνύμως τῆς κλήσεώς της πάνθ' ὅσα συντελοῦν πρός ἐμπέδωσιν τῆς εὐσεβείας καί πρός ὑπεράσπισιν τῶν πατρῴων τῆς Ἐκκλησίας φρονημάτων.

    Δυστυχῶς, ὅμως, οὐκ οἶδ' ὅπως τινές ἐκ τῶν ὑμετέρων Συναδέλφων ἀμφιέννυνται τά ἀλλότρια ἀποκαλοῦντες τόν Μοναχικόν βίον διά τοῦ ὑπομνήματος αὐτῶν «ἀναγκαῖος χωρισμός» βίον φαρισαϊκόν, βίον ἐγωϊστικόν καί λέγοντες ὅτι «ὁ ἔγκλειστος τῶν Μοναστηρίων βίος καί ἰδίᾳ κατά τόν Μεσαίωνα ἐξήσκει θέλγητρόν τι, τό ὁποῖον παρεπλάνησε πολλάς εὐγενεῖς ψυχάς».

Ποία, παρακαλῶ, φιλόθεος ψυχή ἀναδιφοῦσα τάς διαληφθεῖσας γραμμάς θά ἐπαινέσῃ τήν ἱεράν ἐκείνην χεῖρα, ἥτις ἀπεπειράθη ἀπροφυλάτως ν' ἀνατρέψῃ τό Μοναχικόν Σχῆμα καί ν' ἀποκαλέσῃ τούς Ἁγίους ἐκείνους Πατέρας τοῦ Μεσαίωνος ἄνδρας προληπτικούς, ἄνδρας οἰκτρῶς πλανηθέντας; Ποίαν, παρακαλῶ, ψυχικήν ὠφέλειαν θά προξενήσουσιν οἱ τά τοιαῦτα φρονοῦντες καί διδάσκοντες εἰς τούς εὐσεβεῖς καί Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ὅταν οἱ τοιοῦτοι ἀκούσωσι τόσας μομφάς, οὐχί κατ' ἐνίων Μοναχῶν ὑποκρινομένων τήν εὐσέβειαν καί ὅλως ἀλλοτρίων τῆς ὑψηλῆς Μοναχικῆς ἀποστολῆς, ἀλλ' ἐναντίον ὅλου τοῦ Μοναχικοῦ πολιτεύματος, ὅπερ ἐδόξασεν ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία;» (Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτου, ε' τόμος τῆς σειρᾶς τῶν ἁπάντων του μέ τίτλο «ΕΞ ΕΡΗΜΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ» -Ἐπιστολή πρός Γ. Πασχάλην Ἱεροκήρυκα τῆς θρησκευτικῆς ἀδελφότητος «Eὐσέβεια» Σμύρνης. -Κατά νεωτεριστῶν καί ἀντιμοναχικῶν σελ. 132,133).    

Αὐτές εἶναι οἱ θέσεις καί οἱ ἐντυπώσεις τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτου, ὁ ὁποῖος συγκαταλέγεται στίς μεγάλες ἁγιορείτικες μορφές τῶν τελευταίων χρόνων, διά τίς νεωτεριστικές καί ἀντιμοναχικές θέσεις πού ἐκφράζονται στό περιοδικό τοῦ Χρυσοστόμου «Ἱ. Πολύκαρπος».

Καλόν ὅμως θά εἶναι νά μεταφέρωμε ἀπό αὐτό τό περιοδικό μερικά κομμάτια διά νά ἔχουμε μία πλήρη εἰκόνα τῆς γραμμῆς του:

«ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ»

Ο Κ. JOHN MOTT ΕΝ ΣΜΥΡΝΗ.

Ἡ εὐσεβής ἡμῶν πόλις ἔσχε τό εὐτύχημα νά φιλοξενήσῃ τήν προπαρελθ. ἑβδομάδα τόν Ἀμερικανόν κ. John Mott, ἄνδρα πλήρη πίστεως καί πνεύματος καί ζήλου χριστιανικοῦ, ἀγωνιστήν ἀκαταπόνητον πρός ἐπικράτησιν τῶν ὑψηλῶν τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας ἀρχῶν, ὑπέρ τῶν ὁποίων εὐρύτατον ἐπιστημονικόν μέλλον, διανοιγόμενον ἔμπροσθεν αὐτού θυσιάσας, περιώδευσε τρίς τήν γῆν, ἵνα σαγηνεύσῃ ἐν τῇ σαγήνῃ τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν τόν κόσμον τῶν πανταχοῦ γῆς σπουδαστῶν, πρός βεβαίωσιν ἐν τῇ χριστιανικῇ πίστει τῶν ὁποίων καί πρός ἐπικράτησιν παρ' αὐτοῖς φρονημάτων καί πεποιθήσεων ἀληθῶς Χριστιανικῶν ἵδρυσε τόν «Παγκόσμιον Σύνδεσμον τῶν Χριστιανικῶν Ἀδελφοτήτων τῶν σπουδαστῶν».....

Ἐν τῇ Χατζαντωνείῳ Σχολῇ εἶπε περίπου τά ἑξῆς:...

...Ἐν Ἀθήναις δέ ἐσχάτως, ὅπου μετέβην χάριν τοῦ σκοποῦ, ὅν ἀπό πολλῶν ἤδη ἐτῶν ἐπιδιώκω, τοῦ νά συνδέσω εἰς Σύνδεσμον Παγκόσμιον τούς Χριστιανούς σπουδαστάς καί φοιτητάς ἀνεξαρτήτως δογματικῶν πεποιθήσεων, ἐδόθη μοι εὐκαιρία νά ἐκτιμήσω τό ὑμέτερον ἔθνος καί ἐξ ἄλλων μέν γεγονότων, ἰδίᾳ δέ ἐκ τῆς προθυμίας, μεθ' ἧς ὑπεδέχθη τό κήρυγμα καί τήν διδασκαλίαν μου. Καί ὑμᾶς δέ σήμερον εὐχαριστῶ ἐπί τῇ προθυμίᾳ, μεθ' ἧς ἐδέχθητε τήν πρόσκλησίν μου, ὅπως ἀκούσητε τῆς πρός ὑμᾶς ὁμιλίας μας. Θεωρῶ δέ ἐπίκαιρον ἀπό τοῦ βήματος τούτου νά συγχαρῶ εἰλικρινῶς ὑμῖν ἐπί τῇ ἀποκτήσει ποιμενάρχου καί πνευματικοῦ ἀρχηγοῦ δραστηρίου, ἔχοντος ζῆλον καί πνεῦμα Χριστοῦ καί προθύμου πρός ὑποστήριξιν παντός καλοῦ καί κοινωφελοῦς ἔργου. -Τούτον δέ ἰδιαιτέρως εὐχαριστῶ· διότι ἐπέτρεψέ μοι νά ὁμιλήσω πρός ὑμᾶς σήμερον.

Τό θέμα, ὅπερ ἐν συντόμῳ θά ἀναπτύξω, εἶνε «περί δυνάμεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐν ἔθνεσιν». Ἐξ ὅλων τῶν ἐθνῶν, ἅτινα ἐπεσκέφθην καί ἐγνώρισα, ἀπεκόμισα ἐντυπώσεις πολλάς, αἵτινες βαθεῖαν μοι ἐνεποίησαν αἴσθησιν. Πανταχοῦ παρετήρησα συγκέντρωσιν δυνάμεων διαφόρου φύσεως, οἷον δυνάμεων χρηματικῶν, δυνάμεων ὑλικῶν καί δυνάμεων πνευματικῶν...(Σελ. 12,13, τεῦχος Ἀπριλίου 1911, ἀρ. 1).

Σέ ἄλλο ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ γράφει:

« Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΣΠΟΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

...Καί ὅμως ἐάν ὑπάρχῃ εὐχή, ἡ ὁποία ἀκόμη περιμένει τήν ἐκπλήρωσίν της, εἶνε αὐτή, «ἵνα ὧσιν ἕν ὅλοι οἱ πιστεύοντες»!

Αἱ Ἐκκλησίαι τοῦ Χριστοῦ εἶνε παρά τήν σφοδράν ταύτην ἐπιθυμίαν τοῦ Κυρίου διῃρημέναι καί διεσπασμέναι, καί ἵστανται ὡς ἀντιμέτωπα στρατόπεδα ἔναντι ἀλλήλων.

Φαντασθῆτε αὐτάς ὅλας τάς Ἐκκλησίας πληρούσας τήν ἐπιθυμίαν τοῦ Κυρίου καί ἡνωμένας εἰς μίαν δύναμιν! Τίς θά ἠδύνατο νά περιγράψῃ τοιαύτην θείαν παρεμβολήν, τοιαύτην κολοσσιαίων διαστάσεων παράταξιν; Οἵαν ἀφάνταστον ἰσχύν, οἵαν κολοσσιαίων ὄντως διαστάσεων δύναμιν ἀκατάβλητον πρέπει νά φαντασθῶμεν ὅτι θά εἶχεν ὀργανισμός τοιοῦτος περιλαμβάνων ὀκτακόσια ἑκατομμύρια ὑπάρξεων.

Στρατιάν τοιαύτην πνευματικήν ἀποτελοῦσαν πλέον τοῦ ἡμίσεως τοῦ γηΐνου πληθυσμοῦ, μόνον ὁ οὐρανός μέ τάς χιλίας χιλιάδας καί μυρίας μυριάδας τῶν ἀγγέλων του, οἵτινες εὑρίσκονται ἔμπροσθεν τοῦ θρόνου τοῦ οὐρανίου Βασιλέως, ἐγνώρισε!...» (Σελ. 99, τεῦχος 21 Μαΐου 1911 ἀρ. φ. 7).

     Καί σέ ἄλλο ἄρθρο παρακάτω διαβάζουμε:

 «ΕΤΑΙΡΕΙΑ «H ΕΝΩΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

    Ἡ ἑταιρεία αὕτη εἶναι διεθνής σύνδεσμος, ὅστις ἐπιδιώκει τήν συνεργασίαν καί συναδέλφωσιν ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἔκκλησις, ἥτις ἐδημοσιεύθη κατά Ἰούλιον τοῦ 1906 ὑπό μελῶν ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶνπρός στενωτέραν ἐπικοινωνίαν αὐτῶν, ἐγένετο μετ' εὐμενείας δεκτή ὑπό τε τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ ἔν τε τῇ Ἀνατολῇ καί τῇ Ἑσπερίᾳ, πολλά δέ μέλη ἐνεγράφησαν ἐν Ἀγγλίᾳ, Ἀμερικῇ, Παλαιστίνῃ, Ἑλλάδι, Ρωσσίᾳ, Ἰαπωνία καί εἰς ἄλλα μέρη τοῦ κόσμου.

Ἕκαστον μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἔχει καθῆκον νά προσεύχηται ὑπέρ τῆς Ἑνώσεως καί νά προσπαθῇ διά τήν θεραπείαν τῶν ρηγμάτων τῶν προκληθέντων ὑπό τοῦ Σχίσματος, ἅτινα ἐπί τοσοῦτον χρόνον ὑπῆρξαν ἡ πέτρα τοῦ σκανδάλου πρός τά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπέφεραν ἀδυναμίαν ἀπέναντι τῶν αἱρέσεων καί τῆς εἰδωλολατρείας. Ἐν τῷ παρελθόντι ἐγένοντο σοβαραί προσπάθειαι ὑπέρ τῆς Ἑνώσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, κυρίως δέ κατά τόν ΙΘ' αἰῶνα, τώρα δέ μέγαν πόθον ἔχομεν ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν νά προσεγγίσωμεν μετά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀπό τῆς ὁποίας μᾶς χωρίζουσι μᾶλλον φυλετικά αἴτια ἤ οὐσιώδεις διαφωνίαι ἐν τῷ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως.

Ἐρωτώμεθα: «Διατί ὡς ἄνθρωποι τῆς Ἑσπερίας ζητοῦμεν τήν ἕνωσιν μετά τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Διότι ἔχομεν καθῆκον οὐ μόνον νά ἀγωνιζώμεθα πρός ἐπικοινωνίαν μετά οἱουδήποτε μέρους τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί νά θεωρῶμεν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὡς συμπληρωματικήν τῆς ἡμετέρας, ἥν πολλάκις ὡμολογήσαμεν ὡς στῦλον τῆς ἀληθείας. Δέν ὑπάρχει σκοπός τοῦ νά λάβῃ ἡ Ἀγγλικανική Ἐκκλησία τούς τύπους τῆς Ἀνατολικῆς, οὐδ' ἡ Ἀνατολική τούς τῆς Ἀγγλικανικῆς.

Ἡ πορεία τῆς ἑνώσεως βασίζεται ἐπί τοῦ ἀξιώματος ὅτι ἡ Ἀγγλικανική Ἐκκλησία ὡς μέρος τῆς μιᾶς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ὑποχρεοῦται νά ἐπιδιώκῃ ἀγαθάς σχέσεις μετ' ἄλλων μερῶν καί νά ἐργάζηται διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς ὁρατῆς ἑνώσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἥν πᾶς Χριστιανός ὀφείλει νά ποθῇ καί νά θεωρῇ ὡς ὕψιστον ἰδεῶδες....

...Διά τόν ἱερόν τοῦτον σκοπόν σπουδαῖον βῆμα τυγχάνει Ὀρθόδοξοι καί Ἀγγλικανοί νά ἑνωθῶσιν ἐν μιᾷ ἀδελφότητι, συμπροσευχόμενοι καί συνεργαζόμενοι, μέχρις ὅτου ἐπέλθῃ ἡ ποθητή ἡμέρα τῆς Ἑνώσεως...».(Σελ. 278, 279 τεῦχος Αὐγούστου 1911, ἀρ. φ. 18).

Αὐτό λοιπόν εἶναι ἕνα μικρό δεῖγμα τοῦ πνεύματος καί τοῦ πλαισίου στό ὁποῖο κινεῖται τό ἐνημερωτικό φυλλάδιο τῆς Μητροπόλεως Σμύρνης τήν ἐποχή τοῦ Χρυσοστόμου. Δηλαδή ὁ οἰκουμενισμός, ὁ νεωτερισμός καί ἡ προβολή τῆς Δύσεως σέ ὅλη τους τή μεγαλοπρέπεια. Αὐτή ἡ γραμμή τοῦ περιοδικοῦ ἦτο σαφῶς ἡ γραμμή τήν ὁποία υἱοθετοῦσε ὁ Χρυσόστομος, ἐφ' ὅσον ἦτο ἡ ψυχή τοῦ περιοδικοῦ καί κατά συνέπεια συμπεραίνουμε ὅτι ἡ ἔκδοσίς του δέν ἔγινε διά νά ὑπηρετῆ τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά διά νά ἐξυπηρετῆ τόν οἰκουμενισμό καί νά ἀποπλανᾶ τούς ὀρθοδόξους.

Εἶναι χαρακτηριστικό τό ὅτι τό περιοδικό τό ἐξέδιδε ὁ Χρυσόστομος γιά τήν ἐξυπηρέτησι τῶν πατριωτικῶν καί οἰκουμενιστικῶν του σχεδίων καί ὄχι γιά πνευματικούς λόγους, τό ὅτι ἡ ἔκδοσίς του ἄρχισε μέ τόν ἐρχομό τοῦ Χρυσοστόμου στήν Σμύρνη καί ἐπί πλέον τήν τετραετία τῆς ἐξορίας του ἀπό τήν Σμύρνη δηλαδή ἀπό τό 1914-1918 ἐσταμάτησε καί ἡ ἔκδοσις τοῦ ἐν λόγῳ περιοδικοῦ. Μέ τήν ἐπάνοδό του δέ ἀπό τήν ἐξορία ἄρχισε πάλι ἡ ἐπανέκδοσίς του.

Ἐξετάζοντας τώρα ἕνα ἄλλο θέμα τό ὁποῖο καί αὐτό ἀφορᾶ στήν πίστι του, καί εἰδικώτερα διά νά δοῦμε τό προβάδισμα τῆς φιλοπατρίας του εἰς βάρος τῆς ἱερωσύνης καί τί ἀκριβῶς ἐπίστευε ὁ Χρυσόστομος, παραθέτουμε τήν ἐπιστολή του στόν γενικό ἐπιτετραμμένο τῆς Ἑλλάδος στήν Κων)πολι φίλο του Ἀρμάνδο Ποττέν, δανειζόμενοι ἀπό τό ὡς ἄνω βιβλίο τοῦ Χρ. Σολομωνίδη:

«Ἀγαπητέ μοι κ. Ἀρμάνδε Ποττέν. Καί αὖθις προστρέχω εἰς τήν ἀνεξάντλητον ὑπέρ ἐμοῦ ἀγαθότητά σας. Περιεκυκλώθην ὑπό πληθύος κυνῶν καί σπεῖρα κακῶν ζητεῖ τήν κεφαλήν μου. Ἄγγλοι καί Γάλλοι εἰς οὕς οὐδέν κακόν ἐπράξαμεν, ἀτιμάζοντες τά ἔθνη τά ὁποῖα ἀντιπροσωπεύουσι, πιέζουσι τόν Μ. Βεζύρην, κακῶς ἄλλως τε διατεθειμένον ὑπέρ ἡμῶν, ἵνα ζητήσῃ οὗτος τήν καθαίρεσιν καί τήν ἐκ Δράμας ἀπομάκρυνσίν μου. Ἐν πρώτοις με ἀπέκλεισαν καί μέ ἀπέβαλον ἐκ τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, κατόπιν μοί ἀπηγόρευσαν τάς ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ μου περιοδείας καί πᾶσαν ἐκ Δράμας ἔξοδον. Μή ἀρκεσθέντες δέ εἰς ταῦτα, μοί ἐκοινοποίησαν Βεζυρικήν διαταγήν, καθ' ἥν παύομαι. Αἱ ἀρχαί ἔλαβον διαταγήν νά μή ἀναγνωρίζωσιν ἐν ἐμοί οὐδεμίαν ἐπίσημον ἰδιότητα. Ἤδη ἀπειλοῦμαι νά ἐκδιωχθῶ βίᾳ ἐντεῦθεν καί ὑπό κουστωδίαν. Τά πράγματα λαμβάνουσι κακήν δι' ἐμέ τροπήν, δεδομένου ὅτι καί ὁ Πατριάρχης δέν τρέφει ἀπέναντί μου αἰσθήματα φιλικά καί ἀδελφικά. Ἀγαθῇ τύχῃ, ὑμεῖς ἀγαπητέ φίλε, θά ἐκπληρῆτε καθήκοντα ἐπιτετραμμένου καθ' ἅς ἡμέρας ἡ ὑπόθεσίς μου θά ἐξετασθῇ καί καθ' ἅς τό παρόν καί τό μέλλον μου θά τεθῶσι ἐπί τάπητος.

Σᾶς παρακαλῶ ἐν ὀνόματι τῆς φιλίας μας, ἐν ὀνόματι τῶν πόνων καί τῶν θλίψεων οὕς ἐδοκίμασα ἐνταῦθα ἐπί πέντε ἔτη, ἵνα ἐνεργήσητε δραστηρίως διά τόν ὑμέτερον φίλον. Καί ἐν περιπτώσει καθ' ἥ τό πᾶν ἤθελε ἀπολεσθῇ δι' ἐμέ, ὅσον ἀφορᾶ τήν Δράμαν, ἐνεργήσατε ἵνα μετατεθῶ εἰς Ἀνδριανούπολιν, ὅπως τουλάχιστον δυνηθῶ νά ἀγωνισθῶ ἐκ νέου ἐν τῇ πρώτῃ γραμμῇ τοῦ πυρός καί, ἐν ᾗ περιπτώσει ἤθελον πέσει, νά πέσω τοὐλάχιστον ὡς ἀετός καί οὐχί νά ἀποθάνω ὡς ὄρνις ἐν τινι ὀρνιθῶνι τῆς Ἀνατολῆς ἤ ἀλλαχοῦ!Ἐννοεῖτε, ἀγαπητέ μου, τί σᾶς ζητῶ; - ἕνα σταυρόν, ἀλλ' ἕναν μεγάλον σταυρόν, ἕνα σταυρόν ἐπί τοῦ ὁποίου θά δοκιμάσω εὐχαρίστησιν καθηλούμενος καί μή ἔχων ἕτερόν τι νά δώσω πρός σωτηρίαν τῆς ἡμετέρας λατρευτῆς πατρίδος, ἄς δώσω τό αἷμα μου. Οὕτως ἐννοῶ τό ἐπ' ἐμοί τήν ζωήν καί τήν ἀρχιερωσύνην.

Ἀναμένων νεώτερά σας εὐάρεστα, σᾶς ἀσπάζομαι ὁ φίλος καί ἀδελφός σας

             Τῇ 16 Μαΐου 1907» ( Α' Τόμος, σελ. 57).

Ἐδῶ ὁ Χρυσόστομος ἀποκαλύπτει τά αἰσθήματά του διά τήν πατρίδα, τήν ὁποία ὀνομάζει λατρευτή καί θυσιάζει καί τήν ἀρχιερωσύνη του, τήν ὁποία τοῦ ἔδωσε ἡ ἐκκλησία, χάριν τῆς πατρίδος. Αὐτό ὁπωσδήποτε εἶναι πλάνη, διότι ἡ ἐκκλησία τοῦ τήν ἔδωσε διά νά ὑπηρετήση τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου του καί ὄχι διά τήν σωτηρία τῆς πατρίδος. Κάθε ἄλλη ὅμως μητρόπολις, ἡ ὁποία δέν εἶχε ἀγῶνες πατριωτικούς, ἦταν διά τόν Χρυσόστομο «ἁπλός ὀρνιθώνας», ἄν καί ἐκεῖ μποροῦσε νά ὑπηρετήση τή σωτηρία τῶν ψυχῶν διά τῆς ἀρχιερωσύνης.

Πάντως τό προβάδισμα τῆς ἀγάπης πρός τήν πατρίδα καί ἡ θυσία τῆς ἀρχιερωσύνης στό βωμό της, ὅπως τήν ἐκφράζει στήν ἐπιστολή του αὐτή ὁ Χρυσόστομος, ὡς τελικό δηλαδή καί μοναδικό σκοπό καί ἰδανικό, εἶναι πλάνη καί αἵρεσις, διότι ἀντίκειται στήν Ἁγία Γραφή καί ὅλη τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι.

Διά νά ἰδοῦμε τό κοσμικό του πνεῦμα, τήν εἰδωλοποίησι τοῦ ἀνθρώπου, καθώς καί τό σημεῖο στό ὁποῖο ἔρριχνε τό βάρος τῆς ὅλης ποιμαντικῆς του δράσεως θά παρουσιάσωμε ἕνα κομμάτι ἀπό τόν ἐνθρονιστήριο λόγο του στήν Σμύρνη. Εἶναι γνωστό σέ ὅλους ὅτι μέ τόν ἐνθρονιστήριο λόγο του ὁ νέος μητροπολίτης συστήνεται τρόπον τινά στό ποίμνιό του καί χαράσσει τήν πορεία, τήν ὁποία θέλει νά ἀκολουθήσουν καί οἱ πιστοί. Ὁλόκληρος βέβαια ὁ λόγος του αὐτός δέν ἔχει κάτι τό οὐσιαστικά πνευματικό, ἀλλά, κατά τήν κοινή ἔκφρασι, ἀσχολεῖται «περί ἀνέμων καί ὑδάτων», δέν χαράσσει κάποια πνευματική γραμμή, δέν ἀσχολεῖται μέ τήν καταπολέμησι τῶν παθῶν, ἤ μέ τήν καλλιέργεια τῶν πνευματικῶν ἀρετῶν, μέ τά δόγματα, μέ τούς αἱρετικούς κλπ., ἀλλά μέ τήν ἐπιστημονική καί κοινωνική προαγωγή, ὅπως ἀκριβῶς γίνεται στή Δύσι. Ἀποσποῦμε λοιπόν αὐτό τό κομμάτι ἀπό τόν ἐνθρονιστήριό του λόγου ἀπό τό βιβλίο τοῦ Χρ. Σολομωνίδη:

 «...Ὡς πρός τήν παίδευσιν τῶν τέκνων τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας ὀφείλομεν σοβαρώτατα νά σκεφθῶμεν πῶς θέλομεν καταπαύσει τό ρεῦμα τό πυκνοῦν τάς φάλαγγας τῶν ξενικῶν Σχολῶν γινόμενοι τά πάντα τοῖς πᾶσιν ἵνα πάντες τινάς σώσωμεν καί αἰσθανόμεθα βαθύτατα τήν ἥν ἔχομεν ὑποχρέωσιν ὄχι μόνον τῆς ἱδρύσεως νέων Σχολῶν ἐμπορικῶν, Σχολῶν γλωσσῶν, βιομηχανικῶν καί τεχνικῶν, ἀλλά καί τῆς μεγίστης καί ἀδιακόπου φροντίδος καί μερίμνης ἥν πρέπει νά λάβωμεν, ὅπως ἡ ὅλη ἡμῶν παίδευσις θεμελιωθῇ ἐπί ὅλων ἐκείνων τῶν ἐπιστημονικῶν δεδομένων, τά ὁποῖα ἡ νεωτέρα κοινωνιολογία καί ἡ σημερινή παιδαγωγική ἀνέγραψαν ὡς βάσεις τῆς νέας παιδεύσεως καί ἀγωγῆς.

Δέν ἀρκεῖ πλέον ἡ συσσώρευσις γνώσεων ἐν τῇ κεφαλῇ καί ἡ μονομερής ἀνάπτυξις τῶν νεών. Σήμερον ἡ βιοπάλη τῆς ζωῆς διεξάγεται εἰς τάς νεωτέρας κοινωνίας ἀκατάπαυστος καί λυσσαλέα ὑπό μυρίας μορφάς μέχρις ἀποπνιγμοῦ δυστυχῶς τῶν μεγάλων ἰδανικῶν καί μέχρι διαφθορᾶς τῶν νόμων τῆς ἠθικῆς. Ἀπαιτεῖται νά μορφώσωμεν ἄνδρες τῆς νέας ἐποχῆς μέ δρᾶσιν καί χαρακτῆρα. Ἀντικείμενον μορφώσεως ἐν ταῖς σχολαῖς μας τοῦ λοιποῦ δέν πρέπει νά εἶναι μόνον τό γνῶναι καί τό εἰδέναι. Παραλλήλως πρός τοῦτο δέον νά τεθῇ καί τό βούλεσθαι καί ἐνθουσιᾶν. Δέν ἀρκεῖ νά γνωρίζῃ τις πολλά· δύναται νά γνωρίζῃ ὀλιγώτερα, ἀλλά νά ἔχῃ ἐν ἑαυτῷ δύναμιν θελήσεως, δύναμιν χαρακτῆρος, δύναμιν ἐνθουσιασμοῦ καί ἤθους ἀκτινοβόλου. Οὕτω μόνον οἱ Ἕλληνες ἡμεῖς καί συνταγματικαί πολῖται τῆς πανοθωμανικῆς μας πατρίδος θέλομεν χωρήσῃ καί τεθῇ εἰς τήν πρωτοπορίαν τῶν ἄλλων συνοίκων ἀδελφῶν λαῶν πρός δόξαν καί ἀκμήν τῆς παλαιᾶς ταύτης γῆς καί πατρίδος, ἧς τήν ἱστορίαν ἰδίᾳ δέ τήν Βυζαντινήν καί ἰδιαίτατα τήν ἀπό τῆς ἁλώσεως καί ἐφεξῆς θέλωμεν ἐν ταῖς σχολαῖς νά καταστήσωσι οἱ ἡμέτεροι διδάσκαλοι καί νέοι ὅλως ἰδιαίτερον πνευματικῆς τροφῆς καί συστηματικῆς μελέτης καί σπουδῆς ἀντικείμενον καί ἐντρύφημα διότι μόνον ἡ βαθεῖα γνῶσις τῆς περιόδου ταύτης τοῦ ἱστορικοῦ βίου τοῦ ἔθνους ἡμῶν θέλει διαγράψη καί φωτίση τάς μεγάλας γραμμάς της τε παρούσης καί τῆς μελλούσης σταδιοδρομίας τῆς Φυλῆς.

Ἀλλά πρός τῇ πνευματικῇ ταύτῃ ἀνάγκῃ νά βαίνῃ παράλληλος καί ἡ σωματική ἐκείνη διάπλασις, ἥτις θά δώσῃ εἰς τό Γένος μας ὡραῖα καί πλαστικά σώματα, σώματα μέ χαλυβδίνους ἡρακλείους μυῶνας καί βραχίονας τοῦ Σαμψών. Εἰς χρόνους καθ' οὕς αἱ ἐπιδημίαι δηλητηριάζουσιν ἀενάως τάς ἀνθρωπίνους γενεάς, καί αἱ κληρονομικαί διαθέσεις μεταγγίζουσιν εἰς τά τέκνα, τῶν γονέων τάς ἐλλείψεις· ἐν ἡμέραις καθ' ἅς ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός, ὡς ἐκ τῆς σημερινῆς διαίτης, καθίσταται ὁλοέν μεγαλύτερον ἐργαστήριον μολυσμοῦ ἐκ τοῦ ὁποίου αὐτομολύνεται ὁ ἴδιος, καί ἡ διανοητική ὑπερφόρτωσις εἶναι ὁ ἀναπόφευκτος κλῆρος τοῦ νέου βιοπαλαιστοῦ, ὀφείλομεν ἀπαραιτήτως ν' ἀντιτάξωμεν τήν φυσικήν ζωήν μέ τάς ἀθώας της παιδιάς καί τάς ἀκαταπαύστους γυμνασίας ἐν τῷ καθαρῷ καί ζωογόνῳ ἀέρι καί τῷ ἡλιακῷ φωτί, ὡς ἀντιστάθμισμα τρόπον τινα τῶν ποικίλων τούτων κακῶν καί κινδύνων.

Ἔργον μέγα ἄς γνωρίζει ὅτι ἐπιτελεῖ, ὅστις ἐμπνέει εἰς τά τέκνα τοῦ Γένους μας τήν ἀγάπην τοῦ ὕδατος καί τοῦ ἀναπεπταμένου ἀέρος καί τοῦ ἐλευθέρου φωτός, τόν ἔρωτα εἰς τήν ρυθμικήν κίνησιν καί εἰς τήν γυμναστικήν, τήν λατρείαν εἰς τά δάση καί τ' ἄνθη τά ὁποῖα ἡ ἀγαθοδότις δεξιά τοῦ Θεοῦ ἐδημιούργησε διά τήν σωματικήν καί ἠθικήν ἐπίρρωσιν καί ἀναζωογόνησιν τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀκριβῶς δέ ἡ φυσική αὕτη ζωή θά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τάς θλιβεράς ἐκείνας συνηθείας, ὅσας ἀποκτῶσιν οἱ ἄνθρωποι, οἵτινες ζῶσιν νόθον καί ψευδῆ βίον. Θά παύσωσιν ὄντως αἱ κακίαι, αἵτινες λυμαίνονται τάς κοινωνίας καί μεταβάλλουσι τούς ἀνθρώπους εἰς διανοητικά ἐρείπια ἤ εἰς θηρία κακουργοῦντα. Ἄν δέ, ὡς οὐδαμῶς ἀμφιβάλλομεν, ἡ ἡμετέρα κοινωνία τεθῆ ἐπί τῆς ὁδοῦ ἐν ᾗ εὕρηνται αἱ εὔρωστοι καί ὑγιεῖς κοινωνίαι, αὐτομάτως θά ἴδωμεν ν' ἀναπηδῶσι καί παρ' ἡμῖν καί νά ἔρχεται εἰς τό φῶς τό ἕν μετά τό ἄλλο τά ἐργατικά καί μαθητικά ἐκεῖνα συσσίτια, τά ἄσυλα τῶν μητέρων καί παμποίκιλοι ἄλλοι σύλλογοι καί σωματεῖα, καρποί τοῦ νεωτέρου χριστιανικοῦ καί ἐξανθρωπιστικοῦ πνεύματος, σκοποῦντα τήν ἀνάπτυξιν τῆς ὑγείας, τῆς ὡραιότητος καί τῆς ἀντοχῆς εἰς τούς νέους καί τάς νέας, θά ἴδωμεν τήν ἐμφάνισιν συλλόγων προνοίας, δι' ὧν ἀνακουφίζεται ὁ πτωχός χωρίς νά τείνῃ χεῖρα ἐπαίτιδα. Διότι πρέπει νά εἴπω τοῦτο μεγαλοφώνως, τό παλαιόν σύστημα τῆς παροχῆς ἐλεημοσύνης εἰς τούς πτωχούς εἶναι ἕωλος καί ἐσκωριασμένη συμπάθεια, ἡ ὁποία μόνον τήν ἐπαγγελματικήν ἐπαιτείαν εὐνοεῖ καί ἀναπτύσσει.

Ὁ ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς γενεᾶς πρέπει νά μάθῃ ν' ἀνακουφίζεται ἐξ ἑαυτοῦ διά τῆς συναδελφώσεως καί τῆς ἀλληλεγγύης αἵτινες παρέχουσιν εἰς τόν προσεταιριζόμενον, ὅταν ἀσθενῆ, νοσηλείαν καί τροφήν καί εἰς τά τέκνα του ἐργασίαν καί προστασίαν, ὅταν τύχῃ ὑπό τό πλῆγμα ἀπροόπτου δυστυχήματος. Πέριξ του ὀφείλει νά θέσῃ μόνος του ὁ ἐργάτης καί βιοπαλαιστής διά τῆς ἀλληλεγγύης τῶν συναδέλφων του δίκτυον ἀσφαλιστικόν τοιοῦτον, ὥστε νά προστατεύῃ αὐτόν καί νά ἀνακουφίζῃ εἰς τάς ἐκτάκτους ἀνάγκας του. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθής ἐλεημοσύνη καί ἡ ἀληθής φιλανθρωπία ἥν εἰς οὐδένα ἄλλον χρεωστεῖ ὁ ἄνθρωπος παρά μόνον εἰς ἑαυτόν.

Ὁπόσον θά ἤμην ὑπερήφανος καί εὐτυχής ἄν ἡ εὐκαιρία τῆς ἐμῆς ἐλεύσεως ἐνταῦθα ἐχρησιμοποιεῖτο πρός ἐγκαινιασμόν νέας τοιαύτης πολιτείας καί καταστάσεως τεινούσης πρός τοιαῦτα ἔργα καί ἰδανικά, διά τῆς ἐναμίλλου καί συνεχοῦς κατευθύνσεως τῶν κοινῶν πάντων ἡμῶν προσπαθειῶν! Ὁπόσον θά ἤμην εὐδαίμων, ἄν ἔβλεπον τήν καλλιέργειαν τοιαύτης κοινωφελίας καί δράσεως, ἥτις νά εἶναι τό κοινόν σημεῖον τῆς συναντήσεως τῶν ἀκοιμήτων πόθων καί τῶν ὀνείρων πάντων τῶν πολιτῶν!

Δέν δύναμαι νά φαντασθῶ, οὔτε δι' ἐμαυτόν μεγαλυτέραν σταδιοδρομίαν, οὔτε δι' ὑμᾶς ὑψηλοτέραν ἄλλην εὐδαιμονίαν, εἰ μή ἄν ἡ παρουσία καί ἡ ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν ἐγκαινίσῃ νέαν τοιαύτην ἐποχήν, καί ἡ λαλιά μου ἠχήσῃ ὡς ἐγερτήριον νέον σάλπισμα εἰς τά ὦτα καί τάς καρδίας πάντων καί ἐπαναφέρη τά πνεύματα καί τάς συνειδήσεις εἰς τήν βαθυτάτην ἐκείνην συναίσθησιν τοῦ τί χρεωστοῦμεν εἰς τόν ὡραῖον τοῦτον καί εὐλογημένον τόπον, ὅν ἡ θεία πρόνοια μᾶς ἔδωκεν πατρίδα.

Μή λησμονῶμεν ἐπί πᾶσιν ὅτι ἐδῶ εἶναι ὁ τόπος, ὁπόθεν τό πρῶτον ἐξεπορεύθησαν τά ὑψηλά ταῦτα ἰδεώδη, μέ τά ὁποῖα ἐζωογονεῖτο καί διεθερμαίνετι τό πάλαι ἡ ἑλληνική φυλή, τά ἰδεώδη ἐκεῖνα τά ὁποῖα πανταχοῦ ὅπου ἐσπάρησαν καί ἐκηρύχθησαν διεμόρφωσαν ἦθος καί χαρακτῆρα τέλειον καί ἀπαράμιλλον, καί διεμόρφωσαν καθ' ὅλας τάς ὄψεις του τόν σύγχρονον πολιτισμόν, δι' ὅν ἐνεβρανύνονται τήν σήμερον πάντες οἱ προηγμένοι λαοί.

Καί ἐπειδή αὐτά τά ἰδεώδη εἶναι ἡ εὐγενεστέρα καί πολυτιμοτέρα καί μόνη ἀναφαίρετος παρά τῶν μεγάλων προγόνων κατελειφθεῖσα ἡμῖν κληρονομίᾳ ἧς τήν ἀξίαν δέν ἐγνωρίσαμεν νά ἐκτιμήσωμεν καί ἐκμεταλλευθῶμεν ἐπαρκῶς μόνοι ἡμεῖς, διά τοῦτο ἐδῶ εἶναι καί ὁ τόπος, ὅπου καί αὖθις πρέπει νά τεθῇ καί ἀναφθῇ, ὡς μέγιστος ἠλεκτρικός προβολεύς, ὁ φάρος τῶν ὑψηλῶν τούτων ἰδεωδῶν, ὅστις μέλλει νά φωτίζῃ τήν μεγάλην λεωφόρον τῶν θρησκευτικῶν, τῶν παιδευτικῶν τῶν κοινωνικῶν καί τῶν ἐθνικῶν ἡμῶν κατευθύνσεων, καί ὑπό τήν λάμψιν τοῦ φάρου τούτου τῶν ἰδανικῶν ὀφείλουσι νά βαδίσωσι πρῶτα τά εὐγενῆ τέκνα τῆς ἰωνικῆς ταύτης Μητροπόλεως, ἄν θέλωμεν νά ταχθῶμεν ἐν τῇ πρωτοπορείᾳ ἐπί κεφαλῆς τῶν λαῶν τῆς Ἀνατολῆς, διά τήν ἀναγέννησιν τῆς ὅλης φιλτάτης μας συνταγματικῆς ταύτης πατρίδος...» (Α' τόμος, σελ. 84).

Βλέπουμε λοιπόν ἐδῶ ὅλο τό πνεῦμα τοῦ Χρυσοστόμου, τήν προσήλωσι στά κοινωνικά ἔργα, τήν ἐπιθυμία του ἡ Ἐκκλησία νά λειτουργῆ ὡς φιλανθρωπικό ἵδρυμα καί τόν 'Επίσκοπο ὡς κοινωνικό λειτουργό· ἐπίσης τήν κληρονομιά τῶν ἀρχαίων προγόνων ὡς τό ἰδεῶδες καί πολυτιμώτερον καί ἀναφαίρετον, σύμφωνα μέ τά λόγια του ἀγαθό· Τήν προτροπή στό χορό, στή γυμναστική, καί τή λατρεία στά δάση καί τά ἄνθη, τά ὀνομάζει δέ ὅλα αὐτά «ἔργον μέγα», τό ὁποῖον ἄν ἐπιτευχθῆ καί μάθη ὁ ἄνθρωπος νά ζῆ τή φυσική ζωή, θά παύσουν, λέγει, οἱ κακίες κλπ.

Αὐτά ὅλα τά στοιχεῖα εἰδωλοποιοῦν τόν ἄνθρωπο καί τό μόνο πού τοῦ προσφέρουν εἶναι μία καλή ἐν τῷ κόσμῳ καί εὐγενική διαβίωσι, οὐδόλως ὅμως τόν βοηθοῦν πρός σωτηρία. Ἡ ἀσκητική ἄλλωστε παράδοσις τῶν ἁγίων μας στήν 'Εκκλησία, ὅλως ἀντίθετα, τό βάρος τό ρίχνει στήν καταπολέμησι τῶν παθῶν, τήν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν, στόν ἐσωτερικό ἄνθρωπο, τήν προσήλωσι τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς στήν προσευχή κλπ. γραμμή δηλαδή τελείως ἀντίθετη ἀπό αὐτή       τήν ὁποία χαράσσει ὁ Χρυσόστομος στόν ἐνθρονιστήριο λόγο του, λέγοντας μάλιστα ὅτι ἐάν αὐτά τά ὁποῖα ὑποδεικνύει κατορθωθοῦν «θά εἶναι εὐτυχής καί ὑπερήφανος»! 

Δέν πρέπει πρίν τελειώσουμε μέ τόν ἐνθρονιστήριο λόγο του νά παραλείψωμε νά ἀναφέρωμε καί ἕνα ἄλλο μικρό τμῆμα στήν ἀρχή τῆς πρώτης του ὁμιλίας πρός τόν σμυρναϊκό λαό, τό ὁποῖο συναντοῦμε πάλι στό ἴδιο βιβλίο τοῦ Χρ. Σολομωνίδη: «Τό ὅτι ἐγεννήθην, τολμῶ νά εἰπῶ, ἀναμφισβητήτως ὑπό αἰσιωτάτας ὥρας, ὑπό λαμπρόν ἀστερισμόν καί ἀνεβιβάσθην ἄνωθεν εἰς τήν ἥν ἐξ ἁγνῆς συμπαθείας, καί δι' ἁγνά ὑψηλά ἰδεώδη ὠνειροπόλησα ἔξοχον τιμήν τοῦ Ἀγγέλου τῆς Σμυρναίων Ἐκκλησίας, ἵνα καταυγασθῶ πρῶτος ὑπό τοῦ ἀνεσπέρου φέγγους τοῦ φαεινοῦ ἀστέρος τῆς Ἀποκαλύψεως καί τῆς χρυσῆς ταύτης λυχνίας...» (Τόμος Α΄ σελ. 77).

Τί ἄραγε νά σημαίνει αὐτό τό ὁποῖο λέγει ὁ Χρυσόστομος, ὅτι δηλαδή ἐγεννήθην ὑπό αἰσιωτάτας ὥρας, ὑπό λαμπρόν ἀστερισμόν; Τήν ἑρμηνεία αὐτῶν τῶν λόγων ἴσως μᾶς τήν δώσουν οἱ ἁγιοποιήσαντες αὐτόν Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἴσως τόν κατενόησαν καλύτερα καί ἐντρύφησαν σ' αὐτά τά κείμενα.

Περιττό εἶναι βεβαίως νά ποῦμε ὅτι μόνον τά «μέντιουμ», «οἱ καφετζοῦδες» καί «οἱ καζαμίες», κυττοῦν τούς ἀστερισμούς ὡς πρός τή γέννησι κάποιου, ποτέ ὅμως οἱ συνειδητοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί δή οἱ ἅγιοι Ἐπίσκοποι!

Ἀλλά καί ὁ δεύτερος λόγος του κατά τήν ἐπάνοδό του στή Σμύρνη μετά τήν τετραετή ἐξορία του πάλι δέν ἔχει τίποτα τό καθαρά πνευματικό καί οἰκοδομητικό γιά τούς χριστιανούς. Σ' αὐτόν τόν λόγο κατηγορεῖ εὐθέως τούς Τούρκους γιά τίς βαρβαρότητές των, δηλώνει ὅτι ἦλθε ὁ καιρός γιά τήν ἐκπλήρωσι τῶν προφητειῶν, ὅτι ἔρχεται μία νέα ἐποχή, ὅτι δημιουργοί τοῦ νέου αὐτοῦ κόσμου εἶναι οἱ προφῆτες τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, Βίλσων, Λόυδ Τζώρτζ, Κλεμανσώ καί Βενιζέλος, ὅτι αὐτός ὁ κόσμος θά εἶναι οὐράνιος ἤ θεϊκός τά δέ λόγια καί τίς ἀπατηλές ὑποσχέσεις καί τά ψέμματα τῶν εὐρωπαίων τά παρεμβάλει μέ αὐτά τοῦ εὐαγγελίου κλπ. Ἀναφέρουμε ἕνα χαρακτηριστικό κομμάτι ἀπό αὐτόν τόν λόγο τῆς ἐπανόδου ἀπό τήν ἐξορία του (ἀπό τό Ἀρχεῖο τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ὅπως διεσώθη ἀπό τόν ἀνεψιό του, μητροπολίτη Αὐστρίας Χρυσόστομο Τσίτερ) γιά νά ἰδοῦμε ποῦ ἐστήριζε τίς ἐλπίδες του ὁ Χρυσόστομος καί γιατί τόσο οἰκτρά αὐτές διεψεύσθησαν:

«...Ἐν ταῖς ζοφεραῖς ταύταις διά τό Γένος ἡμῶν ἡμέραις τῆς βασιλείας τοῦ σκότους, ἐν τοῖς δυσχειμέροις τούτοις διά τόν νέον ἰσραήλ καιροῖς καί χρόνοις, ἐν τῷ μεγάλῳ τούτῳ κατακλυσμῷ, ὅστις παρέσυρε πάντα, ὅσα αἰῶνες ὅλοι καί γενεαί ἀνθρώπων συνεσώρευσαν καλά καί ἐν τῇ καθολικῇ ταύτῃ κρίσει, ἥν διῆλθε σύμπας ὁ κόσμος, ἡμεῖς «τό μικρόν ποίμνιον, εἰς ὅ ηὐδόκησεν ὁ Θεός δοῦναι τήν βασιλείαν» (Λουκ. 12,32) καλούμεθα νά “ἐκπάρωμεν τάς χεῖρας ἡμῶν καί ν' ἀνακύψωμεν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν” (Λουκ. 21,28).

»Ἰδού νέος κόσμος ἔρχεται εἰς τό φῶς· πᾶν τό περί ἡμᾶς καταρρέει· παλαιά τυραννικά καθεστῶτα, σκωληκόβρωτοι ὀργανισμοί Ἐπικρατειῶν κατακρημνίζονται εἰς τήν ἄβυσσον. Μεγάλη περίοδος τῆς παγκοσμίου ἱστορίας ἄρχεται. Σταθμοί φαεινοί διαγράφονται εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ἡμερώσεως. Τά πρό 14 γενεῶν ἀδικήματα κατά τῆς ἱστορίας θά ἐπανορθωθῶσιν. Οἱ Ναοί τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τῆς Σοφίας αὐτοῦ θ' ἀνοιχθῶσι πλέον εἰς τόν Χριστιανικόν κόσμον.

»Ὁ δέ ἐρχόμενος εἰς φῶς νέος κόσμος, τοῦ ὁποίου δημιουργοί εἶνε οἱ νέοι μεγάλοι προφῆται τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, ὁ Βίλσων, ὁ Λόυδ Τζώρτζ, ὁ Κλεμανσώ, ὁ Βενιζέλος, ἔσται ἀπείρως ὡραιότερος, φαιδρότερος, ἡμερώτερος, κόσμος ἀληθῶς θεῖος καί οὐράνιος, διανοίγων ἡμῖν νέους διαυγεῖς ὁρίζοντας νέας ἀντιλήψεως τῆς ζωῆς, ὁρίζοντας καί ἀντιλήψεις, οἱ ὁποῖοι ὑπερακοντίζουσι καί αὐτῶν τῶν ἀκράτων ἰδεαλιστῶν καί αἰσιοδόξων, ὁποῖος μήν καί εἶμαι κἀγώ, καί τάς πλεόν τολμηροτάτας καί χιμαιρικάς προσδοκίας. Ναί· ἐσπείραμεν ἐν δάκρυσιν· ἐκλαύσαμεν καί ἐστενάξαμεν, ἀλλά θά θερίσωμεν ὄχι δράγματα, ὄχι ἀγκάλας, ἀλλά θημωνίας ὅλας εὐδαιμονίας καί ἐλευθερίας...

»Τοῦτο δέ καί ὁ μέγας προφήτης τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, ὁ Βίλσων, τό διεκήρυξεν ἐν τῷ μεγάλῳ Ἀμφιθεάτρῳ τῆς Σορβόννης τῶν Παρισίων, ἐκεῖ ὅπου οἱ μεγάλοι σοφοί τῆς Γαλλίας, ὁ πρύτανις τῆς Ἀκαδημίας Πουαγκαρέ, ἀδελφός τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, διά λόγους πλήρους λυρισμοῦ ἐξῆρε τήν συμμετοχήν του “εἰς τόν θρίαμβον τῆς ἰδέας τῆς ἐλευθερίας, τοῦ πολιτισμοῦ καί τοῦ ἀνθρωπισμοῦ”, εἶπεν ἐκεῖ ὁ Βίλσων τό νέον Εὐαγγέλιοντοῦ νέου κόσμου: “τό ἔργον ἐκείνων, ὅσοι συναθροίζονται ὅπως ὑπαγορεύσωσι τούς ὅρους τῆς εἰρήνης τοῦ κόσμου ἁπλοποιεῖται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι οὐδενός εἴμεθα κύριοι, ἀλλ' ἁπλῶς θεράποντες τῆς ἀνθρωπότητος”· τοῦτο εἶνε ὅ,τι εἶπεν ὁ Κύριος “οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι”· κaί ”ἄν δέν λάβωμεν ὑπ' ὄψιν τάς ἐπιταγάς τῆς ἀνθρωπότητος, θά εἴμεθα ἄξιοι τῆς ἀτιμοτάτης ἠθικῆς χρεωκοπίας, ἥν ἀνέγραψέ ποτε ἡ ἱστορία”: λόγοι ἄξιοι ἑνός Σωκράτους, ἑνός Πλάτωνος, ἑνός Ἀριστοτέλους, λόγοι ἄξιοι τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ἀνέφικτοι εἰς προηγουμένας ἐποχάς καί εἰς ἄλλας πλήν τῶν κατ' ἐξοχήν Χριστιανικῶν λαῶν καί φιλοσόφων ψυχάς...» (Τόμος Γ' σελ. 23,24).

Ἐπιπροσθέτως διά νά ἰδοῦμε καλύτερα αὐτή τήν πλευρά τῆς πίστεως τοῦ Χρυσοστόμου ἀναφέρουμε καί ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικό σημεῖο ἀπό τόν Χρ. Σολομωνίδη. Πρόκειται διά ἕνα τμῆμα μίας ἐπιστολῆς τοῦ Χρυσοστόμου πρός τόν Πρόεδρο καί τούς Δημογέροντας τῆς ἰδιαιτέρας του πατρίδος τῆς Τριγλείας :

«Σᾶς παρακαλῶ, οἱ χάρται νά κρεμασθῶσιν εἰς τάς αἰθούσας κολλημένοι ἐπί λεπτοῦ τουλπάνι, ὅπως ἐδείξαμεν εἰς τον ἀνεψιόν μου Εὐστράτιον Καβουνίδη. Κατά τά λοιπά πιστεύω νά εἶσθε ὑγειέστατοι καί εὐτυχεῖτε ὅλοι, διότι εὐτυχία ἐγώ θεωρῶ τό νά ἔχη κανείς ὑγείαν καί τροφάς καί σκεπάσματα, καί τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό σχολεῖα. Καλήν ἀντάμωσιν Ἔρρωσθε. Ὁ Σμύρνης Χρυσόστομος 17 Ἰουνίου 1922 ἐν Σμύρνῃ».

Ἡ ὑγεία, οἱ τροφές καί τά σχολεῖα ἦταν λοιπόν αὐτά τά ὁποῖα ὁ Χρυσόστομος ἐθεωροῦσε εὐτυχία καί τίποτε ἄλλο. Πρόκειται δηλαδή καθαρά γιά τίς κοσμικές καί εἰδωλολατρικές  ἀντιλήψεις τῆς Δύσεως, καί αὐτά τά ἔλεγε στήν ἐπιστολή του δύο περίπου μῆνες πρίν ἀπό τό θάνατό του!

Αὐτή τήν σύγχυσι στήν πίστι τοῦ Χρυσοστόμου καί τήν ἀνάμειξι μέ τά κοσμικά στοιχεῖα τό βλέπουμε χαρακτηριστικά καί ἀπό τήν πρότασι, τήν ὁποία ὑπέβαλε στά κοινοτικά σωματεῖα ὁ Χρυσόστομος, τήν ὁποία μεταφέρουμε ἀπό τό ἴδιο βιβλίο τοῦ Χρ. Σολομωνίδη:

«Φρονῶ, εἶπε, ὅτι πρέπει νά γίνῃ συνδυασμός τῆς πρός τόν Μέγαν Πρωθυπουργόν ἐκδηλώσεως καί εὐγνωμοσύνης μας διά τῆς συνδέσεως τῶν τριῶν μεγάλων ἐποχῶν τῆς ἀνθήσεως τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ κατά τά μέρη ταῦτα τῆς Σμύρνης. Αἱ τρεῖς αὗται ἐποχαί εἶναι, πρῶτον ἡ ἐποχή ἡ ὁποία εἶδε νά γεννηθῆ ὁ Ὅμηρος ἐν Σμύρνῃ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ παγκόσμιος τοῦ πολιτισμοῦ διδάσκαλος ἐφ' ὅλης τῆς ὑδρογείου. Ἀπό τότε ἄρχεται ἡ ἠώς τῆς πρώτης ἱστορικῆς ἐποχῆς τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὅστις ἀποτελεῖ τό θεμέλιον καί τήν βάσιν παντός ἀληθοῦς πολιτισμοῦ.

»Ἡ δευτέρα ἐποχή εἶναι ἐκείνη, καθ' ἥν ὁ μέγας διδάσκαλος τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐν τῇ Ἀσίᾳ ὁ ἀποστολικός ἀνήρ Ἱερός Πολύκαρπος, ἐλάμβανε τόν μαρτυρικόν στέφανον ἐν Σμύρνῃ καί ὁ χριστιανισμός ἐπικρατοῦσε καί ἐξηπλοῦτο καί ἀνέτειλεν ἡ ἠώς τῆς δευτέρας περιόδου τοῦ χριστιανικοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ δι' οὗ ἐφωτίσθη καί ἐμεγαλούργησεν ὅλος ὁ μικρασιατικός κόσμος.

»Καί ἡ τρίτη περίοδος εἶναι ἡ παροῦσα, ὁπότε, μετά ζόφον καί σκότος πεντακοσίων ἐτῶν, ἄρχεται νέα ἐποχή καί ἀνατέλλει νέα ἠώς τῶν ἀνθρωπίνων ἐλευθεριῶν καί τῆς εὐδαιμονίας τῆς μικρασιάτιδος γῆς, μέ δημιουργόν τόν Ἐλευθέριον Βενιζέλον.

»Προτείνω, λοιπόν νά συνδεθῶσιν αἱ τρεῖς αὗται μεγάλαι ἐποχαί καί νά κατασκευασθῶσι τρεῖς ὀρειχάλκινοι ἤ μαρμάρινοι ἀνδριάντες, ἔργα μεγάλων καλλιτεχνῶν, καί νά στηθῶσιν ἐν Σμύρνῃ, καί οἱ ἀνδριάντες οὗτοι θά εἶναι τοῦ Ὁμήρου, τοῦ Ἱεροῦ Πολυκάρπου καί τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ἕκαστος μέ τό πρέπον καί κατάλληλον ἐπίγραμμα, ἵνα παραδοθῇ εἰς τήν ἀθανασίαν τοῦ μέλλοντος ἡ εὐγνωμοσύνη τῶν Σμυρναίων πρός τούς τρεῖς τούτους μεγάλους ἐλευθερωτάς τῆς ἀνθρωπίνης σκέψεως καί τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς ἀπό τῶν ζοφερῶν δεσμῶν τῆς δουλείας καί τοῦ σκότους. Ἔχω τήν πεποίθησιν ὅτι μία τοιαύτη περιφανεστάτη ἐκδήλωσις τῆς εὐγνωμοσύνης τοῦ Μικρασιατικοῦ κόσμου πρός τόν Ἐλευθέριον Βενιζέλον, οὗτινος τόν ἀνδριάντα θά θέσωμεν ἰσοστάσιον πρός τούς ἀνδριάντας τῶν γιγάντων ἐκείνων, οἷος ὁ Πολύκαρπος διά τήν Θρησκείαν καί ὁ Ὅμηρος διά τό Πνεῦμα, θά συγκλονίσῃ βαθύτατα τήν ψυχήν τοῦ μεγάλου ἰδεολόγου καί ἡγέτου τῆς Φυλῆς ἡμῶν, διότι ἐκδήλωσιν παρομοίας ὑψίστης καί παμμεγίστης τιμῆς οὐδεμία ἄλλη πόλις εἶναι δυνατόν νά τῷ ἀποδώσῃ παρά μόνον ἡ Σμύρνη, ἡ ὁποία ὁμολογουμένως εἶναι ὁ φαεινός ὀφθαλμός ὅλης τῆς κατ' ἀνατολάς ἑλληνικῆς χερσονήσου» (Α' τόμος, σελ. 350).

Ὁ Ἅγ. Πολύκαρπος λοιπόν εἶναι, σύμφωνα πάντοτε μέ τόν Χρυσόστομο, ὁ ἐλευθερωτής τῆς ἀνθρωπίνης σκέψεως μαζί μέ τόν Ὅμηρο καί τόν Βενιζέλο καί ἰσοστάσιος μέ αὐτούς! Τώρα τί θέσι ἔχει ὁ Ἅγ. Πολύκαρπος σέ σχέσι μέ τόν Ὅμηρο καί τόν Βενιζέλο, καί πόσο πρέπει αὐτά νά εἶναι ξεκαθαρισμένα μέσα στήν καρδιά καί στό νοῦ καί τοῦ πιό ἁπλοῦ χριστιανοῦ, θεωροῦμε ὅτι εἶναι περιττό νά τό τονίσωμε.

Εἶναι πάντως λυπηρότατο προκειμένου νά ἐξυψώσωμε ἕναν πολιτικό ἡγέτη νά κατακρημνίσωμε ἕναν ἅγιο τῆς ἐκκλησίας καί μάλιστα ἀποστολικό πατέρα, ὅπως ἦτο ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος καί εἶναι βλάσφημο νά θεωρήσωμε τό ἔργο του καί τή θυσία του ὑπό τό βλέμμα καί τό πνεῦμα μέ τό ὁποῖο μποροῦμε νά ἰδοῦμε τόν Βενιζέλο ἤ τόν Ὅμηρο.

Ἡ ἀνάμειξις αὐτή τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τό κοσμικό φρόνημα καί τήν εἰδωλολατρεία φαίνεται καί ἀπό τίς ἐκφράσεις, τίς ὁποῖες χρησιμοποιεῖ ὁ Χρυσόστομος καί οἱ ὁποῖες ὄντως θυμίζουν εἰδωλολατρεία καί μασονία. Μεταφέρουμε μερικά κομμάτια ἀπό δικά του κείμενα ἀπό τόν Χρ. Σολομωνίδη: «Γιά τήν αὐτοθυσία καί τό μαρτύριο τῶν προσκόπων τοῦ Ἀϊδινίου καί γιά τ' ἄλλα θύματα τῆς τουρκικῆς θηριωδίας ἐτελέσθησαν στή Σμύρνη ἐπιβλητικά μνημόσυνα. Ἡ ἐπίσημη ἐπιμνημόσυνη δέηση ἐψάλη στίς 14 Ἰουλίου 1919 στό ναό τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, χοροστατοῦντος τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος μέ πατριωτικό παλμό ἐξῆρε τή θυσία τῶν Ἑλλήνων προσκόπων:

 « Ὦ πόποι! ἧ μέγα πένθος Ἀχαΐδα γαῖαν ἱκάνει». Ἀδελφοί! Τοῦτο, τό ὁποῖον εἶπεν ὁ πατήρ πάντων τῶν σοφῶν καί τῶν ποιητῶν, ὁ θεῖος Ὅμηρος, ὁ Μελησιγενής συμπολίτης μας, εἶναι τό αὐτό μέ ἐκεῖνον πού λέγει τό Ἱερόν μας Εὐαγγέλιον, ὅτε ὁ μιαιφόνος Ἡρώδης ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τούς παῖδας τούς ἐν Βηθλεέμ καί ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς, καί ἐξεπληρώθη οὕτως ἡ φοβερά προφητεία τοῦ θρηνώδους Ἱερεμίου λέγοντος: «Φωνή ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς, καί οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν». Ἀμφότερα δέ ταῦτα ἀνταποκρίνονται πλήρως πρός τήν σημερινήν πένθιμον ὑπόθεσιν, δι' ἥν συνήλθομεν ὑπό τούς θόλους τῆς ἱερᾶς ταύτης Ἐκκλησίας..» (Α' τόμος, σελ. 178).

  Ὁ Ὅμηρος ἐδῶ ἀποκαλεῖται «θεῖος» καί οἱ στίχοι του παρεμβάλλονται καί ταυτίζονται μέ αὐτούς τῆς Ἁγ. Γραφῆς!

  Σέ ἄλλο σημεῖο τοῦ ἰδίου βιβλίου: «Ταυτόχρονα ὁ Χρυσόστομος ἀπέστειλε μακροσκελές ὑπόμνημα στόν Βενιζέλο ἀπό τόν ὁποῖο ἀποσποῦμε τά ἀκόλουθα: ..... Ἀλλά τίνα σκοπόν εἶχεν ἡ νύκτωρ αὕτη συνάθροισις; Ἰδού τί ἀφελῶς ἀπαντᾷ ἡ Ἐξεταστική 'Επιτροπή: ὅτι  σκοπός των ἦτο ν' ἀποδείξουν τήν εἰς ὄγκον  ὑπεροχήν τῶν Τούρκων ἔναντι τῶν ξένων στοιχείων. Ὦ Θεοί!!καί ἔπρεπε νά γίνῃ νύκτωρ αὐτή ἡ διαδήλωσις; Καί πῶς καί εἰς ποίους εἰς τά σκότη τῆς νυκτός θ' ἀπεδείκνυον τήν πλειοψηφίαν καί τήν ἐπιβολήν τῶν Τούρκων κατοίκων ἐπί τῶν λοιπῶν ξενικῶν στοιχείων;....» (Α' τόμος, σελ. 272).

Στό ὑπόμνημά του αὐτό ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει τήν ἔκφρασι «Ὦ Θεοί!!», τό ὁποῖο θεωροῦμε ὅτι εἶναι πέρα ἀπό κάθε σχολιασμό. Ἐδῶ πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι εἶναι γραπτό ὑπόμνημα καί ὄχι μία ἔκφρασις προφορική, ἡ ὁποία μπορεῖ πάνω στή ρύμη τοῦ λόγου νά ξεφύγη στόν καθένα, ἄν καί πάλι δέν ταιριάζει σέ ἕναν Ἱεράρχη!

Ἀπευθυνόμενος ἐπίσης πρός τούς ἱερεῖς, ἐφοροεπιτρόπους καί «πάντας τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς» σέ μία ἐγκύκλιο πού ἐξέδωσε τότε πού ὁ ἀρχιστράτηγος Λεωνίδας Παρασκευόπουλος ἐκάλεσε τούς Σμυρναίους νέους να προσέλθουν στίς τάξεις τοῦ στρατοῦ καί νά συμπολεμήσουν μέ τούς στρατιῶτες πού ἦλθαν ἀπό τήν Ἑλλάδα (τόν Φεβρουάριο τοῦ 1920), ἀναφέρει τά ἑξῆς: «...ἠρχίσαμεν ἤδη χαιρετίζοντες νέας δάφνας, νέους θριάμβους, νέα τρόπαια· καί ἡ θεά Νίκη Χρυσόπτερος διατρέχει τά ἔνδοξα τῶν Ἑλλήνων στρατόπεδα, ἐπιβραβεύουσα τά ἀγαθά της εἰς τε τούς πολεμιστάς καί εἰς τούς λυτρωμένους ἀπό μακροῦ βαρυτάτου ζυγοῦ» (Α' τόμος, Χρ. Σολομωνίδη , σελ. 279).

Ἐδῶ ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει τή «θεά Νίκη» καί σέ ἄλλη του ὁμιλία εἶχε χρησιμοποιήσει πάλι τήν ἴδια ἔκφρασι: «...Στρατηγέ μου, ἐπείγουσα ἀνάγκη παρίσταται νά τεθῆτε ὑμεῖς ὁ ἔνδοξος καί ἀήττητος καί τόσον γνώριμος εἰς τήν θεάν Νίκην δαφνοστεφής Ἀντιστράτηγος ἐπί κεφαλῆς τῆς μεγάλης πατριωτικῆς χειρονομίας καί κινήσεως (τῆς Μικρασιατικῆς Ἀμύνης) καί ἡγούμενος τῶν ἐνδόξων καί ἀηττήτων ἀξιωματικῶν, ὅσοι ἔχουσι συγκεντρωθεῖ ἐν Κωνσταντινουπόλει...» (Β' τόμος, σελ. 80).

Σέ μιά ἐπιστολή του πρός τόν Ἴωνα Δραγούμη γράφει ἐπίσης χαρακτηριστικά: «Ὦ γῆ, καί Θεός! καί πότε ἐγώ εἶχον σκοτεινόν τι σημεῖον ἐν τῇ πρός τούς Κομιτατικούς Νεοτούρκους πολιτείᾳ μου;». (Στό βιβλίο τοῦ Πασχ. Κιτρομηλίδη, «Τό τέλος τῆς ἐθναρχικῆς παράδοσης» σελ. 496), χρησιμοποιώντας πάλι παράξενες καί ἀφύσικες, γιά ἱεράρχη ἐκφράσεις.

Δέν πρέπει νά παραλείψωμε νά ἀναφέρωμε ἐπίσης τήν προσφώνησι τοῦ Χρυσοστόμου στήν δοξολογία πού ἐτέλεσε στόν μητροπολιτικό ναό τῆς Ἁγ. Φωτεινῆς ἐπί τῇ διασώσει τοῦ Γάλλου πρωθυπουργοῦ Γ. Κλεμανσώ τό 1919. Ὁ Κλεμανσώ ἐκθειάζεται ἀπό τόν Χρυσόστομο καί τρόπον τινά θεοποιεῖται, καθ' ὅσον ὁ Χρυσόστομος βλέπει τήν σφραγίδα τοῦ Θεοῦ στό μέτωπο καί στήν ψυχή τοῦ Κλεμανσώ, τόν ἐπαινεῖ ὡς ἀνθρωπιστή καί ἐκτελεστή τῶν βουλῶν τοῦ Θεοῦ καί συγχρόνως τόν τιμᾶ ὡς λάτρι τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πνεύματος. Ἀναφέρουμε ἕνα χαρακτηριστικό κομμάτι ἀπό αὐτήν τήν προσφώνησι, ἀπό τό ἀρχεῖο τοῦ Χρυσοστόμου τό ὁποῖο διεσώθη ἀπό τόν μητροπολίτη Αὐστρίας Χρυσ. Τσίτερ:

«...Ἄν ἡ στυγερά ἀπόπειρα κατά τοιούτου ἐξόχου ἀνδρός ἐπετύγχανεν, ὄχι μόνον ἡ Γαλλία θά ἔχανε τόν μέγιστον τῶν συγχρόνων ἀνδρῶν της, ὄχι μόνον ὁ Γαλλικός λαός θά ἐστερεῖτο τῶν εὐγενεστέρων προσπαθειῶν τοῦ εὐγενεστέρου τέκνου του πρός πραγματοποίησιν εἰρήνης ἀνταξίας τῶν τόσων θυσιῶν, εἰς ἅς ὑπεβλήθη ὁ Γαλλικός λαός πρός κατάκτησιν αὐτῆς· ἀλλά καί θά ἐπλήττοντο θανασίμως τά ὕψιστα τοῦ ἐλευθέρου ἀνθρώπου δίκαια, διότι ὁ Κλεμανσώ δέν εἶνε μόνον μέγας ἀνήρ τῆς Γαλλίας, εἶνε πρό παντός μέγας φιλελεύθερος ἄνθρωπος, ἄνθρωπος φέρων ἐπί τοῦ μετώπου καί ἐπί τῆς ψυχῆς του τήν σφραγῖδα τοῦ Θεοῦ, τῶν μεγάλων βουλῶν τοῦ ὁποίου ὡρίσθη ὁ αὐστηρός ἀλλά καί δίκαιος ἐκτελεστής...

»Τιμῶμεν τόν Κλεμανσώ πρό παντός διότι εἶνε περισσότερον παντός ἄλλου ἄνθρωπος, διότι ἐτέθη περισσότερον παντός ἄλλου εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῶν δικαίων τοῦ ἀνθρώπου, διότι ἔχει τάς εὐγενεστάτας ἀντιλήψεις περί τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου καί τῶν λαῶν.

Εἰδικῶς δέ ἡμεῖς οἱ Ἕλληνες τιμῶμεν τόν Κλεμανσώ διότι εἶνει ὑπέρ πάντα ἄλλον ἐνθουσιώδης λάτρης τῆς δόξης τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, τήν ὁποίαν ὁ ἴδιος ἀποκαλεῖ “τό αἰώνιον θαῦμα τῆς ἱστορίας”.

»Ἐλέχθη πολλάκις: τί θά ἐγίνετο ἡ Εὐρώπη, ἄν δέν ἦτο ἡ Ρώμη; Ἀλλά καί τί θά ἦτο ἡ Ρώμη, ἄν δέν ἦτο ἡ Ἑλλάς; Ἀκριβῶς περί τούτου, περί τῆς Ἑλλάδος, ὄχι μόνον τῆς ἀρχαίας, ἀλλ' ἰδίᾳ περί τοῦ νεωτέρου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἰδού τί ἔλεγεν, ὄχι μόνον διά τήν ἀρχαίαν Ρώμην ἀλλά διά σύμπασαν τήν πεπολιτισμένην ἀνθρωπότητα, καί τά ἔλεγε προφητεύων ὁ μέγας Φιλέλλην ἐπί τῆς Ἀκροπόλεως κατά τό 1900, ὁπότε ἐπεσκέφθη τάς Ἀθήνας ὁ Κλεμανσώ. “Πάντες ἡμεῖς”, ἔλεγεν, “ἀνεξαιρέτως, ἀναγνωρίζομεν ὅτι ἡ Ἑλλάς ἀποτελεῖ τό ἥμισυ τῆς ὑπάρξεώς μας, διότι εἰς αὐτήν ὀφείλομεν τάς τέχνας μας, τήν φιλοσοφίαν μας, τάς ἐπιστήμας καί τήν σκέψιν μας. Τό δέ πνεῦμα ἐκεῖνο τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος δέν ἐξηλείφθη. Ἐπέζησε τῶν μακρῶν αἰώνων, ἵνα ἀναλάμψῃ ἐκ νέου μίαν ἡμέραν, τήν ἡμέραν ἐκείνην, καθ' ἥν ἡ Ἑλλάς δέν θ' ἀναμιμνῄσκηται μόνον τῶν δαφνῶν τῶν μεγάλων ἐκείνων τέκνων της ἐν τῷ παρελθόντι, ἀλλά θά σεμνύνηται ἐπίσης διά τούς καλλινίκους ἀγῶνας τῶν νεωτέρων τέκνων της, καί θά συνεχίζῃ τό μέγα ἔργον τοῦ πολιτισμοῦ της, διά τό ὁποῖον ἔτι φαίνεται προωρισμένη ὑπό τῶν Ὀλυμπίων θεῶν της” (ὅρα ἐφημ. «Tαχυδρόμος» Κων/πόλεως, ἀριθμ. 7173, ἡμερ. 9 Φεβρ. 1919).

»Ἐπί πᾶσι τιμῶμεν τόν Κλεμανσώ διότι εἶνε ὁ Κλεμανσώ, ὅπως τιμῶμεν τόν Λόυδ Τζώρτζ διότι εἶνε ὁ Λόυδ Τζώρτζ καί τόν Βίλσωνα διότι εἶνε ὁ Βίλσων καί τόν Ὀρλάνδο διότι εἶνε ὁ Ὀρλάνδο καί τόν Βενιζέλον διότι εἶνε ὁ Βενιζέλος.

Εἶνε δηλαδή ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ὁ Νέος Γενάρχης τοῦ ἔθνους του, καί ὅλοι ὁμοῦ οἱ δημιουργοί τοῦ νέου κόσμου, ὁ ὁποῖος θά εἶνε περισσότερον παρά ἄλλοτέ ποτε ὅμοιος πρός τούς οὐρανόν, ὅπου δικαιοσύνη θά κατοικῇ.

                            Ζήτω ὁ μέγας Κλεμανσώ»    (Τόμος Γ', σελ. 32,33).

      Στά θέματα τῆς πίστεως ἀνάγονται καί τά ἑρμηνευτικά ἐπιτεύγματα τοῦ Χρυσοστόμου. Ἀπό τόν Χρ. Σολομωνίδη ἀναφέρουμε τά ἑξῆς σχετικά μέ τήν ἑρμηνεία τῆς ἀποκαλύψεως: «Ὁ Χρυσόστομος εἶχε πράγματι, ὥς τό τέλος τῆς ζωῆς του, ξεχωριστή ἀδυναμία στήν Ἀποκάλυψη. Εὕρισκε πώς πολλά ἀπό τά κοσμοϊστορικά γεγονότα, πού εἶχαν συμβεῖ στήν ἐποχή του, ὅπως ἡ κατάληψη τῆς Σμύρνης ἀπό τόν ἑλληνικό στρατό, προμαντευόταν στό ἀποκρυφιστικό βιβλίο τοῦ προφήτη Ἀποστόλου τῆς Πάτμου. Ἀκόμη κι ἡ Μικρασιατική Καταστροφή, πού προσήγγιζε προλεγόταν στίς αἰνιγματώδεις φράσεις τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἤλπιζε ὅμως ὁ Χρυσόστομος ὅτι θά ἐπακολουθοῦσε νέα ἐθνική ἀνάσταση, γιατί οἱ ποικίλες φάσεις μεταξύ τοῦ ἀγαθοῦ καί τοῦ κακοῦ θά κατέληγαν τελικά στή νίκη τοῦ ἀγαθοῦ».

Σχετικά δέ μέ τήν ἑρμηνεία τοῦ 666 σημειώνει ὁ Σολομωνίδης τά λόγια τοῦ Γρηγόρη Κασιμάτη Ἀκαδημαϊκοῦ καί Ὑπουργοῦ:

«Εἶχα ἀκουστά γιά τόν Χρυσόστομο Σμύρνης, τόν Μητροπολίτη πού ὑποδέχθηκε μέ τά ἄμφιά του ἐπί κεφαλῆς τοῦ ἱερατείου τόν στρατό μας τήν λαμπρή πρωτομαγιά τῆς ἑλληνικῆς Ἀναστάσεως. Μά πολλά πράγματα δέν ἤξαιρα. Καί ξάφνου μιά μέρα οἱ ἐφημερίδες ἔγραφαν πώς ὁ Χρυσόστομος ἦρθε στήν Ἀθήνα καί θά μιλοῦσε στόν «Παρνασσό» ἑρμηνεύοντας τό μαγικό ἀριθμό τοῦ φοβερωτέρου θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως. Φυσικά ὁ πατέρας μου μέ πῆγε νωρίς -νωρίς γιά νά πιάσουμε καλή θέση.

»Ἡ πρώτη μου ἐντύπωση ἦταν μᾶλλον ἀπογοητευτική. Ἐφανταζόμουν ἕνα μεγαλόσωμο ἀντάρτη μέ ράσα πού θά μιλοῦσε καί θά ἔτρεμε ἡ γῆ. Ἕνα Δία, «ἧ καί κυανέοισι ἐπ' ὀφρῦσι 'νεῦσε Κρονίων, μέγα δ' ὠλόλυξεν Ὄλυμπος...». Καί εἶδα ἕνα μικρόσωμο, ἥρεμο ἄνθρωπο πού οὔτε κάν ἔδωσε στόν ἀριθμό τοῦ θηρίου, τό 666 ἱκανοποιητική ἐξήγηση. Ἄν θυμᾶμαι ἑρμήνευε μέ κάποια ταχυδακτυλουργία στό τελευταῖο γράμμα, τό 666 μέ τό Λατῖνος, γραμμένο μάλιστα μέ «ει». Ὕστερα, φυσικά, ἔμαθα πώς τό μεγαλόπνοο ποίημα τοῦ Ἰωάννου, ἄν εἶναι τοῦ Ἰωάννου ἤ ὅποιου εἶναι, εἶχε στόχο τούς Ρωμαίους καί τίς καταδιώξεις πού ἔκαναν στή νέα θρησκεία, ἦταν ψυχική ἐνίσχυση στούς ἐμπερίστατους νεοφώτιστους καί, πώς παρμένο γιά αἰώνιο καί ὄχι περιστασιακό σάλπισμα, ἔδωσε θεμέλιο στίς δοξασίες τοῦ χιλιασμοῦ καί ἀκόμη πώς ὅλα αὐτά ἐκάλυψαν τήν ἀσύγκριτη ποιητική δύναμη τοῦ καταπληκτικοῦ αὐτοῦ ἔργου. Ὅλα ὅμως αὐτά τότε δέν τά ἤξαιρα. Καί περίμενα νά μάθω τί ἦταν τό θηρίο τοῦ 666 μέ τήν κρυφή ἐλπίδα πώς θά ἦταν ὁ Τοῦρκος.

»Ἐν τούτοις ὁ μικρόσωμος -ἔτσι τόν θυμᾶμαι- αὐτός παπᾶς ἦταν φανερόπώς ἦταν καπετάνιος. Ἤθελε καί ἤξερε νά διευθύνει. Καί ὕστερα ἀπό πολλά χρόνια ἔμαβα πώς γρήγορα συγκρούσθηκε μέ τόν ἄλλο θεληματικό ἄρχοντα τῆς Μικρασίας, τό Στεργιάδη καί εἶχε ἔλθει τότε στήν Ἀθήνα γιά νά ζητήση τήν ἀντικατάστασή του. Ἦταν καί ὁ Χρυσόστομος τῆς γνώμης πώς ἡ Ἐκκλησία κυβερνᾶ ὅπως ἐκυβερνοῦσε τό δοῦλον Γένος. Κανείς ἀπό τούς ἔνοπλους Μητροπολῖτες τῆς δουλείας δέν θέλησε νά παραδεχθεῖ πώς ἡ ἐξουσία τους ἐπήγαζε ἀπό τόν αὐτοκράτορα, ὄχι ἀπό τό Χριστό. Καί τώρα Αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Βενιζέλος.

»Ἄν λοιπόν, ὁ ἐρμηνευτής τῆς Ἀποκαλύψεως ἀπογοήτευσε τό μειράκιο πού ἤμουν τό 1919, ὁ φλογερός Ρωμηός τοῦ ἔδωσε καί ἄλλα φτερά στά ὄνειρά του. Ὁ ρεαλιστής αὐτός ἦταν κι ἕνας μεγάλος ὀνειροπλάνος. Ὅπως ὅλοι οἱ ρεαλιστές. Ὅπως ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος. Καί μ' αὐτή τή σύνθεση ἐξηγοῦνται πολλά...» (Β' τόμος, σελ. 9).

Τό ὅτι ὁ Χρυσόστομος ἤθελε τά γεγονότα τοῦ παγκοσμίου πολέμου ἤ τῆς Σμύρνης νά τά ἀποδώση, συσχετίζοντάς τα προφητικά, στήν ἀποκάλυψι, μπορεῖ κανείς νά πῆ ὅτι τό ἔκανε γιά νά τονώση καί ἐμψυχώση τό φρόνημα τοῦ λαοῦ. Ὅμως εἶναι βέβηλο νά χρησιμοποιῆ καί νά προσαρμόζη στά μέτρα του τήν Ἁγία Γραφή ἔστω καί μέ καλό σκοπό. Περιττό δέ νά ποῦμε ὅτι τό ἀγαθό καί τό κακό ἀόριστα ἐκλαμβανόμενα εἶναι εἰδωλολατρικῆς καί μασονικῆς προελεύσεως.

Ἐν συνεχείᾳ στά ἑρμηνευτικά αὐτά ἅλματα τοῦ Χρυσοστόμου ἀναφέρουμε ἐπιπρόσθετα ἀπό τόν Κ. Πολίτη ἕνα τμῆμα μιᾶς ἐπιστολῆς του πρός τόν βασιλιᾶ Κων)νο, τόν ὁποῖο παρακινοῦσε νά πάρη τήν ἀπόφασι νά βάλη τήν Ἑλλάδα στόν πρῶτο παγκόσμιο πόλεμο μέ τό μέρος τῶν συμμάχων. Ὁ Χρυσόστομος, ὅταν ἔγραφε τήν ἐπιστολή αὐτή, ἦτο ἐξόριστος ἀπό τήν Σμύρνη στήν Κων)πολι:

 «Ἐν Φαναρίῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῇ 25ῃ Μαρτίου 1916.          Μεγαλειότατε,

«...Ἡ βεβαίωσις ἐπί τοῦ κλήρου ὅς Σοί ἔλαχε καί τῆς ἀποστολῆς Σου, κυμαίνεται ἐν μέσῳ τῶν μεγαλυτέρων ἀντιθέσεων. Αἱ ἀπαιτητικώτεραι βλέψεις πρός λαμπρόν μέλλον ἐπιφυλασσόμενον τῇ φυλῇ μας, διά τό μεῖζον καί ἐκλεκτότερον μέρος τοῦ ἔθνους, ἐγγίζωσιν εἰς τό νά καθιερωθῶσιν εἰς πράγματα, ἐνῷ διά τούς ἄλλους, τούς μικροψύχους καί σκεπτικιστάς, εἰς τό νά ἐκφυλισθῶσιν ἀντιστρόφως πρός τήν ἐπί μᾶλλον καί μᾶλλον αὔξουσαν δυσφορίαν καί ἀγωνίαν ὑπό τήν ὁποίαν ἐκπνέει ἡ ἐθνική ψυχή, αἰσθανομένη ἑαυτήν ἐν καταθλίψει.

...»Ὅπως ἄλλοτε -καί δέν παρῆλθε χρόνος πολύς- ἔλαβον τό βάρος νά ὑποβάλω τό ἐν λόγῳ θέμα ὑπό τήν Βασιλικήν σου κρίσιν, τολμῶ καί ἤδη, ἅπαξ ἔτι, νά Σε ἱκετεύσω, ὦ Βασιλεῦ, νά θελήσῃς νά πιστεύσῃς εἰς τάς ἀφορώσας Σε προφητείας, αἵτινες μεταβάλλουσι τήν ἐντολήν ἥν παρά Θεοῦ ἔλαβες εἰς ἐντολήν ἐπιτακτικήν καί τρισένδοξον καί νά δεχθῇς ὡς γεγονός, ὅτι ἦλθον οἱ καιροί διά τήν ἄσκησιν τῆς ἐντολῆς ταύτης δι' ἥν εἶδες τό φῶς καί διά τήν ἐκπλήρωσιν τῆς ὁποίας ἐκλήθης δι' ὀνόματος σεβαστοῦ ὑπεράνω παντός ἄλλου ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ Βυζαντίου:

Ἡ ἐντολή αὕτη ἐνεπνεύσθη, προητοιμάσθη, ἐτράφη φιλοστόργως, μέχρι τῆς ἀνδρώσεώς Σου, διά τῶν ἐλπίδων καί τῶν φλογερωτέρων εὐχῶν μας, ἐπί δεκατέσσαρας γενεάς, ἀπό τετρακοσίων ἑξήκοντα ἐτῶν. Ἡ σφραγίς τοῦ Θεοῦ διακρίνεται ἐπί τοῦ μετώπου Σου...» ( Χρυσόστομος ὁ Σμύρνης, σελ. 169).

Ἐδῶ ὁ Χρυσόστομος προσπαθεῖ νά πείση τόν Βασιλιᾶ ὅτι ὑπάρχουν προφητεῖες, οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν στό πρόσωπό του· οἱ προφητεῖες αὐτές κάνουν ἐπιτακτική τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ νά βγῆ ἡ Ἑλλάδα στόν πόλεμο καί ὅτι δι' αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο ὁ Κων/ντῖνος εἶδε τό φῶς, δηλαδή ἐγεννήθη. Προσαρμόζει ἐδῶ τίς δεκατέσσερις γενεές στά τετρακόσια ἑξῆντα χρόνια τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς τῆς Μ. Ἀσίας καί ἐπίσης διακρίνει, ἐξ ἀποστάσεως βέβαια, τήν σφραγίδα τοῦ Θεοῦ στό μέτωπό του. Ὅλα αὐτά τά καταθέτουμε καί ἀφήνουμε τόν κάθε ἀναγνώστη νά βγάλη τά συμπεράσματά του.

Ὁ Κων. Πολίτης γράφει ἐπί λέξει: «Ἡ σκέψις τοῦ Χρυσοστόμου ἐστρέφετο πάντοτε πρός τήν πραγματοποίησι τῆς μεγάλης  ἐθνικῆς  ἰδέας εἰς τήν ὁποίαν ἐπίστευε μέ  φανατισμό» (σελ. 164)

Ἀναφέρουμε ἕνα ἀκόμη κομμάτι ἀπό ἐπιστολή του πρός τόν βασιλιᾶ Κων/ντῖνο, διά νά δοῦμε ὅτι ὁ Χρυσόστομος ἐκινοῦσε γῆ καί οὐρανό χρησιμοποιώντας αὐθαίρετα καί ἑρμηνεύοντας κατά τό δοκοῦν, δηλαδή προτεσταντικά τήν Ἁγ. Γραφή, προκειμένου νά πείση τήν πολιτική ἡγεσία νά βαδίση, ὅπως ἤθελε αὐτός. Τήν ἐν λόγῳ ἐπιστολή τήν γράφει πρός τόν βασιλιᾶ ἀπό τήν Κων/πολι κατά τήν περίοδο τῆς ἐξορίας του. Σταχυολογοῦμε λοιπόν κομμάτια ἀπό τόν Κ. Πολίτη:

«Τήν 13η Νοεμβρίου 1915 ἔφευγε ἀπό τήν Κωνσταντινούπολιν γιά τάς Ἀθήνας ὁ Πρεσβευτής τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Χρυσόστομος δέν ἔχασε τήν εὐκαιρία. Συνέταξε καί ἔστειλε πρός τόν Κωνσταντῖνον ἕνα ὑπόμνημα, διά τοῦ ὁποίου τόν προέτρεπε νά λάβῃ ἐνεργόν στάσιν καί νά ὁδηγήσῃ τήν Ἑλλάδα πρός τό πεπρωμένο της. Τά κυριώτερα σημεῖα τοῦ ὑπομνήματος αὐτοῦ ἔχουν ὡς ἑξῆς:

“Μεγαλειότατε,

»’Σύ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἤ ἕτερον προσδοκῶμεν;’. Ἀπευθύνομεν τό τεταραγμένον τοῦτο ἐρώτημα πρός Σέ, τόν προσδοκώμενον ἀπό τόσων αἰώνων, ὡς τόν Μεσσίαν τοῦ στενάζοντος ὑπό σκληροτάτην δουλείαν Γένους μας...”.

»“...Τί, μήπως πλανώμεθα εἰς τήν προσδοκίαν καί πίστιν μας, ὅτι σύ εἶσαι ὁ ἀποκαθιστάνων τήν Βασιλείαν Μεσσίας τοῦ Γένους μας;...

»Ἰδού τά τοῦ μεγάλου τούτου πολιτικοῦ δράματος, ὅπου, μετά τῆς τύχης τῆς Εὐρώπης καί Ἀσίας, θά κριθῇ πρώτιστα πάντων ἡ τύχη ἡμῶν ἔν τε τῇ Εὐρώπῃ καί τῇ Ἀσίᾳ, συντελοῦνται ἐρήμην ἡμῶν, ἀφοῦ ὁ πρωταγωνιστής τοῦ δράματος τούτου, Ἑλληνικός λαός, ὁ δικαιούμενος νά ἔχῃ τόν πρῶτον καί ἔσχατον λόγον ἐν τῷ ζητήματι τούτῳ τῷ ἀποτελοῦντι τήν ὀξυτάτην καί ἐσχάτην φύσιν τοῦ Ἀνατολικοῦ ζητήματος, δέν ἐφάνη ἔτι ἐπί τῆς σκηνῆς καί δέν διεκδικεῖ πρό τοῦ στομίου τοῦ τηλεβόλου καί μέ τήν λόγχην εἰς τήν χεῖραν τήν ἐθνικήν του κληρονομίαν καί τήν ὑπό τόν ἥλιον νέαν ἀκτινοβόλον θέσιν του· ἀφοῦ Σύ, δέν σύρεις ἔτι τό ξῖφος Σου...”.

»“...Τί βραδύνεις, Βασιλεῦ, καί δέν ὁρμᾷς εἰς τήν κατάκτησιν τοῦ Θρόνουτοῦ Προπάτορός Σου ἐν τῇ Βασιλίδι τῶν πόλεων;...”.

»“...Τό ἀπασχολῆσαν ὅλην τήν ὑφήλιον, Ἀνατολικόν ζήτημα, ἐν τῷ ὁποίῳ περιπλέκονται ὅλα τά μεγάλα Εὐρωπαϊκά ζητήματα, λύεται ὁριστικῶς διά τοῦ ξίφους....”

Ἐν Φαναρίῳ - Πατριαρχείοις, τῇ 13ῃ Νοεμβρίου 1915.

Ὁ ταπεινός Μητροπολίτης

Ὁ Σμύρνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ»

                                                                (Σελ. 165, στό ἴδιο βιβλίο).

    Ὁ Χρυσόστομος ἔβλεπε τή σφαγίδα τοῦ Θεοῦ καί στό μέτωπο τοῦ προτεστάντη Προέδρου τῆς Ἀμερικῆς Οὐΐλσων. Ἀναφέρουμε τό σχετικό κομμάτι τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Χρυσοστόμου πρός τόν Οὐΐλσων, ἀπό τόν Κ. Πολίτη, τήν ὁποία ἔστειλε τό 1919 διά τόν καθορισμό τῶν συνόρων μέ τήν Τουρκία:

«Τῷ προέδρῳ τῆς Ἀμερικῆς

Κυρίῳ Οὐΐλσωνι

Εἰς Παρισίους

Βλέπων τήν εὐθύτητα τῶν βουλῶν καί πράξεών Σου, ἐννοῶν ὅτι ἡ σφραγίς τοῦ Θεοῦ εἶνε ἐπί τοῦ μετώπου Σου, πεπεισμένος ὅτι εἶσθε “ἀληθής Ἰσραηλίτης, ἐν ὧ δόλος, οὐκ ἔστι”, τολμῶ εἰς τόν εὐθύν τοῦ Νέου Κόσμου τοῦτον ἄνδρα, τόν ἀγαπῶντα τά εὐθέα, νά ὑποβάλω μίαν εὐθεῖαν γνώμην, καθ' ἥν μέ εὐθεῖαν γραμμήν νά χαράξητε τά νέα εὐθέα ὁρόσημα, τοῦ Μικρασιατικοῦ ἑλληνισμοῦ. Λάβετε τήν 31 μοῖραν, τήν διήκουσαν ἀπό τῆς Μαύρης Θαλάσσης, ἀπό τῆς Ποντοηρακλείας, κατ' εὐθεῖαν μέχρι τῶν ἐκβολῶν τοῦ Εὐρυμέδοντος ποταμοῦ ἐν τῷ κόλπῳ τῆς Παμφυλίας ἐν τῇ Μεσογείῳ, καί αὐτήν τήν εὐθεῖαν γραμμήν καί μοῖραν δότε εἰς τό Γένος μας ὡς ἀσιατικά σύνορα...» (σελ. 193.)

Τήν σφραγίδα τοῦ Θεοῦ ἔβλεπε ὁ Χρυσόστομος καί στόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο, πράγμα τό ὁποῖο ἀναφέρει σέ προσωπική του πρός αὐτόν ἐπιστολή, τήν ὁποία παρουσιάζει ὁ Κ. Πολίτης καί ἀπό τήν ὁποία ἀποσποῦμε αὐτό τό κομμάτι:

«..Τῆς ἄκρως μεροληπτικῆς διά τήν μισελληνικότητα καί τουρκοφιλίαν της, τῆς ἀορίστου, τῆς συγκεχυμένης, τῆς ἀντιφατικῆς καί δυστυχῶς κακεντρεχοῦς ταύτης ἐκθέσεως παρασκευάσας λεπτομερῆ, ἀπηκριβωμένην ἀνάλυσιν καί ἀνασκευήν πρός χρῆσιν τῆς Ὑμετέρας Ἐξοχότητος διά τήν παροῦσαν καί τήν περαιτέρω ἐξέλιξιν τοῦ ζητήματος τούτου, ἀναμένω ἕτοιμος καθ' ὅλα τήν αἰσίαν ἄφιξιν τῆς Ὑμετέρας Ἐξοχότητος εἰς τό ἰοστέφανον Ἄστυ, ὅπου αὐτοπροσώπως θέλω προσέλθει ἵνα καί προσωπικῶς γνωρίσω καί ἱστορήσω τόν Μέγα τῆς Φυλῆς Ἀρχηγέτην, ἐπί τοῦ μετώπου τοῦ ὁποίου εἶνε ἡ σφραγίς τοῦ θεοῦ, καί καταθέσω πρό τῶν ποδῶν αὐτοῦ ὄχι μόνον τόν ὑπερεκχειλίζοντα πλοῦτον τῶν αἰσθημάτων τοῦ θαυμασμοῦ καί τῆς ἀγάπης μου...» (Στό ὡς ἄνω βιβλίο σελ. 200).

Στά θέματα τῆς πίστεως ἀνάγονται καί πολλές ἐκφράσεις τοῦ Χρυσοστόμου, οἱ ὁποῖες ὁπωσδήποτε σέ γραπτά κείμενα ἀναφερόμενες δείχνουν τήν ἄμβλυνσι τῆς πίστεώς του, τήν σύγχυσι καί τήν ὑποταγή του στά ἐθνικά θέματα καί ζητήματα. Ἀναφέρουμε ἕνα κομμάτι ἀπό ἐπιστολή του πρός τόν φίλο του, Ἰ. Σάπαρη, ἀπό τό βιβλίο τοῦ Χρ. Σολομωνίδη:

    «Τό ἐφετεινόν Πάσχα ἦτο ὄντως Ἀναστάσιμον καί οὐχί σταυρώσιμον καί διά τό Γένος μας. Ἀκόμη ἕν τοιοῦτον Πάσχα νά σημειωθῆ καί ἐφ' ἡμᾶς καί διά τήν Ἀνατολήν, καί τότε θά ἀρχίση ἡ μεγάλη κοσμοϊστορική ἀποστολή τῆς φυλῆς μας, τήν ὁποίαν ἡμεῖς ἐν τῇ μικρᾷ πατρίδι Τριγλίᾳ πρό πέντε ἤδη ἐτῶν ἐκηρύξαμεν, ὡς προπαρεσκευάσαμεν αὐτήν ἐν Μακεδονίᾳ ἐπί ἐννεατίαν ὁλόκληρον κατά τά μή τόσον ζωηρῶς διαμφισβητούμενα πολύτιμα μέρη τῆς Καβάλας, τῆς Δράμας, τοῦ Παγγαίου, τῶν Σερρῶν. Νά εἶσθε πλήρης ἐλπίδων, ὅτι πρίν κλείσωμεν τούς ὀφθαλμούς θά ἴδωμεν πολλῷ μεγαλύτερα πράγματα. Ἐγώ ἐλπίζω καί προσδοκῶ τήν βασιλείαν αὐτήν τοῦ Θεοῦ νά ἔλθη ταχέως ἐφ' ἡμᾶς καί ἐργάζομαι καί τήν παρασκευάζω. Καί ὑμεῖς νά τήν προσδοκᾶτε μετά πεποιθήσεως ἀκλονήτου καί νά τήν παρασκευάζητε διά τῶν μεγάλων νεύρων τοῦ πλούτου καί τῆς φιλοπατρίας, τά ὁποῖα ἄφθονα καί μεγάλα σᾶς ἐδώρησεν ὁ Μέγας Θεός τῶν πατέρων μας.

»Γλυκοφιλῶ ὑμᾶς καί εὐλογῶ, ὡς ηὐλόγησα καί τόν διάδοχον ἐν τῇ ἐθνικῇ περιβολῇ του· χαίρω ὅτι μοί λέγετε ὅτι ἀξίως τῆς ἐσωτερικῆς φιλογενείας φέρει καί τήν ἐξωτερικήν περιβολήν ὁ φίλτατος υἱός. Νά τόν κάμητε σεῖς καί ἡ μήτηρ του ἀληθῆ Χριστιανόν, καί ὡς τά κόκκαλα Ἕλληνα, ν' ἀγαπᾶ δέ καί τόν μικρόν τόπον, ἀπό τόν ὁποῖον ἐξῆλθεν ὁ λαμπρός πατέρας του. Σᾶς γλυκοφιλῶ καί αὖθις ἀγαπητός φίλος καί εὐχέτης διάπυρος.

2 Μαΐου 1913.

Ὁ Σμύρνης Χρυσόστομος».

Ἐδῶ ἀποκαλύπτει ὁ Χρυσόστομος κάτι τό ὁποῖο δείχνει τήν πλάνη του διά τήν χρονολογική ἐκπλήρωσι τῶν προφητειῶν. Μετροῦσε δηλαδή τά χρόνια καί περίμενε τό 1913 ἕνα ἀκόμη Πάσχα νά ἔλθη διά νά ἐκπληρωθοῦν οἱ προφητεῖες. Τήν ἐλευθερία τήν ὠνόμαζε βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο εἶναι λίαν ἄτοπο, διότι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει σχέσι μέ ὁτιδήποτε γήϊνο. Ἔτσι λοιπόν τό 1916 βλέποντας ὅτι ἐπέρασε καί τό τρίτο Πάσχα καί ἡ «βασιλεία τοῦ Θεοῦ» δέν ἐρχόταν, παροτρύνει μέ ἐπιστολές, τίς ὁποῖες προαναφέραμε, τόν βασιλιᾶ Κων/ντῖνο νά μπῆ ἡ Ἑλλάδα στόν πόλεμο μέ τό μέρος τῶν συμμάχων. Ἴσως αὐτός ἦτο καί ὁ λόγος ὁ ὁποῖος ἔκανε τόν Χρυσόστομο νά βλέπη σφραγίδες τοῦ Θεοῦ στά μέτωπα τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν Ἑλλήνων καί ξένων. Ὅταν κανείς πέση σέ μία πλάνη ὁδηγεῖται καί ὁδηγεῖ καί ἄλλους σ'αὐτήν καί ἄγεται καί φέρεται ἀναλόγως.

Μέ τήν γενικώτερη ἔννοια τῆς πίστεως μποροῦμε νά ἰδοῦμε καί νά κρίνωμε τήν συμπεριφορά καί τίς ἐκφράσεις τοῦ Χρυσοστόμου Καλαφάτη. Σέ μία ἐπιστολή πρός κάποιον φίλο του, ἡ ὁποία ἦταν μία ἀπό τίς δώδεκα κατασχεθεῖσες στή Δράμα ἀπό τούς Τούρκους, ὁ Χρ. Σολομωνίδης μεταφέρει ἕνα τμῆμα, τό ὁποῖο σημειώνουμε, ὅπως ἀκριβῶς  τό γράφει ὁ Συγγραφέας:

     «Ἐπιστολή πρός φίλον του εὑρισκόμενον ἐν Κων)πόλει.

«Ἀγαπητέ...

Ἐφ' ὅσον ὁ (ὑβριστική λέξις) ἀλβανόφρων Μ. Βεζύρης θά διευθύνῃ τήν Μακεδονικήν πολιτικήν, ἡ ἔντιμος Κυβέρνησίς μας θά ἐπισωρεύσῃ λάθη ἐπί λαθῶν μέχρις οὗ τό ἐνταῦθα οἰκοδόμημά μας καταρρεύσῃ. Προφανές, ὅτι ὑπό τήν Βεζυρίαν τοῦ Φερήτ-Πασσᾶ καί (διατί νά μή τό εἴπω) ὑπό τήν Πατριαρχείαν τοῦ Ἰωακείμ κατεδικάσθημεν νά ἐξολοθρευθῶμεν. Ἐκ τῶν ὀστῶν μας θά ἐξέλθουν ἥρωες ἐκδικηταί.

9 Αὐγούστου 1907».

(Χρυσόστομος Σμύρνης - Α' τόμος, σελ. 62).

Μέσα λοιπόν στήν ἐπιστολή αὐτή ὁ Χρυσόστομος εἶχε μία βρισιά, τήν ὁποία ὁ Σολομωνίδης ἐντρέπεται νά ἀναφέρη (ἔχει τήν ἔκφρασι ὑβριστική λέξις) εἴτε διότι εἶναι ἀκατονόμαστη εἴτε διότι δέν θέλει νά μειώση τόν Χρυσόστομο. Ὁ προβληματισμός μας λοιπόν εἶναι ὁ ἑξῆς: Ἄν σέ μία ἐπιστολή, τήν ὁποία γράφει κάποιος, χρησιμοποιῆ ὑβριστική λέξι, τήν ὁποία μάλιστα ἕνας λαϊκός συγγραφέας ἀδυνατεῖ νά κατονομάσῃ, εἶναι ἀδύνατον νά μή χρησιμοποιῆ παρόμοιες ἐκφράσεις στόν προφορικό του λόγο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁπωσδήποτε πιό αὐθόρμητος καί πιό ἀνεξέλεγκτος. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι ἀδύνατον νά μήν χρησιμοποιοῦσε τέτοιες ἐκφράσεις ὁ Χρυσόστομος στίς καθημερινές του συζητήσεις. Τό γιατί δέν εὑρίσκουμε ἄλλες τέτοιες ἐκφράσεις στίς ἐπιστολές του καί τά κηρύγματά του εἶναι αὐτονόητο, διότι οἱ ἐπιστολές ἀναφέρονται σέ ἐπίσημα πρόσωπα, στίς ὁποῖες καί ὁ τελευταῖος ἄνθρωπος θά ὁμιλοῦσε μέ εὐπρέπεια. Φαίνεται ὅμως ὅτι ὁ Χρυσόστομος εἶχε πολύ θάρρος στόν φίλο του αὐτόν καί ἐξεφράζετο πιό ἐλεύθερα. Πάντως ἐπισημάναμε ὑβριστικές λέξεις, τίς ὁποῖες εἶπε ὁ Χρυσόστομος σέ ὁμιλία του ἐναντίον τῶν βουλγάρων, ὅπως καννίβαλοι, ἀνθρωπόμορφα τέρατα, ἤ ὅπως κτήνη καί κτηνανθρώπους, ὅπως ἀποκαλοῦσε τούς μουσουλμάνους στήν ἀντίδρασί του περί ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν. Αὐτές ὅμως τίς ὑβριστικές λέξεις, οἱ ὁποῖες προσβάλλουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο, τίς ἀναφέρει ὁ Σολομωνίδης σάν πιό κόσμιες. Φαίνεται λοιπόν ἐκ τῶν πραγμάτων ὅτι ἡ λέξις τήν ὁποία ἀποσιωπεῖ γράφοντας «ὑβριστική λέξις» εἶναι ἀνήθικη, σάν αὐτές τίς ὁποῖες μέ χυδαιότητα ἀκοῦμε καθημερινά ἀπό ἀνθρώπους τοῦ πεζοδρομίου.

Δέν πρέπει ἐπίσης νά ἀποσιωπήσωμε καί ἕνα ἄλλο σημεῖο τό ὁποῖο μᾶς ἔκανε ἐντύπωσι καί πού ἀφορᾶ πάλι στό ἀθυρόστομο τῶν ἐκφράσεων τοῦ Χρυσοστόμου,ὅταν εὑρίσκετο ἐκτός ἑαυτοῦ καί συγκεκριμένα ἀναφέρουμε ἀπό τό βιβλίο τοῦ Πασχάλη Κιτρομηλίδη, «Τό τέλος τῆς ἐθναρχικῆς παράδοσης», σημεῖα πού ἀναφέρονται σέ ἐπιστολή του πρός τόν Ἴωνα Δραγούμη καί πού ἀφοροῦν στόν Πατριάρχη Ἰωακείμ Γ' καί κάποιους στενούς συνεργάτες του, τόν Σπανούδη κλπ.:

«...τόν ὁποῖον (Σπανούδη) ἐγώ θεωρῶ κάθαρμα τοῦ χειρίστου εἴδους καί τυφλόν παράσιτον, ἕρπον περί τόν θρόνον τοῦ κιβδηλοτάτου τῶν Πατριαρχῶν, ὅσοι ποτέ ἐπατριάρχευσαν ἐν τῇ πόλει τοῦ Κωνσταντίνου, τοῦ κακῇ μοίρᾳ ἐν οὕτω μεγάλαις ἡμέραις πατριαρχεύοντος Ἰωακείμ τοῦ Γ'....» (σελ. 496) καί

«Ἡ ὀργή τοῦ Χρυσοστόμου κατά τοῦ Ἰωακείμ Γ', τόν ὁποῖο ἀποκαλεῖ «ξόανον» καί «κιβδηλότατον τῶν Πατριαρχῶν», ἐντάσσεται στή γενικότερη ἀντίθεσή του πρός τούς «ἐν Φαναρίῳ» (σελ. 501).

    Ὁ καθένας λοιπόν ἀπό ἐδῶ καί πέρα βγάζει τά συμπεράσματά του. Δέν εἶναι βέβαια παράξενο νά μᾶς ποῦν σήμερα ὅτι ἕνας ἐπίσκοπος ὑβρίζει. Αὐτό ὅμως εἶναι ἀδιανόητο γιά ἕναν ἅγιο, ἐπειδή, ὅπως προαναφέραμε ὁ ἅγιος, εἶναι πρότυπο πρός μίμησι.

Τελειώνοντας τήν ἀναφορά μας διά τόν Χρυσόστομο Σμύρνης στά θέματα τῆς πίστεως δέν πρέπει νά ἀποσιωπήσωμε τό συγγραφικό ἔργο του ἀρχιδιακόνου του, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον ἔγραψε ἕνα αἱρετικό καί βλάσφημο βιβλίο, ἀλλά τό ἀφιέρωσε στόν γέροντά του καί πνευματικό του πατέρα, στόν Χρυσόστομο Καλαφάτη. Πρόκειται διά τό βιβλίο τοῦ ἀρχιδιακόνου τῆς Μητροπόλεως Σμύρνης, Βασιλείου Παπαδοπούλου, μέ τίτλο «Ψυχικαί Μελέται–Μελέτη Πρώτη–εἴδωλα ζώντων». Στήν πρώτη λοιπόν σελίδα τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου γράφει ὁ ἀρχιδιάκονος «TΩιΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΩι ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗι ΑΓΙΩι ΣΜΥΡΝΗΣ ΚΥΡΙΩι ΚΥΡΙΩιΧΡΥΣΟΣΤΟΜΩι ΑΝΑΤΙΘΕΤΑΙ».

Αὐτό τό βιβλίο ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριῶν καί ἀνάγκασε τόν σεβάσμιο γέροντα Δανιήλ τόν Κατουνακιώτη νά γράψη τό 1922 ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος εἰδική μελέτη μέ τίτλο «Ὁ Πνευματισμός Ἐλεγχόμενος–ἤτοι ἀναίρεσις τῶν «Ψυχικῶν Μελετῶν», Βασιλείου Παπαδόπουλου, ἀρχιδιακόνου Σμύρνης».

Μέσα στή μελέτη του αὐτή ὁ ἁγιορείτης γέροντας συνοψίζει τό τί διδάσκει ὁ ἐν λόγῳ ἀρχιδιάκονος τῆς Σμύρνης στίς «Ψυχικές Μελέτες», τά ὁποῖα τά μεταφέρομε διά νά κατανοήσωμε, τί ἀφιέρωσε στόν Χρυσόστομο ὁ ἀρχιδιάκονός του:

«...δέν θά διστάσω νά φέρω ὑπ' ὄψιν τοῦ κοινοῦ τόν Ἱερολογιώτατον Ἀρχιδιάκονον Σμύρνης κ. Βασίλειον Παπαδόπουλον, ὅστις διά τοῦ συγγράμματος αὐτοῦ «Ψυχικαί Μελέται» ἐξέφηνε τάς δοξασίας του, πειρώμενος δεῖξαι, ὅτι, αἱ τοιαῦται «Mελέται του», ἀκολουθοῦσιν ἰδιαιτέραν ὁδόν, θέτουσαι, ὡς γράφει, κατά μέρος τάς θεολογικάς καί φιλοσοφικάς ἀποδείξεις, καί ὅτι, αἱ ἀποδείξεις αὐτοῦ, ἔχουσι τό κῦρος ἀπό ἐπιστημόνων πνευματιστῶν, οἵτινες διά πειραμάτων ἀνεκάλυψαν τάς αἰωνίους ἀληθείας,ἅς οἱ τῆς Ἐκκλησίας πατέρες οὐκ ἠδυνήθησαν κατιδεῖν. Ἵνα δέ μή φανῶμεν ἄγαν φανατικοί, καί οἱονεί συκοφάνται, πρός τό γνωστόν εὐϋπόληπτον πρόσωπον, φέρε καταθέσωμεν ὀλίγα ἐκ τῶν πολλῶν, ὅρα ἐν τῇ Μελέτῃ αὐτοῦ, τορῶς διαγορεύει!

Α^ον. Ἐν τῇ προεισαγωγῇ αὐτοῦ λέγει, ὅτι, αἱ Μελέται αὐτοῦ ἀκολουθοῦσινἰδιαιτέραν ὁδόν, θέτουσαι κατά μέρος τάς θεολογικάς καί φιλοσοφικάς ἀποδείξεις!

Β^ον. Αἱ μελέται αὗται ἔχουν σύμμαχον τήν ἐπιστήμην.

Γ^ον. Ἐπιστήμονας θεωρεῖ τούς πνευματιστάς, διότι, οὗτοι, λέγει, ἔχουσιν ἀποδείξεις θετικάς καί ἄν δέν ἐπεβλήθησαν εἰς ἅπαντας τούς ἐπιστήμονας εἰσέτι, τό τοιοῦτον δέν εἶναι πρωτοφανές.

Δ^ον. Αἱ παροῦσαι, λέγει, Μελέται εὑρίσκονται ἐν τῷ κύκλῳ τῆς ἐπιστήμης, ἄλλαις λέξεσι τό ὅπλον ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἐχρησιμοποίησεν ὁ ὑλισμός ἐναντίον τῆς ψυχῆς ἤδη ὑπ' αὐτῆς στρέφεται ἐναντίον του.

Ε^ον. Παραδέχεται ἐκτός τῶν συστατικῶν τῆς ψυχῆς, ὅτι, ἐντός τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχῃ φάσμα ἤ εἴδωλον ἤ εἰκών, ἥτις ὁμοιάζει πρός αὐτόν καί δύναται κατά τόν ὕπνον νά ἐξέλθῃ ἀπό τό σῶμα καί ἐμφανισθῇ εἰς μεγάλας ἀποστάσεις, καί πρός ἐμπέδωσιν τοῦ ἰσχυρισμοῦ του, παρουσιάζει νέα ὀνόματα τά ὁποῖα   ἀποκαλεῖ  «τη λεπάθεια καί τηλεπαθητικαί  ἐνέργειαι αὐτῆς ἐπί ἄλλης ψυχῆς, χωρίς νά μεσολαβῶσιν αἱ αἰσθήσεις, ἤ ἄλλο φυσικόν μέσον.

Καί ΣΤ^ον καί τελευταῖον, τά εἴδωλα ταῦτα ἅτινα παρουσιάζουσι, τάς πνευματικάς δυνάμεις καί ἱκανότητας τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τοῦ ὁποίου προέρχονται, εἶναι, λέγει, αὐταί αἱ ψυχικαί δυνάμεις αἱ ὁποῖαι ἦσαν ἄγνωστοι μέχρι τοῦδε εἶναι, λέγει, αὐτή ἡ ψυχή ἡ ὁποία ἀντλοῦσα ἐκ τοῦ σώματος ὑλικά τινα συστατικά, σχηματίζει προσωρινόν σῶμα, κατά τό μᾶλλον καί ἧττον πυκνόν, τό ὁποῖον ὁμοιάζει καταπληκτικῶς πρός τό σῶμα ἀπό τοῦ ὁποίου προέρχεται· καί τό σῶμα τοῦτο, ἄλλοτε μέν εἶναι ἀόρατον, ἕνεκα τῆς λεπτότητός του δύναται ὅμως νά φωτογραφηθῇ, ἄλλοτε δέ ὁρατόν εἰς πάντας, καί δύναται νά ἐνεργήσῃ ἐπί τῆς ὕλης, καί μετατοπίσῃ βαρέα ἀντικείμενα, ν' ἀφήσῃ ἴχνη, ν' ἀνοίξῃ θύρας, νά ὁμιλήσῃ κτλ. .... (σελ. 6,7).

Ἄν αὐτά τά πράγματα ἐδίδασκε ὁ ἀρχιδιάκονος τῆς Σμύρνης (καί μετέπειτα μητροπολίτης Φλωρίνης) καί ἀφιέρωσε τό βιβλίο του αὐτό στόν Δεσπότη, θά ἦτο φυσικό ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος ἔπρεπε νά διαρρήξη τά ἱμάτιά του καί νά προβληματισθῆ διά τήν ὀρθοδοξία τοῦ διακόνου του, νά ἦτο ὁ ἴδιος ὁ Ἐπίσκοπός του. Δέν συνέβη ὅμως τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά. Ἀπεναντίας ἡ ἀφιέρωσις ἀφήνει νά ἐννοήσωμε ὅτι τά ἴδια ἐπίστευε καί ὁ Χρυσόστομος, διότι ἄλλως ὁ διάκονός του δέν θά ἔγραφε στήν πρώτη σελίδα μέ κεφαλαῖα γράμματα ὅτι τό βιβλίο ἀφιερώνεται στόν Χρυσόστομο Σμύρνης.

Ἀλλά δέν εἶναι μόνον ἡ σιωπή τοῦ Χρυσοστόμου δι' αὐτό τό αἱρετικό σύγγραμμα τοῦ ἀρχιδιακόνου του καί ἡ ἀφιέρωσίς του σ' αὐτόν, πρᾶγμα πού καί μόνον αὐτό νά συνέβαινε, θά ἄφηνε γιά τόν Χρυσόστομο ὑποψίες καί ὑπόνοιες γιά τήν ταύτισί του μέ αὐτά τά φρονήματα. Ὁ Χρυσόστομος εἰσηγήθηκε στόν Πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη καί τήν προαγωγή τοῦ ἐν λόγῳ ἀρχιδιακόνου του εἰς Ἐπίσκοπο. Ἀναφέρουμε ἀπό τό ἀρχεῖο τοῦ Χρυσοστόμου τό σχετικό σημείωμα πρός τόν Πατριάρχη:

«Ὅλως ἐμπιστευτικόν σημείωμα καί γράμμα.

Παναγιώτατε Δέσποτα,.......

...Τέλος καί μίαν ἄλλην παράκλησιν, λάβετε πρόνοιαν καί ἀποκαταστήσατε καί τόν ἐμόν Ἀρχιδιάκονον Βασίλειον Παπαδόπουλον, ἀρχαῖον ἀριστοῦχον τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, εἴς τινα Μητρόπολιν· ἄξιος γάρ ὁ ἐργάτης τοῦ τοιούτου μισθοῦ. Τώρα μέ τήν ἀφαίρεσιν ἀπό μέρους τῆς Ἑλληνικῆς Διοικήσεως τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τῶν καθηκόντων τῶν Μητροπόλεων, ἤτοι τῆς ἐπί τῶν Σχολῶν ἐποπτείας καί φροντίδος τῶν Μητροπολιτῶν, καί τῆς ἐπί τῶν διαφόρων φιλανθρωπικῶν Ἱδρυμάτων, Ὀρφανοτροφείων, Ἀσύλων, Οἰκοτροφείων καί λοιπῶν προνοίας καί ἐργασίας μας, καί ἡ θέσις βοηθοῦ Ἐπισκόπου παρ' ἐμοί καθίσταται περιττή, καί διά τοῦτο ζητῶ τήν ἀπ' εὐθείας προαγωγήν τοῦ ὡς ἄνω Ἀρχιδιακόνου τῆς Μητροπόλεώς μου, γνωστοῦ τοῖς πᾶσιν ἐν τοῖς Πατριαρχείοις διά τήν μόρφωσιν καί τήν Χριστιανικήν του ἀρετήν...» (Γ' Τόμος, σελ. 220,221).

Ἀπό δῶ καί πέρα νομίζουμε ὅτι τά σχόλια περιττεύουν. Πάντως ὁ ἐν λόγῳ ἀρχιδιάκονος σύμφωνα μέ τήν εἰσήγησι τοῦ Χρυσοστόμου ἔγινε Ἐπίσκοπος!

Τελειώνοντας αὐτήν τήν ἑνότητα συνοψίζουμε τά στοιχεῖα τά ὁποῖα καταθέσαμε καί ἔχουν σχέσι μέ τήν πίστι τοῦ Χρυσοστόμου Καλαφάτη:

1. Στά πρώτα χρόνια τῆς ἐκκλησιαστικῆς του σταδιοδρομίας ἡ πίστις του ἦτο ὀρθόδοξος καί ἔκανε ἀγῶνες ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, συνέγραψε δέ ὡς ἀρχιδιάκονος τό δίτομο ἔργο «Περί Ἐκκλησίας» καί τήν πραγματεία «Περί τοῦ οἴκου καί τοῦ τάφου τῆς Παναγίας ἐν Ἐφέσῳ», τά ὁποῖα εἶναι ὀρθόδοξα καί ἄψογα ἀπό θεολογικῆς πλευρᾶς κατά κοινή ὁμολογία.

2. Ἀμέσως μόλις ἔγινε ἱερεύς καί πρωτοσύγκελος ἄλλαξε στάσι στά θέματα τῆς πίστεως καί στίς σχέσεις μέ τούς αἱρετικούς,γίνεται ἐνδοτικός καί κῆρυξ τῆς ἑνώσεως τῶν «ἐκκλησιῶν» μέ μόνο κριτήριο τήν ἀγάπη.

3. Ἐπίστευε ἀπροκάλυπτα στήν προτεσταντική θεωρία τῶν κλάδων καί ἀναιροῦσε ἔτσι τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς μόνης καί Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

4. Ἐπίστευε ὅτι οἱ Ἀγγλικανοί, Προτεστάντες καί οἱ Ἐπισκοπιανοί τῆς Ἀμερικῆς ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια καί εἶναι καθ' ὅλα ὀρθόδοξοι.

5. Συμπροσεύχετο μέ τούς αἱρετικούς καί ἐκφωνοῦσε λόγους στίς τελετές των.

6. Ἦταν ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς, ὁ ὁποῖος, μετά τήν Ἅλωσι προσῆλθε στόν Πάπα, δουλικῷ τῷ τρόπῳ, ἐκλιπαρῶντας γιά βοήθεια καί ἀναγνωρίζοντάς τον ὡς τήν ὑπάτην ἐκκλησιαστική ἀρχή!

7. Ἔθετε μέσα του σέ πρώτη θέσι τήν πίστι καί τήν λατρεία στήν πατρίδα καί σέ δεύτερη τήν πίστι στόν Χριστό. Εἶχε ὑποτάξει τήν ἀρχιερωσύνη του στήν πατρίδα σύμφωνα μέ τά ἴδια του τά λόγια καί ἐνεργοῦσε ἀναλόγως.

8. Εἶχε ἕνα ξέφρενο πατριωτισμό, ὁ ὁποῖος τόν ὡδηγοῦσε νά συμβιβάζεται στά θέματα τῆς πίστεως καί νά προδίδη τήν πίστι του προκειμένου νά βοηθήση τήν πατρίδα.

9. Εἶχε ὡς πρότυπο τόν δυτικό χριστιανισμό καί ἐπιθυμοῦσε σφόδρα ἡ Ἐκκλησία νά ἐκσυγχρονισθῆ σύμφωνα μέ τίς ἀπαιτήσεις καί θεωρίες τῆς ἐπιστήμης.

10. Ἀπεχθάνετο τόν μοναχισμό καί ἐδίδασκε τήν προσήλωσι στό κάλλος τοῦ σώματος, τό ὁποῖον δίδουν οἱ αἰσθήσεις.

11. Εἶχε κοσμικές ἀντιλήψεις καί χρησιμοποιοῦσε ἐκφράσεις εἰδωλολατρικές καί λέξεις ὑβριστικές.

12. Γενικῶς ὑπῆρχε στό Χρυσόστομο μία σύγχυσις στήν πίστι καί σαφής ἀπόκλισις καί διαστροφή ὡς πρός τήν ὀρθόδοξο πίστι καί παράδοσι καί τό μόνο στό ὁποῖο ἦτο ξεκάθαρος καί ἀπόλυτος ἦτο ἡ πίστις καί ἡ ἀφοσίωσίς του στήν πατρίδα.

Σύμφωνα μέ ὅλα τά ἀνωτέρω ἐάν κάποιος ἔπρεπε νά τόν ἁγιοποιήση θά ἔπρεπε νά τό κάνη ἡ πατρίδα, διά τήν ὁποία ὄντως ὑπέστη τά πάντα καί ἐθυσιάσθη καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία, στήν ὁποία ἔκανε μᾶλλον κακό μέ τά αἱρετικά του φρονήματα παρά καλό, δηλαδή θά ἔπρεπε νά τόν ἁγιοποιήση ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων καί ὄχι ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐάν φυσικά αὐτή ἐπιθυμεῖ νά λέγεται καί νά εἶναι Ὀρθόδοξος.

(Συνεχίζεται)

Α΄ Μέρος: http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/1.html

Β΄ Μέρος: http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/2.html

Γ΄ Μέρος: http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/3.html

Δ΄ Μέρος: http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/02/blog-post_11.html

Πηγή